Warszawa 2002.12.05

Nawiązując do pisma Pana Marszałka Nr LP/043/377/02/V z dnia 13 listopada br. w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Tadeusza Bartosa podczas 27 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 listopada br. dotyczącego problemu korzystania przez przewoźników z dworców autobusowych zarządzanych przez Przedsiębiorstwa PKS, uprzejmie informuję, co następuje.

W pozostałych przedsiębiorstwa PKS, będących jeszcze przedsiębiorstwami państwowymi i to tylko tych, których działalność wykracza poza obszar województwa - stosownie do postanowień art. 123 ust. 1a oraz art. 34 ust. 1a ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (tekst jed. Dz. U. z 2002 r. Nr 112, poz. 981) - jedynie decyzje w sprawie zatwierdzenia statutów oraz powołania i odwołania dyrektora podejmują wojewodowie "w porozumieniu z ministrem właściwym ze względu na przedmiot działalności przedsiębiorstwa".

Natomiast wszelkie inne decyzje dotyczące tych przedsiębiorstw podejmuje całkowicie samodzielnie organ założycielski.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 17.12.2002 r.

Z dniem 1 listopada 2002 r. Zarząd Gliwickiej Spółki Węglowej S.A. podjął decyzję o wyłączeniu z ruchu części instalacji zakładu odsalania wód dołowych w Czerwionce-Leszczynach. Decyzja ta została przyjęta po wnikliwej analizie występujących problemów, a przede wszystkim problemów finansowych związanych z funkcjonowaniem zakładu odsalania. Wypracowana decyzja jest kompromisem pomiędzy szeroko rozumianym interesem społecznym, a interesem Gliwickiej Spółki węglowej S.A. Pozwala ona na dalsze funkcjonowanie (w ograniczonym zakresie) zakładu odsalania, a Gliwickiej Spółce węglowej S.A. na zminimalizowanie nieuzasadnionych strat.

Wyłączeniu z ruchu uległa instalacja GIG, odwrócona osmoza oraz staja przygotowania wody. Jednocześnie dokonano zabezpieczenia wyłączonych instalacji, w sposób umożliwiający ich ponowne uruchomienie w razie takiej potrzeby. Powyższa decyzja Zarządu okazała się słuszną. Po miesiącu od zmiany sposobu funkcjonowania zakładu wyniki ekonomiczno-finansowe zakładu są lepsze od szacunków. Zakład ograniczył zatrudnienie o 71 osób (pracownicy ci zostali zatrudnieni w zakładach Gliwickiej Spółki Węglowej S.A.) oraz dokonał udanej adaptacji do nowych warunków.

Jednocześnie informuję, że rozważana jest możliwość podwyższenia akcyzy na sól, dzięki czemu można byłoby uzyskać środki na finansowanie utylizacji zasolonych wód Spółki Restrukturyzacji Kopalń S.A. Samo jednakże podwyższenie stawki podatku akcyzowego na sól nie jest wystarczającą podstawą do przeznaczenia dodatkowych wpływów z tego tytułu na dofinansowanie przedmiotowego Zakładu. W pierwszej kolejności należałoby utworzyć fundusz celowy. Wymagałoby to jednak szeregu zmian prawnych, ingerujących w ogólne przepisy systemowe.

Z poważaniem

Minister
z up. Marek Kossowski
Podsekretarz Stanu

Warszawa 2002.12.19

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na treść oświadczenia złożonego przez senatora Władysława Bułkę podczas 29 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 listopada 2002 r. dotyczącego prywatyzacji Śląskiej Wytwórni Wódek Gatunkowych "Polmos" S.A. w Bielsku-Białej uprzejmie informuję, że w dniu 10 października 2002 r. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie spółki ŚWWG "Polmos" S.A. w Bielsku-Białej podjęło kierunkową uchwałę w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki w trybie art. 431 Ksh, tj. poprzez objęcie przez inwestora akcji nowej emisji i upoważniło Zarząd Spółki do podjęcia działań mających na celu znalezienie inwestora i przeprowadzenie negocjacji warunków podwyższenia kapitału Działania Zarządu Spółki związane z realizacją procedury podwyższenia kapitału są nadzorowane przez Radę Nadzorczą Spółki i będą mogły zostać zrealizowane po akceptacji Ministra Skarbu Państwa i podjęciu przez Walne Zgromadzenie Spółki uchwały określającej warunki podwyższenia kapitału.

Decyzja o takiej formie prywatyzacji ŚWWG "Polmos" S.A. w Bielsku-Białej została podjęta przez Ministra Skarbu Państwa po wyczerpaniu możliwości prywatyzacji kapitałowej Spółki. Zaproszenie do rokowań potencjalnych inwestorów, które ukazało się w grudniu 2000 r., nie przyniosło spodziewanych efektów, tj. sprzedaży akcji Skarbu Państwa, z powodu braku zainteresowania potencjalnych inwestorów nabyciem akcji Skarbu Państwa w Spółce. "Wejście" inwestora w podwyższonym kapitale daje możliwość dokapitalizowania Spółki, co pozwoli na oddłużenie Spółki i jej dalszy rozwój. Ma to szczególne znaczenie przy obecnej trudnej sytuacji ekonomiczno-finansowej Spółki.

Odnosząc się do kwestii prawa pracowników do nieodpłatnego nabycia akcji Spółki należących do Skarbu Państwa na mocy art. 36 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. 02.171.1397) uprzejmie informuję, że po dokonaniu podwyższenia kapitału zakładowego spółki w trybie art. 431 Ksh pracownicy zachowują prawo do nieodpłatnego nabycia do 15% akcji Spółki należących do Skarbu Państwa według stanu sprzed zbycia pierwszych akcji na zasadach ogólnych. Oczywiście podjęcie uchwały przez Walne Zgromadzenie spółki w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego nie jest zbyciem akcji Spółki na zasadach ogólnych, stąd też procedura związana z nieodpłatnym zbyciem akcji przez Skarb Państwa na rzecz pracowników będzie mogła zostać uruchomiona po zbyciu akcji Skarbu Państwa na zasadach ogólnych zgodnie z postanowieniami powołanej wyżej ustawy.

Jednocześnie informuję, że kwestia zawarcia pakietu socjalnego między reprezentantami załogi a inwestorem jest, analogicznie jak w przypadku prywatyzacji kapitałowej, kwestią negocjacji pomiędzy tymi stronami. Minister Skarbu Państwa zaakceptuje wynegocjowane postanowienia pakietu socjalnego, natomiast nie jest, analogicznie jak w przypadku prywatyzacji kapitałowej, stroną w negocjacjach tego pakietu. Wynegocjowane warunki pakietu socjalnego, który może mieć różną formę np. porozumienia, mogą stanowić załącznik do Umowy określającej warunki podwyższenia kapitału.

Z wyrazami szacunku

Warszawa 19.12.2002 r.

Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Prof. zw. dr hab. Maria Szyszkowska

Szanowna Pani Senator

W związku z Pani oświadczeniem złożonym na posiedzeniu Senatu w dniu 29.11.2002 r. pragnę przede wszystkim podziękować Pani Senator za wyrażoną troskę o wygląd stolicy, będącą przejawem wyjątkowej wrażliwości na otaczającą nas rzeczywistość. Podobnie jak Pani Senator niejednokrotnie ubolewam nad nieudanymi realizacjami architektoniczno-urbanistycznymi, których przyczyny należy szukać przede wszystkim w braku polityki przestrzennej miasta, tj. braku szczegółowych zapisów w planach zagospodarowania przestrzennego, ale również wśród wielu innych czynników takich jak: z jednej strony system przepisów prawnych, ograniczona do administracyjnej rola władzy budowlanej, brak instytucji niegdyś odpowiedzialnych za kształt przestrzennych nowych obiektów, z drugiej zaś strony określone warunki ekonomiczne (ceny gruntów, sytuacja finansowa właścicieli obiektów i gruntów), czy prymat konstytucyjnego prawa własności, co przy słabej kondycji finansowej państwa, czyli braku środków na odszkodowania, ma decydujące znaczenie. Pod uwagę należy też wziąć zmieniające się trendy architektoniczne, poziom kwalifikacji zawodowych architektów i wreszcie indywidualny gust inwestorów.

Niektóre środowiska negatywnie oceniają nowoczesną stylistykę architektoniczną, która ich zdaniem powinna ustąpić miejsca nawiązaniu do tradycji, a więc pewnej stylizacji, przy założeniu zachowania wszystkiego co dawne. Każdy obywatel ma prawo do osobistej oceny nowych dzieł rzutujących na przestrzeń publiczną, lecz przecież przy wielości poglądów niemożliwe jest w państwie demokratycznym narzucenie ogółowi społeczeństwa jednej wizji, uczynienie osobistych preferencji estetycznych normą ogólną.

Rola Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków sprowadza się do ochrony krajobrazu kulturowego w zakresie ustawowych kompetencji, tj. w zakresie ochrony dóbr kultury, przy czym podstawowym kryterium jest wartość zabytkowa danego obiektu czy założenia urbanistycznego. Tak więc WKZ ma wpływ na nowe inwestycje tylko wtedy gdy w grą wchodzą argumenty natury konserwatorskiej, a stanowisko uznaniowe, nie poparte jednoznacznymi kryteriami nie jest do utrzymania na wyższych poziomach postępowania administracyjnego.

• Kamienica u zbiegu pl. Zbawiciela i ul. Marszałkowskiej nie była wpisana do rejestru zabytków, ówczesny Wojewódzki Konserwator Zabytków uznał, iż pozostawienie oryginalnych elewacji od strony bardziej reprezentacyjnych i wprowadzenie nowej konstrukcji wraz z nowoczesną nadbudową, jest zbiegiem, który pozwoli na zachowanie w krajobrazie najbardziej istotnych elementów historycznych zabudowy.
• Tzw. kamienica Marconiego stała się słynna po publikacji prasowej tuż przed przesądzoną rozbiórką, której dokonano bez uzgodnienia z MWKZ, na skutek zagrożenia katastrofą budowlaną. Obiekt nie był wpisany do rejestru zabytków, natomiast jako znajdujący się pod ochroną konserwatorską, wskazany został do zachowania przez MWKZ na etapie uzgadniania warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.
• Odnośnie biurowca na Placu Piłsudskiego WKZ nie dysponował argumentami konserwatorskimi pozwalającymi na podważenie inwestycji ponieważ obecny plac oraz gmach opery od strony południowej są efektem powojennych zmian.
• WKZ nie zgodził się na instalację metalowych słupków na Nowym Świcie, a wręcz przeciwnie, doprowadził do ich niemal całkowitej likwidacji.
• Problem lokalizacji funkcji handlowych na terenie Wilanowa to zagadnienie rozstrzygnięte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przedpola pałacu wilanowskiego, uchwalonego po uzgodnieniu z MWKZ. Z zapisów planu wynika, że projektowane centrum handlowo-usługowe nie będzie jednoprzestrzennym, wolnostojącym obiektem wielkokubaturowym, lecz będzie tworzyło układ przestrzeni publicznych ukształtowanych w formie uliczek handlowych i placów.

Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków

Warszawa, dnia 20 grudnia 2002 r.

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na Oświadczenie złożone przez senatora Januarego Bienia na 29. posiedzeniu Senatu w dniu 29 listopada 2002 r. przesłane do Ministerstwa Skarbu Państwa w dniu 4 grudnia br. uprzejmie informuję, iż Zakład Elektro Metalurgiczny "Ema-Blachownia" S.A. w Częstochowie jest prywatnym podmiotem gospodarczym, w którym Skarb Państwa nie był i nie jest akcjonariuszem, zatem nie ma ani nie miał wpływu na prowadzoną przez zarząd restrukturyzację Spółki oraz powołanie likwidatora.

Ponadto wyjaśniam, iż Zakład Elektro-Metalurgiczny "Ema-Blachownia" S.A. zawarł w dniu 30 stycznia 1992 r., ze Skarbem Państwa, umowę o oddanie mienia Skarbu Państwa do odpłatnego korzystania, na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Umowę zawarto na czas oznaczony od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 31 grudnia 2001 r. Wartość przedmiotu mowy strony określiły na kwotę 1.340.000 zł. W dniu 30 grudnia 1996 r. w wykonaniu umowy leasingowej została zawarta przez Ministra Przemysłu i Handlu umowa sprzedaży. Umowa została zawarta także na czas określony - do 31 grudnia 2000 r., gdzie Spółka wpłaciła tytułem spłaty rat kredytowych kwotę 636.500 zł. Pozostałą część ceny tj. 703.500 zł oraz pozostałą część opłat dodatkowych odroczonych z pierwszych ośmiu kwartałów obowiązywania umowy w kwocie 276.839,86 zł. Spółka zobowiązała się zapłacić wraz z należnymi odsetkami w równych ratach do końca trwania umowy. Zabezpieczenie spłaty należności na rzecz Skarbu Państwa stanowił weksel własny in blanco, poręczony przez Przedsiębiorstwo Handlu Zagranicznego "Uniwersal" S.A. w Warszawie. W dniu 16 września 1997 r. dokumentacja prywatyzacyjna Zakładu Elektro-Metalurgicznego "Ema-Blachownia" S.A. została przekazana do Delegatury Ministerstwa Skarbu Państwa w Katowicach.

W związku z włączeniem przez PHZ "Uniwersal" S.A. w Warszawie, do postępowania układowego wierzytelności Skarbu Państwa w wysokości 799.464,86 zł (kwota dotyczyła poręczenia przez "Uniwersal" S.A. weksla własnego wystawionego przez "Ema-Blachownia"), Delegatura MSP w Katowicach głosowała zgodnie z decyzją Departamentu Administracyjno-Budżetowego MSP przeciwko układowi. Jednocześnie Delegatura MSP w Katowicach rozpoczęła rozmowy ze Spółką, celem renegocjacji warunków umowy sprzedaży - rozłożenia spłaty zaległości Spółki wobec Skarbu Państwa na raty. W wyniku powyższych rozmów spisano w dniu 17 sierpnia 1999 r. protokół, w którym ustalono warunki rozłożenia zaległości Spółki na raty i zawieszenie prowadzonego przeciwko Spółce postępowania egzekucyjnego. Zarząd "Ema-Blachownia" S.A. w Częstochowie, pomimo spisanego protokołu notorycznie nie wywiązywał się z przyjętych ustaleń, nie podejmując tym samym dalszych rozmów ze Skarbem Państwa. W związku z powyższym, oraz rosnącym lawinowo zadłużeniem Spółki wobec Skarbu Państwa skierowano sprawę ponownie na drogę egzekucji komorniczej.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 8 września 2000 r., zostało otwarte postępowanie układowe, z wniosku Zakładu Elektro-Metalurgicznego "Ema-Blachownia" S.A. w Częstochowie. Przedstawiciel Delegatury MSP w Katowicach głosował przeciwko zawarciu układu. Powyższy układ został zatwierdzony postępowaniem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 7 marca 2002 r. Pomimo nie realizowania przez Spółkę postanowień układu Skarb Państwa nie wystąpił o jego uchylenie przychylając się do wniosku Zarządu, który trudności ze spłatą rat układu tłumaczył przeprowadzaną w firmie restrukturyzacją. W tym miejscu należy także podkreślić, iż pomimo tego, że Skarb Państwa nigdy nie był i nie jest akcjonariuszem Spółki niejednokrotnie podejmował rozmowy z Zarządem w celu renegocjacji warunków spłaty rat za nabyte przedsiębiorstwo państwowe.

W związku z dalszym nie realizowaniem przez Spółkę postanowień zawartego układu, na wniosek jednego z wierzycieli, układ został uchylony postanowieniem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 22 kwietnia 2002 r. Jednocześnie Spółka została postawiona przez akcjonariuszy w stan likwidacji.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 20.12.2002 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 3 grudnia 2002 r. znak: LP/043/405/02/V, przy którym przesłane zostało oświadczenie Senatora Józefa Sztorca złożone podczas 29 posiedzenia Senatu RP w dniu 29.11.2002 r. uprzejmie informuję, że Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi reprezentuje stanowisko Rządu w toku prac parlamentarnych dotyczących projektu ustawy o organizacji rynku biopaliw ciekłych oraz biokomponentów do ich produkcji. Projekt ustawy przyjęty został przez Sejm RP w dniu 13 listopada 2002 r., aktualnie w Senacie RP trwają końcowe prace nad ww. projektem, z ich przebiegu można oceniać, że zostaną one zakończone w br.

Obie izby parlamentu są zgodne co do zasady, że do produkcji biopaliw powinny być wykorzystywane surowce pochodzenia krajowego. Możliwość importu tych surowców przewidziana jest jedynie w przypadku klęsk żywiołowych lub innych zdarzeń losowych. Proponowane w projekcie ustawy rozwiązania finansowe (akcyza, ceny minimalne) będą gwarantować, zdaniem rządu, stabilny rozwój rynku biopaliw, poprawę stanu środowiska naturalnego, tworzenie nowych miejsc pracy w rolnictwie oraz zagospodarowanie nie będących w użytkowaniu terenów rolniczych.

Z poważaniem

Minister
z up. Marek Kossowski
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20 grudnia 2002 r.

Pan

Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

odpowiadając na Pana pismo KK/043/397/02/V z dnia 29 listopada br. w sprawie losów domu Marii i Jerzego Kuncewiczów, uprzejmie informuję, że wstępnie rozważałem przekazanie "Kuncewiczówki" pod opiekę Bibliotece Narodowej. Poinformowałem o tym w piśmie z dnia 23 lipca br. Pana Jerzego Wenderlicha Przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu. W pełni zdaję sobie bowiem sprawę jaką wartością jest niemal organiczna całość, jaką stanowią: dom, ogród, jego wnętrze, zgromadzone tam rękopisy, książki, obrazy, meble. Jednak wobec trudności finansowych, z jakimi boryka się Biblioteka Narodowa - mimo naszych starań o zapewnienie jej godziwej dotacji oraz ogrom statutowych zadań dużej wagi (digitalizacja, wykup od dawnych właścicieli książek będących w depozycie BN, modernizacja klimatyzacji i systemu zabezpieczania zbiorów) nie możemy w tej chwili zaangażować środków w wykupienie posiadłości i powierzenie BN prowadzenia "Kuncewiczówki". W samym tylko obszarze książki, koordynowanym przez BN, jest wiele znaczących i ważnych zadań, na realizację których brakuje nam pieniędzy. Należy do nich m.in. ochrona polskiego dziedzictwa w kraju i na świecie: wykupienie części archiwum Antoniego Słonimskiego, kontynuowanie prac dokumentacyjnych w Bibliotekach Polskich w Londynie, Paryżu, Raperswilu.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 21.12. 2002 r.

Prezes Stowarzyszenia Papierników Polskich w swoim piśmie z dnia 26 listopada br. skierowanym do Pana Grzegorza Kołodko, Wicepremiera Rządu RP potwierdził powyższe informacje.

Minister Gospodarki w piśmie z dnia 17 grudnia 2002 r. znak: PP-22/5661w/2002 wskazał na konieczność przyspieszenia procedury wydawania zezwoleń na import makulatury, podkreślając, że okresowe braki tego odpadu na rynku powodują przestoje w produkcji, pogarszają sytuację ekonomiczno-finansową zakładów papierniczych, a także zniechęcają do inwestowania w przerób makulatury.

Występowanie niedoborów makulatury mocnej na rynku krajowym potwierdza również, znajdująca się w posiadaniu GIOŚ, ekspertyza sporządzona przez pana Antoniego Iwaszenko - biegłego z listy Wojewody Śląskiego do spraw sporządzania ocen oddziaływania na środowisko. Z informacji zawartych w ww. ekspertyzie wynika, że istniejący odzysk makulatury w kraju nie zaspakaja w pełni zapotrzebowania zakładów przemysłu celulozowo-papierniczego na ten surowiec wtórny, a największy deficyt widoczny jest w przypadku makulatur tzw. mocnych, wykorzystywanych przy produkcji m.in. tektury falistej.

Należy ponadto podkreślić, że import makulatury ma charakter interwencyjny i jest dopuszczalny tylko w przypadku braku możliwości pozysku z rynku krajowego makulatury w ilości zapewniającej pokrycie potrzeb produkcyjnych zakładu. Zezwolenie jest wykorzystywane tylko w przypadku zagrożenia przestojem zakładu. Z informacji przekazanych przez firmę Intercell S.A. wynika, że w roku 2000 z 15 tysięcy ton sprowadzono jedynie 2 tysiące, w roku 2001 firma w ogóle nie importowała makulatury.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 21 grudnia 2002 r.

• we wrześniu br., w porównaniu do sierpnia br., odnotowano poważny spadek (o ponad 35%) wpływów z akcyzy od wyrobów spirytusowych (z 283,0 mln w sierpniu do 183,0 mln we wrześniu). Można przyjąć, iż główną przyczyną tego spadku była reakcja rynku na wcześniejszą informację o wprowadzeniu (z dniem 1 października br.) obniżonej stawki akcyzy na powyższe wyroby,
• wpływy z akcyzy od wyrobów spirytusowych uzyskane w październiku br. wyniosły 255,3 mln zł, co w stosunku do września br. stanowi wzrost o 39,5%.

1. Dokładne oszacowanie skutków finansowych obniżenia stawki podatku akcyzowego na wyroby spirytusowe będzie możliwe w dłuższej perspektywie czasu.

Niemniej jednak, zakładając, że w listopadzie i w grudniu wpływ z podatku akcyzowego od wyrobów spirytusowych ukształtują się na poziomie średniej miesięcznej w wysokości 319,6 mln zł (wyliczonej na podstawie danych za 9 miesięcy bez uwzględnienia wpływów za wrzesień), wówczas wpływy z podatku akcyzowego od wyrobów spirytusowych za cały 2002 r. wyniosłyby 3 698,9 mln zł. Oznaczałoby to, że roczny plan dochodów z podatku akcyzowego od tych wyrobów, przyjęty w ustawie budżetowej, zostałby wykonany w 100,4%.

2. Z informacji służb celnych wynika, iż na przejściach granicznych i terenach, na których dotychczas występowało szczególne nasilenie przemytu wyrobów alkoholowych i nielegalnego obrotu tymi wyrobami, zaobserwowano w październiku i listopadzie br. wyraźny spadek napływu tych wyrobów do Polski. Dotyczy to zarówno przywozu nielegalnego (przemytu), jak i przywozu w ramach dozwolonego limitu, szczególnie w odniesieniu do alkoholu przywożonego przez osoby wielokrotnie przekraczające granicę. Potwierdzeniem tego jest np. malejąca liczba wszczynanych spraw karnych skarbowych i postępowań mandatowych oraz bardzo widoczne zmniejszenie ilości oferowanych wyrobów alkoholowych na przygranicznych bazarach i targowiskach.

Warszawa 2002.12.23

1. Zgodnie z ustawą z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 150, poz. 983 z późniejszymi zmianami), samorządy szczebla powiatowego, wojewódzkiego i miasta na prawach powiatu otrzymują na zarządzane przez nie drogi, środki w postaci części drogowej subwencji ogólnej, stanowiącej odpis od podatku akcyzowego od paliw silnikowych (wynoszący obecnie 30%). Z odpisu tego 40% przeznaczone jest na drogi krajowe zarządzane przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, natomiast pozostałe 60% przeznaczone jest na drogi samorządowe (z wyłączeniem dróg gminnych). Szczegółowe zasady ustalania wysokości tej subwencji określają art. 36 i 37 powołanej ustawy oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad ustalania i trybu przekazywania części drogowej subwencji ogólnej dla powiatów, miast na prawach powiatu i województw (Dz. U. z 1998 r. Nr 157, poz. 1033 z późniejszymi zmianami). Naliczanie kwot subwencji odbywa się w oparciu o nadesłane przez samorządy dane w zakresie długości i gęstości sieci dróg, drogowej infrastruktury technicznej, natężenia ruchu, wypadkowości oraz równoważenia rozwoju infrastruktury drogowej, w tym przygranicznej.

Ponadto informuję, że na mocy art. 36 ust. 2 powyższej ustawy o dochodach, w budżecie państwa jest tworzona rezerwa przeznaczona na dofinansowanie zadań na drogach samorządowych (z wyłączeniem dróg gminnych), tj. 10% rezerwa części drogowej subwencji ogólnej, przeznaczona wyłącznie na inwestycje drogowe rozpoczęte przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Zgodnie z zapisem art. 36 ust. 3 powołanej ustawy, rezerwą tą dysponuje minister właściwy ds. finansów publicznych, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego ds. transportu oraz reprezentacji jednostek samorządu terytorialnego.

Równocześnie informuję, że o możliwościach ubiegania się o dofinansowanie inwestycji drogowych z omawianej rezerwy w 2003 r. zostali szczegółowo poinformowani właściwi zarządcy dróg pismem Nr TP-3a/074-0331/266/D249094 z dnia 26 listopada 2002 r. Stosowne wnioski, złożone przez ustawowego zarządcę drogi, będą rozpatrywane w trybie przyjętym przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego.

Gmina otrzymuje także z budżetu państwa subwencję ogólną składającą się m.in. z części rekompensującej dochody utracone w związku z częściową likwidacją podatku od środków transportowych, w wysokości nie mniejszej niż 10,5% planowanych w ustawie budżetowej wpływów z podatku akcyzowego od paliw silnikowych (art. 24 i 25 powołanej ustawy o dochodach).

Z powyższego wynika, że system finansowania drogownictwa samorządowego nie jest jednakowy dla wszystkich kategorii dróg, a resort infrastruktury nie dysponuje środkami na drogi samorządowe.

2. Resort infrastruktury nie przewiduje w najbliższym czasie przeprowadzenia systemowej weryfikacji kategoryzacji dróg. Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 Nr 71, poz. 838 z późniejszymi zmianami), określa dla każdej kategorii dróg tryb postępowania przy zmianie kategorii oraz organ właściwy do przeprowadzenia procedur prawnych:

• drogi krajowe - zgodnie z art. 5 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do dróg krajowych następuje w drodze rozporządzenia Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw transportu, przedłożony w porozumieniu z ministrami do spraw administracji publicznej, spraw wewnętrznych oraz obrony narodowej po zasięgnięciu opinii właściwych sejmików województw,
• drogi wojewódzkie - zgodnie z art. 6 ust. 2 zaliczenie do kategorii dróg wojewódzkich następuje w drodze uchwały sejmiku województwa w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw transportu oraz obrony narodowej,
• drogi powiatowe - zgodnie z art. 6a ust. 2 zaliczenie do kategorii dróg powiatowych następuje w drodze uchwały rady powiatu w porozumieniu z marszałkiem województwa po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega droga, oraz po zasięgnięciu opinii zarządów sąsiednich powiatów,
• drogi gminne - zgodnie z art. 7 ust. 2 zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu.

Z wyrazami szacunku

Warszawa 2002.12.23

1. Odnośnie oświadczenia dotyczącego zawierania przez banki w umowach z kredytobiorcami o preferencyjne kredyty z dopłatą do oprocentowania ze środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa przepisów, iż w przypadku nie otrzymania przez bank całości albo części kwoty dopłat kredyt preferencyjny przekształca się w kredyt komercyjny - uprzejmie informuję, że w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 83 z późn. zm.), określone zostały warunki, których nie spełnienie przez kredytobiorcę powoduje zaprzestanie przez Agencję stosowania dopłat do oprocentowania preferencyjnego kredytu. Rozporządzenie to nie przewiduje jednak możliwości zaprzestania kontynuowania przez Agencję dopłat do oprocentowania kredytów inwestycyjnych, w przypadku spełnienia przez kredytobiorców warunków określonych w rozporządzeniu.

W związku z powyższych zwróciłem się do Prezesa ARiMR o wyjaśnienie przyczyn zawierania przez banki w umowach z kredytobiorcami o udzielenie kredytu inwestycyjnego ww. przepisu.

2. W kwestii wprowadzenia krajowego systemu powszechnych ubezpieczeń upraw polowych, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż z uwagi na nasilające się w ostatnich latach niekorzystne dla prowadzenia produkcji rolniczej zjawiska atmosferyczne, zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 29.12.1993 r. o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 1994 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.), w którym stanowi się, że do zadań Agencji należy m.in. wspieranie powstawania i rozwoju towarzystw ubezpieczeń wzajemnych w rolnictwie, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowany został projekt rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82 z późn. zm.), w których zaproponowano przepisy umożliwiające:

Przy konstruowaniu powyższych propozycji przepisów wzięto pod uwagę, iż podobne rozwiązania, oparte na podstawowej zasadzie funkcjonowania ubezpieczeń w rolnictwie w formie wzajemnościowej, a więc niekomercyjnej w niektórych krajach sprawdziły się w praktyce i stanowią istotną pomoc dla gospodarstw rolnych w sytuacjach wystąpienia klęsk niezależnych od woli producenta rolnego, powodujących znaczne straty. Zmiana ww. rozporządzenia Rady Ministrów jest przedmiotem dalszych uzgodnień i zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów wymaga przeprowadzenia dodatkowych analiz.

Wobec braku szybkiego zakończenia prac nad rozwiązaniami w zakresie rozwoju systemu ubezpieczeń wzajemnych w rolnictwie, mając na względzie wagę problemu, w trakcie prac m.in. nad ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaproponowało uwzględnienie w ww. projekcie ustawy uregulowań stwarzających możliwości prawne uruchomienia pomocy ze środków budżetu państwa na dofinansowanie składki ubezpieczeń w rolnictwie, w ramach tzw. systemu ubezpieczeń pakietowych (uwzględniających ubezpieczenia obowiązkowe i dobrowolne). Sejm RP w ostatecznym głosowaniu nad senackimi poprawkami do ww. ustawy, które miało miejsce w dniu 23 sierpnia 2001 r., opowiedział się za wykreśleniem przepisów w zakresie dotowania z budżetu państwa składek ubezpieczeń upraw rolnych od skutków klęsk żywiołowych.

Niezależnie od powyższego, pragnę poinformować Pana Marszałka, że zgodnie z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82 z późniejszymi zmianami), uruchamiane są przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi procedury w zakresie preferencyjnego kredytowania dla gospodarstw rolnych i działów specjalnych produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku klęsk suszy, gradobicia, nadmiernych opadów atmosferycznych, wymarznięcia, powodzi, huraganu, pożaru, osuwisk ziemi oraz plagi gryzoni na wniosek wojewody, zgłoszony w okresie 2 miesięcy od wystąpienia klęski kredyty "klęskowe". Wniosek wojewody może być zgłoszony pod warunkiem dokonania w ciągu 30 dni od wystąpienia klęski oszacowania strat przez komisję powołaną przez wojewodę.

Udzielane na podstawie ww. rozporządzenia kredyty "klęskowe" na wznowienie produkcji są szczególnie preferencyjną formą pomocy dla gospodarstw rolnych i działów specjalnych produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku klęsk, której celem jest umożliwienie wznowienia produkcji bezpośrednio po klęsce. Obrotowe kredyty "klęskowe" na sfinansowanie bieżących potrzeb gospodarstw rolnych związanych ze wznowieniem produkcji rolniczej (np. na: zakup pasz, materiału siewnego paliwa, nawozów) oprocentowane są dla kredytobiorcy w wysokości 0,25 stopy redyskonta weksli w skali roku (tj. aktualnie 1,87%) i udzielane są na okres 24 miesięcy. Inwestycyjne kredyty klęskowe udzielane są na okres od 5-8 lat.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 30 grudnia 2002 r.

Nawiązując do pisma z dnia 3 grudnia 2002 r., o sygn. LP/043/402/02/V, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Bogusława Litwińca złożone w dniu 29 listopada 2002 r. na 29. posiedzeniu Senatu RP w sprawie niedostatecznej obsady etatowej funkcjonariuszy Policji oraz przeznaczania środków na uposażenia na finansowanie wydatków o charakterze rzeczowym (tj. zakupów paliwa, materiałów, sprzętu i wyposażenia policjantów), uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Wielkość środków finansowych przewidzianych w ustawie budżetowej na 2002 r. na Policję w stosunku do 2001 r. była nominalnie niższa o 0,5%, a realnie o 4,8%. Taki stan rzeczy spowodowany był narastającym kryzysem finansów publicznych, co powodowało, że w 2000 r. i 2001 r. wystąpiły mniejsze zasilenia w środki pieniężne oraz blokady wydatków budżetowych. Również przy pracach nad budżetem na 2002 r. niezbędnym było dokonanie zmniejszenia ustalonych uprzednio wydatków, w tym również i wydatków Policji.

Pomimo zmniejszenia wydatków na policję, niezbędnym było podejmowanie działań - zarówno systemowych jak i doraźnych - mających na celu głównie utrzymanie poziomu bezpieczeństwa państwa i obywateli. Komendanci Policji wszystkich szczebli zostali zobowiązani do opracowania i wdrożenia systemów oszczędności, w tym również w sferze kadrowej oraz płacowej. Polegały one na określeniu dla każdego z województw limitów i terminów przyjęć do służby w Policji, wprowadzeniu ograniczeń w podwyższaniu funduszy nagród dla funkcjonariuszy i pracowników Policji, zakazie podwyższania dodatków służbowych dla kadry kierowniczej itp. Uzyskane oszczędności kierowane były na wydatki rzeczowe, co pozwoliło na wygospodarowanie dodatkowo ok. 100 mln złotych. Ponadto z budżetu Komendy Głównej Policji, przeznaczano w bieżącym roku środki finansowe na zakup paliwa i opłaty za usługi telekomunikacyjne dla komend powiatowych i miejskich znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji.

W roku bieżącym, w ramach wydatków będących w dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wygospodarowano kwotę 35.200 tys. zł, którą - za zgodą sejmowej Komisji Finansów Publicznych - przeznaczono na spłatę zobowiązań komend powiatowych i miejskich: Policji (20.716 tys. zł) i Państwowej Straży Pożarnej (14.484 tys. zł). Pozwoliło to - po raz pierwszy od lat - na wejście w rok 2003 bez zobowiązań.

Przedstawiona sytuacja powinna ulec znacznej poprawie w przyszłym roku. Stosownie bowiem do postanowień ustawy z dnia 13 listopada 2002 r. o zmianie ustawy o Policji, ustawy o administracji rządowej w województwie i ustawy o samorządzie powiatowym (Dz. U. Nr 200, poz. 1688) - od 1 stycznia 2003 r. wydatki komend wojewódzkich i powiatowych (miejskich) Policji finansowane będą z części 42 - Sprawy wewnętrzne. Tym samym całość wydatków Policji finansowana będzie z części 42 - Sprawy wewnętrzne, a Minister SWiA będzie dysponentem głównym, Komendant Główny Policji - dysponentem środków budżetowych II stopnia, a komendanci wojewódzcy - III stopnia. Takie usytuowanie budżetu Policji pozwoli zarówno Ministrowi SWiA jak i Komendantowi Głównemu Policji na dostosowywanie wielkości środków budżetowych poszczególnych struktur Policji do faktycznych zadań lub potrzeb, np. poprzez dokonywanie odpowiednich przeniesień wydatków w trakcie realizacji budżetu.

Niezależnie od powyższego, zarówno na etapie opracowywania projektu budżetu na 2003 r., jak i na etapie prac parlamentarnych nad budżetem, wydatki komend powiatowych i miejskich zostały zwiększone o łączną kwotę 97.060 tys. zł, w tym poprzez przeniesienie wydatków w ramach resortu - 61.560 tys. zł oraz przydzielenie dodatkowych środków przez Sejm RP - 35.500 tys. zł.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

Warszawa 2002.12.31

Szanowny Panie Marszałku

Ogólną wysokość kwoty subwencji oświatowej określa ustawa budżetowa na rok 2002 z dnia 14 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 156, poz. 1822). Z kwoty tej wyodrębnia się 1% rezerwę. Pozostałą kwotę rozdziela się między gminy, powiaty i województwa samorządowe według zasad ustalonych w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania - z uwzględnieniem typów i rodzajów szkół prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, stopni awansu zawodowego nauczycieli oraz liczby uczniów w tych szkołach.

Rozporządzenie to, stosowane od kilku lat, jest corocznie modyfikowane i aktualizowane w dostosowaniu do zmieniających się uwarunkowań związanych głównie z przemianami systemowymi i strukturalnymi w ramach postępujących etapów reform oświaty. Integralną częścią tego rozporządzenia jest algorytm podziału subwencji oświatowej na dany rok. Ze względu na rozbudowaną i złożoną strukturę istniejących zadań edukacyjnych znajdujących się w gestii jednostek samorządu terytorialnego stosowane formuły podziału algorytmicznego subwencji oświatowej uwzględniają szereg czynników i parametrów przeliczeniowych obrazujących specyfikę kształtowania składowych elementów subwencji oświatowej w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych jak i zadań pozaszkolnych. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że algorytm będąc ogólną kategorią dotyczącą wszystkich jednostek samorządu terytorialnego, nie może odzwierciedlać jednostkowych problemów, występujących w konkretnej gminie, powiecie lub województwie samorządowym, bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.

Należy zaznaczyć, iż formuła podziału algorytmicznego dotyczy kształtowania subwencji oświatowej odnoszonej do szczebla danej jednostki samorządu terytorialnego, a nie poszczególnych szkół i placówek oświatowych prowadzonych (dotowanych) przez określone gminy, powiaty i województwa samorządowe. Sposób rozdysponowania subwencji oświatowej wraz z zaangażowaniem środków z dochodów własnych, należy do samodzielnych kompetencji i decyzji danego samorządu.

Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego na rok 2002 naliczone zostały na podstawie:

• uchwalonej przez Parlament Rzeczypospolitej Polskiej ustawy budżetowej na rok 2002 z dnia 14 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 30, poz. 275) w której część oświatowa subwencji ogólnej określona została w wysokości 22.318.178 tys. zł,
• rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2002 (Dz. U. Nr 156, poz. 1822),
• zweryfikowanych danych statystycznych GUS o liczbie uczniów i wychowanków w roku szkolnym 2001/2002.

Ponadto pragnę Pana Marszałka poinformować, że zwiększenie subwencji oświatowej na 2002 rok możliwe było jedynie z 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej, która była przeznaczona na finansowanie z budżetu zadań oświatowych, zgodnie z kryteriami ustalonymi w uzgodnieniu z Zespołem ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu terytorialnego na rok 2002. Kryteria podziału 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej zostały przekazane przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu wszystkim jednostkom samorządu terytorialnego pismem z dnia 3 lipca br. Nr DE-III-3117/27/so-og/02. Środki w ramach 1% rezerwy dzielone były wyłącznie pomiędzy poszczególne jednostki samorządu terytorialnego i tylko one mogą występować z wnioskiem o zwiększenie subwencji oświatowej do Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu.

Należy zaznaczyć, że w roku 2002 Miasto i Gmina Ciężkowice wystąpiło do Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu z wnioskiem o dofinansowanie - w ramach podziału 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej - kosztów z tytułu przeprowadzenia remontów w Szkole Podstawowej w Ciężkowicach oraz odpraw dla zwalnianych nauczycieli w trybie art. 20 Karty Nauczyciela. Ww. wnioski były zgodne z kryteriami podziału 1% rezerwy i zostały zaopiniowane pozytywnie przez Zespół ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego. Z powyższych tytułów Miast i Gmina Ciężkowice otrzymało następujące środki finansowe:

• 60.000 zł z tytułu przeprowadzonych remontów,
• 6.784 zł z tytułu dofinansowania odpraw dla zwalnianych nauczycieli w trybie art. 20 Karty Nauczyciela.

Warszawa 2003.01.03

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatorów - Pana Kazimierza Drożdża i Pana Henryka Gołębiewskiego na 30 posiedzeniu Senatu w dniu 13 grudnia 2002 r., dotyczącym interpretacji przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2001 r. w sprawie złóż wód podziemnych zaliczanych do solanek, wód leczniczych i termalnych oraz złóż innych kopalin leczniczych, a także zaliczenia kopalin pospolitych z określonych złóż lub jednostek geologicznych do kopalin podstawowych (DZ. U. Nr 156, poz. 1815) i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2001 r. w sprawie stawek opłat eksploatacyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1746), na tle problemu ponoszenia opłat eksploatacyjnych za wydobywanie wód leczniczych ze złoża w Lądku Zdroju, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Rodzaj kopaliny występującej w określonym złożu określa dokumentacja geologiczna złoża kopaliny. Posiadaniem dokumentacji geologicznej złoża kopaliny, sporządzonej przez siebie lub nabytej, legitymuje się podmiot ubiegający się o koncesję na wydobywanie kopaliny ze złoża. Kopaliną wydobywaną przez przedsiębiorcę jest ta kopalina, która jest określona w dokumentacji geologicznej, a następnie, konsekwentnie, w koncesji. O prawidłowości sporządzania dokumentacji geologicznej, jak również poprawności zawartych w niej danych, orzeka organ administracji geologicznej, który do dnia 31 grudnia 2001 r. zatwierdzał dokumentację lub odmawiał jej zatwierdzenia, a od dnia 1 stycznia 2002 r. przyjmuje dokumentację bez zastrzeżeń lub żąda wniesienia do niej zmian lub uzupełnień. Zauważam, że Uzdrowisko Lądek-Długopole SA prowadzące wydobywanie kopaliny ze złoża "Lądek Zdrój" nie zaskarżało decyzji Ministra Środowiska zatwierdzającej dane zawarte w dokumentacji geologicznej ani nie kwestionowało koncesji na wydobywanie, chociaż oba te dokumenty stwierdzały, że dotyczą wody leczniczej. Zarówno z zatwierdzonej dokumentacji geologicznej jak i udzielonej koncesji wynika, że wydobywana przez Uzdrowisko Lądek-Długopole SA kopalina to woda lecznicza.

Przepisy § 2 pkt 26 lit. b) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2001 r. w sprawie złóż wód podziemnych zaliczonych do solanek, wód leczniczych i termalnych oraz złóż innych kopalin leczniczych, a także zaliczenia kopalin pospolitych z określonych złóż lub jednostek geologicznych do kopalin podstawowych (Dz. U. Nr 156, poz. 1815) jednoznacznie stanowią, iż do wód leczniczych zalicza się wody hipotermalne i hipertermalne siarczkowe, fluorkowe, radonowe ze złoża w uzdrowisku Lądek-Zdrój. Nie ulega zatem wątpliwości, że eksploatowana ze złoża "Lądek Zdrój" kopalina jest wodą leczniczą, posiadającą szczególne cechy, które zostały wymienione w rozporządzeniu. Wody te są wodami hipotermalnymi i hipertermalnymi siarczkowymi, fluorkowymi i radonowymi, których charakter sprawia, że wskazana kopalina została uznana za wodę leczniczą. Wody te, jako lecznicze charakteryzują się wieloma szczególnymi cechami fizycznymi i chemicznymi, a nadto podwyższoną temperaturą. Jednakże najistotniejszą cechą tych wód, pochodzących ze złoża "Lądek Zdrój", są ich inne niż temperatura walory i właściwości, z powodu których uzyskały one zaliczenie do wód leczniczych.

Za wody termalne natomiast uznaje się wody podziemne, które charakteryzuje tylko podwyższona temperatura. Przepis § 3 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że do wód termalnych zalicza się wody podziemne pochodzące ze wszystkich jednostek geologicznych, posiadające na wypływie z ujęcia temperaturę co najmniej 20^oC, z wyjątkiem wód odprowadzanych z odwodnienia czynnych zakładów górniczych i odwodnienia nieczynnych wyrobisk. Są to wody, które nie mają trwałych cech lub określonego cennego składu chemicznego, ale nadają się do wykorzystania, jako nośnik energii (stosowane w ogrzewnictwie, produkcji energii elektrycznej). Charakterystyczną cechą ich występowania jest jednostka geologiczna, a nie złoże, jak w przypadku wód leczniczych. Ponadto w przeciwieństwie do wód leczniczych, wody termalne mogą zawierać składniki niepożądane lub wręcz szkodliwe dla zdrowia. Sama temperatura zatem nie może stanowić wystarczającej podstawy do zaliczenia wód do leczniczych, które to wody są szczególnym rodzajem kopaliny, mogącym stanowić i najczęściej stanowiącym naturalny surowiec leczniczy w balneoterapii. Wody zaliczone na podstawie art. 5 ust. 5 i 6 ustawy Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 27, poz. 96 ze zm.) oraz § 3 rozporządzenia do wód termalnych mogą być wykorzystane przede wszystkim, jako źródło czystej, odnawialnej energii geotermalnej. Takimi wodami nie są wody lecznicze ze złoża "Lądek Zdrój".

Promocja wód termalnych w aspekcie ich powszechniejszego wykorzystania do pozyskiwania energii cieplnej zdecydowała o ustaleniu zerowej stawki opłaty eksploatacyjnej. Do końca 2001 r. wydobywanie wód leczniczych podlegało również opłacie eksploatacyjnej, z wyjątkiem wód leczniczych wykorzystywanych do zabiegów leczniczych, które były zwolnione z opłat. W tym samym czasie opłata za wydobywanie wód termalnych była bardzo wysoka i wynosiła 10% ceny sprzedaży wydobytej kopaliny. Wtedy Uzdrowisko nie miało wątpliwości odnośnie kwalifikacji wydobywanych wód, jako wody leczniczej, a nie termalnej. Z uwagi na to że stawka opłaty eksploatacyjnej za wydobywanie wód termalnych wynosi obecnie 0,0 zł/m³, a za wydobywanie wód leczniczych 2,07 zł/m³, przedsiębiorcy wydobywający kopaliny, ze względów ekonomicznych, woleliby stosować stawkę korzystniejszą dla siebie.

Należy ponadto zauważyć, że zgodnie z udzieloną Uzdrowisku koncesją eksploatowaną kopaliną jest woda lecznicza, a nie termalna, dlatego też przyjęcie w tym przypadku stawki opłaty eksploatacyjnej innej niż stawki dla wody leczniczej byłoby niedopuszczalne. Wysoka temperatura jest w tym przypadku jednym z dodatkowych walorów leczniczych wydobywanej wody, a fakt ten nie może mieć żadnego wpływu na wysokość opłaty eksploatacyjnej za wydobywaną wodę leczniczą.

Spółki uzdrowiskowe świadczące usługi na bazie wód leczniczych pobierają opłaty za te usługi, w tym również za usługi świadczone z użyciem wody leczniczej. Duże wydobycie wód leczniczych, a tym samym wysoka opłata eksploatacyjna świadczy o dużym zapotrzebowaniu na wody lecznicze i zabiegi lecznicze na jej bazie, za które Uzdrowisko Lądek-Długopole pobiera opłaty. Należy zauważyć, że w poprzednio obowiązującym stanie prawnym do dnia 31 grudnia 2001 r., opłata eksploatacyjna za wody lecznicze była wymierzana jednie wobec podmiotów, które wprowadzały ją do obiegu rynkowego. Nosiło to znamiona nierównego traktowania podmiotów gospodarczych. Nowy system opłat eksploatacyjnych w sposób wyraźny ujednolica prawa i obowiązki przedsiębiorców, niezależnie od tego, co jest przedmiotem ich działalności, co jest zgodne z zawartą w Konstytucji RP zasadą równości podmiotów wobec prawa.

Ponadto art. 77 ust. 2 Konstytucji RP zobowiązuje władze publiczne do ochrony środowiska, a jednym z elementów środowiska są wody lecznicze. Ustalona na 2,07 zł/m³ stawka opłaty eksploatacyjnej za wydobywanie cennych wód podziemnych, do których należą wody wykorzystywane w lecznictwie, ma na celu przede wszystkim racjonalne gospodarowanie zasobami i ich ochronę jakościową i ilościową.

Warszawa, dnia 3 stycznia 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Niniejsze rozporządzenie zostaje wydane na podstawie art. 9 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306 oraz z 2001 r. Nr 85, poz. 924 i Nr 154, poz. 1799). Powyższe upoważnienie ustawowe zobowiązuje Prezesa Rady Ministrów do ustalenia w drodze rozporządzenia, wykazu podmiotów, o których mowa w art. 1 przedmiotowej ustawy, o szczególnym znaczeniu dla państwa, w których maksymalna kwota wynagrodzenia miesięcznego może być podniesiona o 50%. Przepis art. 9 zawiera także wskazówki, jakie powinien uwzględnić Prezes Rady Ministrów przy ustalaniu wykazu podmiotów. Są to w szczególności: rodzaj świadczonych usług lub przedmiot produkcji; zasięg działania podmiotu; obroty podmiotu; liczba pracowników zatrudnionych w podmiocie.

Mając na uwadze powyższe wskazówki ustawowe, przyjęto propozycję szczegółowych kryteriów merytorycznych i ilościowych, jakie powinny spełniać podmioty wymienione w załączniku do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie wykazu podmiotów o szczególnym znaczeniu dla państwa, w których maksymalna kwota wynagrodzenia miesięcznego może być podniesiona o 50%. Powyższe kryteria będą stanowiły podstawę do umieszczenia podmiotów na liście stanowiącej załącznik do Rozporządzenia, ale umieszczenie podmiotu w wykazie, nie będzie oznaczało automatycznego podniesienia wysokości wynagrodzenia osób kierujących danym podmiotem, gdyż organy ustalające wynagrodzenie muszą uwzględnić spełnienie przez podmiot dodatkowych kryteriów z roku poprzedniego.

1. dla podmiotów działających w sektorze energetyki:

• elektrownie systemowe o zainstalowanej mocy co najmniej 1000 MW lub,
• udział zakładu energetycznego w rynku sprzedaży energii elektrycznej ponad 3% w skali kraju.

Powyższe kryteria muszą być corocznie uwzględniane przez uprawnione organy przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia osobom kierującym danym podmiotem, ponieważ wielkości dotyczące np. zysku i obrotów danego podmiotu corocznie ulegają zmianie. Przesłanką ustalenia podwyższenia wynagrodzenia jest spełnienie przez podmiot jednego z kryteriów merytorycznych i jednego z kryteriów ilościowych.

Argumentacja Pana Senatora, że osoby kierujące podmiotami, o których mowa w przedmiotowym Rozporządzeniu, "nie ryzykują własnych majątkiem..." wydaje się bezzasadna wobec faktu zapisu art. 293 i art. 483 Kodeksu Spółek Handlowych, które mówią, iż członkowie zarządu odpowiadają wobec Spółki za szkody wyrządzone działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami umowy spółki.

Z wyrazami szacunku

Warszawa 03.01.2003

Pani Senator
Maria Berny
Senat
Rzeczypospolitej Polskiej

Warszawa

Szanowna Pani Senator,

Sprawy Polonii i Polaków zamieszkałych za granicą i współpraca z nimi stanowią znaczący element polskiej polityki zagranicznej. Zatwierdzony na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 10 grudnia br. Rządowy Program współpracy z Polonią i Polakami za granicą zawierający główne kierunki działania rządu w najbliższych latach jest potwierdzeniem istotnego znaczenia, jakie w polskiej polityce zagranicznej zajmują Polacy i Polonia rozproszone po świecie. Program powstał w ścisłej współpracy ze środowiskami polonijnymi i uwzględnia ich najważniejsze postulaty możliwe do zrealizowania i zgodne z interesem naszego państwa.

Przedstawienie pełnej analizy dotyczącej realizacji polityki polonijnej na Wschodzie wymagałoby opracowania obszernej, wielostronicowej informacji. Pragnę jednak zapewnić, że w polu widzenia Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP znajdują się wszystkie poruszone przez Panią Senator elementy polityki polonijnej, takie jak zagwarantowanie rozwoju języka polskiego i szkolnictwa w języku polskim, zapewnienie siedzib dla organizacji polonijnych, wspieranie mediów skierowanych dla Polaków na Wschodzie. Odbywa się to poprzez monitorowanie realizacji praw społeczności polskich - tych gwarantowanych przez konwencje międzynarodowe, jak i przede wszystkim przez umowy bilateralne podpisane przez Polskę z krajami zamieszkania polskich grup narodowych. Ministerstwo i jego placówki monitorują bardzo uważnie przestrzeganie postanowień tych aktów prawnych i dostrzegając nieprawidłowości, podejmują - często wraz z innymi instytucjami państwowymi - stosowne interwencje.

W sposób naturalny głównym adresatem działań Polski byli w ostatnich latach Polacy zamieszkujący w krajach byłego Związku Radzieckiego. Do nich skierowano kilkuset nauczycieli z kraju, by nauczyć języka polskiego i przedmiotów ojczystych. Dla nich stworzono możliwość studiowania w Polsce i cały kosztowny lecz jakże potrzebny system stypendialny, z którego skorzystało do tej pory ponad 8000 osób. W krajach ościennych, poza Litwą i Czechami, przy wydatnej pomocy Polski rozpoczął się proces tworzenia praktycznie od podstaw systemu oświaty dla mniejszości polskich; budowane są i remontowane szkoły oraz inne miejsca nauczania, a istniejące już placówki oświatowe zaopatrywane są w telewizory, komputery, książki, podręczniki i inne pomoce naukowe. Miejscowa kadra nauczycielska systematycznie szkolona i dokształcana jest w Polsce. Dziesiątkom tysięcy dzieci z tych szkół i punktów nauczania umożliwiono pobyty w Polsce.

Lata dziewięćdziesiąte przyniosły znaczny postęp w sytuacji Polaków na Wschodzie, który mierzyć można m.in. liczbą powstałych tam Domów Polskich - ok. 20 na terenach b. ZSRR, zaistnienia na tym terenie ponad 40 tytułów prasowych.

Rozwój organizacyjny polskiej grupy narodowej na Wschodzie był możliwy dzięki znacznej pomocy, także finansowej, państwa polskiego. Przytłaczająca większość środków finansowych przeznaczonych na pomoc dla środowisk polonijnych i Polaków za granicą znajduje się poza sferą rządową (głównie w gestii Senatu RP, który na rok 2002 otrzymał z budżetu państwa 45.255.000,- PLN). Ta dysproporcja utrudnia w sposób istotny realizację polityki polonijnej. Ministerstwo Spraw Zagranicznych - ustawowy koordynator tej polityki - dysponował 1,5 - 2,0% ogółu środków budżetowych przeznaczonych na cele polonijne. W 2002 r. resort mógł przeznaczyć 662.000,- PLN na szkolnictwo polonijne, na wspieranie kultury działalności polonijnej - 730.000,- PLN oraz na kolonie i obozy wypoczynkowe dla młodzieży polonijnej - 96.000,- PLN. Środki te przeznaczone były na wsparcie i rozwój Polonii na całym świecie. Według zatwierdzonego budżetu na rok 2003 Ministerstwo uzyskało na współpracę z Polonią znaczący wzrost funduszy. Większość tych środków przeznaczonych zostanie na zwiększenie naszej aktywności dotyczącej środowisk polskich na Wschodzie.

Dofinansowanie z budżetów państw - wschodnich sąsiadów Polski działalności społecznej, kulturalnej i oświatowej zamieszkałych tam Polaków generalnie jest niewystarczające. Najgorzej pod tym względem wygląda sytuacja na Białorusi i Ukrainie. Wynika to z bardzo złej kondycji gospodarczej tych państw lecz nierzadko również z niezbyt przychylnego nastawienia władz lokalnych. We wszystkich przypadkach, kiedy trudności na drodze rozwoju społeczności polskich powstają nie z przyczyn obiektywnych lecz wynikają ze złej woli władz państw zamieszkania polskich grup narodowych, podejmowane są stanowcze interwencje. Ochrona interesów Polonii i Polaków za granicą w zawieranych przez Polskę umowach międzynarodowych, w tym dotyczących współpracy gospodarczej, kulturalnej, naukowej, oświatowej, a także rent i emerytur, świadczeń socjalnych, jak również monitorowanie wykonania przez władze państw zamieszkania umów międzynarodowych dwustronnych i wielostronnych, odnoszących się do sytuacji Polonii i Polaków za granicą - stanowią najważniejsze zadania w przytoczonym już rządowym Programie współpracy z Polonią i Polakami za granicą.

Z wyrazami szacunku

Warszawa 2003.01.06

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zjawisko zatrudnienia w sferze budżetowej osób mających nabyte uprawnienia emerytalne nie było dotychczas ujmowane w obowiązujących w Polsce statystykach zatrudnienia, stąd też brak szczegółowych danych na ten temat. Z danych szacunkowych wynika, że jest to zbiorowość niezbyt liczna, wynosząca ok. 20 tys. osób w skali kraju (ok. 1% zatrudnionych w sferze budżetowej). Przyjmując założenie, że na te zwolnione miejsca byłyby zatrudnione osoby bezrobotne należy mieć świadomość, iż nie poprawi to w odczuwalnym stopniu sytuacji na rynku pracy. Natężenie bezrobocia bowiem mierzone stopą bezrobocia uległoby zmniejszeniu tylko o 0,1 punktu procentowego (np. z 17,8% do 17,7% w końcu listopada 2002 r.). Należy również wziąć pod uwagę, że:

Z wyrazami szacunku

Jerzy Hausner

Warszawa, 06 stycznia 2003 r.

Na rok 2003 ustawa budżetowa przewiduje 1 mld zł na finansowanie inwestycji wieloletnich samorządu jak również realizację zadań własnych i zakupów inwestycyjnych jednostek samorządu terytorialnego.

Ministerstwo Gospodarki jest w trakcie konsultacji z Ministerstwem Finansów co do wyboru skutecznej metody finansowania inwestycji wieloletnich w pierwszym okresie członkostwa Polski w Unii Europejskiej.

Z wyrazami szacunku

Minister

z up. Ewa Freyberg

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 7 stycznia 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W projekcie przewidywane jest preferencyjne w stosunku do innych kategorii cudzoziemców traktowanie cudzoziemców pozostających w związkach małżeńskich z obywatelami polskimi m.in. w zakresie legalizacji ich pobytu w Polsce, tj. w zakresie udzielania oraz możliwości odmowy udzielania im zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony, a także w zakresie warunków, których spełnienie jest konieczne do udzielenia zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku zezwoleń na osiedlenie się, planowane jest skrócenie okresu nieprzerwanego legalnego pobytu wymaganego do udzielenia przedmiotowego zezwolenia.

Z wyrazami szacunku

Minister

z up. Tadeusz Matusiak

Podsekretarz Stanu