Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment


51. posiedzenie Senatu

W dniach 10 i 11 grudnia 2003 r. odbyło się 51. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak i wicemarszałkowie - Jolanta Danielak, Ryszard Jarzembowski i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Andrzeja Jaeschkego i Alicję Stradomską; listę mówców prowadził senator A. Jaeschke.

Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o doświadczeniach na zwierzętach*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ochronie roślin*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz o zmianie innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Narodowym Banku Polskim oraz o zmianie innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo farmaceutyczne, ustawę o wyrobach medycznych oraz ustawę o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Tadżykistanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 27 maja 2003 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o budowie nowego mostu granicznego przez rzekę Dziką Orlicę w przejściu granicznym Mostowice - Orlicke Zahori, sporządzonej w Warszawie dnia 20 marca 2002 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji Nr 159 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych, przyjętej w Genewie dnia 20 czerwca 1983 r.

________

* Ustawa zawiera przepisy dostosowujące polskie prawodawstwo do prawa Unii Europejskiej.

Senat wprowadził poprawki do ustawy o doświadczeniach na zwierzętach

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 26 listopada 2003 r. Dwa dni później, 28 listopada, Sejm przekazał tę ustawę do Senatu. Marszałek Senatu 1 grudnia skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, a 4 grudnia do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Andrzej Wielowieyski. Senator zaznaczył, że rozpatrywany projekt ustawy powoduje bardzo głęboki niepokój niektórych środowisk, zwłaszcza zajmujących się opieką nad zwierzętami. Istnieje także problem koordynacji kontroli i nadzoru w tym zakresie. Stwarzają go dwa fragmenty ustawy. Jeden z nich to kwestia art. 45 ust. 5 w przepisach przejściowych, który usuwa dotychczasowy art. 34a ust. 4, nakazujący Inspekcji Weterynaryjnej współpracę ze tymi społecznymi komisjami etyki, które mają czuwać nad przestrzeganiem humanitarnych zasad w zakresie doświadczeń nad zwierzętami. Usunięcie tego dotychczasowego ustępu w art. 34a stawia pod znakiem zapytania wszelką efektywność kontroli w tym zakresie, kontroli, którą dotychczas Inspekcja Weterynaryjna się nie zajmowała lub zajmowała się w bardzo niewielkim stopniu. Komisje społeczne utracą kontakt z Inspekcją Weterynaryjną, która nie będzie już miała obowiązku współpracy z nimi. Senator podkreślił, że znamienny jest także wcześniejszy artykuł ustawy, który mówi o Inspekcji Weterynaryjnej, stwierdzający, iż inspekcja ma prawo wglądu do opinii komisji etycznych - tylko prawo wglądu, nie ma zaś obowiązków.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła zaproponować Izbie pięć poprawek o charakterze legislacyjno-redakcyjnym.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator Marian Kozłowski zaznaczył, że opiniowana ustawa jest projektem rządowym. Jej celem jest implementacja do naszego systemu prawnego norm prawa wspólnotowego w zakresie doświadczeń na zwierzętach (dotyczy to dyrektywy rady nr 86/609).

Ustawa ta uchyla istniejące obecnie unormowania w zakresie doświadczeń na zwierzętach, zawarte w ustawie z  21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt. Ustawa określa cele doświadczeń - art. 1 ust. 2; wprowadza zgodne z prawem wspólnotowym definicje - art. 2, zasady wykorzystywania zwierząt doświadczalnych - rozdział 2, warunki przetrzymywania zwierząt doświadczalnych - rozdział 3, warunki hodowli zwierząt laboratoryjnych - rozdział 4; wskazuje jednostki uprawnione do przeprowadzania doświadczeń oraz sposoby ich przeprowadzania - rozdział 5.

Ustawa stanowi, że doświadczeniem jest wykorzystywanie zwierzęcia do badań naukowych zgodnie z art. 1 ust. 2. Cele doświadczeń związane są z lecznictwem, diagnostyką, profilaktyką, dydaktyką, ochroną zdrowia człowieka lub dobrostanem. Przeprowadzanie doświadczenia jest środkiem ostatecznym, dopuszczalnym tylko wtedy, gdy założonych celów nie można osiągnąć innymi metodami. Do doświadczeń, zgodnie z ustawą, można wykorzystywać tylko zwierzęta specjalnie hodowane, przy czym istnieje zakaz wykorzystywania zwierząt bezdomnych i zdziczałych.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi postanowiła zaproponować dziewięć poprawek do rozpatrywanej ustawy.

Senator Teresa Liszcz przedstawiła sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Jak stwierdziła, na posiedzeniu komisji padały opinie, że ustawa ta jest niepotrzebna, gdyż obowiązująca ustawa o ochronie zwierząt, w szczególności jej rozdział 9, znakomicie realizuje cel rozpatrywanej ustawy, w dodatku jest w pełni zgodna z dyrektywą unijną, a nawet, zgodnie z zaleceniami zawartymi w art. 24 tej dyrektywy, jest bardziej restrykcyjna, czyli lepiej chroni zwierzęta, co eurogrupa pracująca nad tym zagadnieniem bardzo zaleca. W Brukseli pracuje się nad rewizją tej przestarzałej dyrektywy, pochodzącej z 1986 r., i wiele państw unijnych już ją wyprzedziło, podobnie jak Polska w obecnie obowiązującej ustawie o ochronie zwierząt.

Zdaniem senator sprawozdawcy, proponowana ustawa jest krokiem wstecz pod bardzo wieloma względami. Pod pretekstem dostosowania do mającej kilkanaście lat dyrektywy unijnej pogarsza się bowiem nasze przepisy o ochronie zwierząt doświadczalnych. Już samo wyjęcie przepisów o doświadczeniach na zwierzętach z pełnego kontekstu ustawy o ochronie zwierząt jest szkodliwe. A niezależnie od tego treść tych przepisów jest bardzo często krokiem wstecz.

Na posiedzeniu komisji wysuwano m.in. propozycje wniesienia o odrzucenie ustawy w całości, ale członkowie komisji, nauczeni doświadczeniem z nowelizacją ustawy o ochronie zwierząt (kiedy to Senat uznał, że jest zła, i przegłosował wniosek o jej odrzucenie, a Sejm odrzucił nasz wniosek i w rezultacie ustawa przeszła bez poprawek) postanowili przyjąć do wiadomości fakt, że jest odrębna ustawa, i zrobić wszystko, żeby ją poprawić.

W tym kierunku zmierzało 18 poprawek zaproponowanych przez Komisję Ustawodawstwa i Praworządności. Senator sprawozdawca przedstawiła i szczegółowo uzasadniła proponowane zmiany.

Do ustawy zgłoszono także dwa wnioski mniejszości komisji.

Dalsze poprawki złożyli senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie wnioski rozpatrzyły trzy komisje senackie. Połączone komisje poparły 33 spośród 59 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 80 głosami, przy 4 przeciw i 2 wstrzymujących się, powzięła uchwałę:

Uchwała

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności oraz w sprawie ustawy o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych

Na wniosek senatora Jerzego Pieniążka drugi i trzeci punkt porządku obrad rozpatrywano łącznie. Rozpatrywane ustawy zostały uchwalone przez Sejm na 62. posiedzeniu, 26 i 27 listopada br. Do Senatu zostały przekazane 28 listopada. Marszałek Senatu 1 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował je do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej o obu ustawach przedstawił senator Janusz Bargieł.

Senator podkreślił, że ustawa o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności zawiera przepisy dostosowujące polskie prawodawstwo do prawa Unii Europejskiej. Celem ustawy jest określenie ram prawnych do stworzenia krajowego systemu ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności. Stworzenie krajowego systemu ewidencji jest elementem dostosowania do prawa wspólnotowego w zakresie stworzenia zintegrowanego systemu zarządzania niektórymi programami pomocowymi Wspólnoty i systemu ich kontroli, gdyż krajowy system ewidencji ma być wykorzystywany szczególnie w zakresie kontroli nad przyznawaniem płatności przez Unię Europejską i wypłatami.

Ze względu na specyfikę poszczególnych płatności uzyskiwanych z funduszy Unii Europejskiej i, co się z tym wiąże, na konieczność posiadania przy rozliczaniu tych płatności różnych informacji ustawa przewiduje utworzenie w ramach krajowego systemu ewidencji kilku odrębnych ewidencji. Są to: ewidencja producentów, obejmująca producentów rolnych, organizacje producentów, przetwórców oraz podmioty prowadzące zakłady utylizacyjne; ewidencja gospodarstw rolnych, która zostanie utworzona na podstawie danych pozyskanych w celu utworzenia ewidencji gospodarstw rolnych na podstawie ustawy z 25 lipca 2001 r. o krajowym systemie ewidencji gospodarstw rolnych i zwierząt gospodarskich oraz o zmianie niektórych ustaw. Kolejną niezbędną ewidencją jest ewidencja wniosków o przyznanie płatności. Krajowy system ewidencji będzie prowadzić Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Rozpatrywana ustawa uchyla ustawę o krajowym systemie ewidencji gospodarstw rolnych i zwierząt gospodarskich oraz o zmianie niektórych ustaw. Uchylana ustawa reguluje kwestie, które odtąd w sposób szerszy będą regulowane w ustawie o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności. Funkcje ewidencji zwierząt gospodarskich prowadzone na podstawie uchylanej ustawy będzie pełnił rejestr zwierząt prowadzony na podstawie ustawy z 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej jednogłośnie przegłosowano przyjęcie tej ustawy z dwiema poprawkami.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator J. Bargieł zarekomendował Izbie również ustawę o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych. Ustawa ta zawiera przepisy dostosowujące polskie prawodawstwo do prawa Unii Europejskiej. Określa też warunki i tryb udzielania producentom rolnym płatności bezpośrednich do gruntów rolnych, określonych przepisami Unii Europejskiej, zwanych dalej płatnościami. Przewiduje się, iż z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej Rzeczpospolita Polska zostanie objęta systemem jednolitej płatności obszarowej oraz płatnościami uzupełniającymi do powierzchni określonych upraw.

W ramach systemu jednolitej płatności obszarowej płatność mają otrzymać posiadacze gospodarstw rolnych o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha, przy czym dopłaty przysługiwać będą na posiadane przez te osoby grunty rolne utrzymane w dobrej kulturze rolnej. Dodatkowym warunkiem uzyskania płatności jest posiadanie przez daną osobę w ramach gruntów rolnych działek rolnych, z których każda ma powierzchnię nie mniejszą niż 1/10 ha i prowadzona jest na niej jedna uprawa. Płatności bezpośrednie do gruntów rolnych będą wynosić w latach 2004, 2005 i 2006 odpowiednio: 25%, 30% i 35% płatności obowiązujących w Unii Europejskiej.

Określono także płatność uzupełniającą, która będzie przysługiwała do powierzchni upraw chmielu, tytoniu, ziemniaków przeznaczonych na skrobię oraz innych roślin, których rodzaje będzie corocznie określała Rada Ministrów w drodze rozporządzenia. W tym samym rozporządzeniu będą również określone stawki płatności uzupełniających dla powierzchni upraw tych roślin.

Do wykonywania obowiązków wynikających z ustawy zobowiązana została Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Płatności będą przyznawane w drodze decyzji administracyjnej przez kierownika biura powiatowego agencji na wniosek zainteresowanego posiadacza gospodarstwa rolnego. Wydanie decyzji w sprawie przyznania płatności będzie poprzedzone kontrolą, mającą wykazać, czy wnioskodawca spełnia warunki potrzebne do przyznania tej płatności.

Ustawa nowelizuje również ustawę o organizacji niektórych rynków rolnych w ramach systemu wsparcia, systemu jednolitej płatności obszarowej.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy wraz z zaproponowanymi przez komisję pięcioma poprawkami.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie ustawy o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności przedstawił senator Józef Dziemdziela. Senator zaznaczył, że podstawowym celem ustawy jest zastąpienie obecnie obowiązującej ustawy o krajowym systemie ewidencji gospodarstw rolnych i zwierząt gospodarskich oraz o zmianie niektórych ustaw z 25 lipca 2001 r.

Krajowy system ewidencji prowadzić będzie Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Będzie on mógł być wykorzystany do stosowania wszystkich instrumentów polityki rolnej w części dotyczącej dopłat do produkcji rolnej. W ustawie zdefiniowano podstawowe pojęcia, niezbędne do prawidłowego jej rozumienia, zbliżone do pojęć występujących w przepisach Unii Europejskiej dotyczących Wspólnej Polityki Rolnej. Na system ten składa się ewidencja producentów, ewidencja gospodarstw rolnych, ewidencja wniosków o przyznanie płatności oraz dokumentacja związana z prowadzeniem tej ewidencji. System służy przede wszystkim przyznawaniu i wypłacaniu płatności. Do jego prowadzenia będą wykorzystywane dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, prowadzonej na podstawie przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego. Przepisy ustawy stanowią, że każdy producent będzie zobowiązany zarejestrować się w systemie ewidencji producentów, a kiedy otrzyma numer ewidencyjny, będzie mógł się ubiegać o przyznanie płatności.

W ustawie przewidziano upoważnienia do wydawania aktów wykonawczych dotyczących wzoru wniosku o wpis do ewidencji, wzoru zaświadczenia o nadanym numerze identyfikacyjnym, rodzaju czynności technicznych związanych z prowadzeniem systemu oraz warunków organizacyjno-technicznych i kadrowych, jakie powinny spełnić podmioty, którym może być powierzone wykonywanie tych czynności.

Art. 16 ustawy nakłada na ministra rolnictwa, prezesa Agencji Rynku Rolnego, prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych, prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, wojewodów, głównego inspektora i wojewódzkich inspektorów jakości handlowej obowiązki w zakresie udostępniania Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa danych niezbędnych do realizacji płatności, a zawartych w prowadzonych przez nich rejestrach oraz ewidencjach. Ustawa ta zobowiązuje również starostę do zapewnienia nieodpłatnego dostępu do bazy danych ewidencji gruntów i budynków.

Wdrożenie systemu informacyjnego ma na celu umożliwienie dostępu do pomocy finansowej przewidzianej w przepisach Unii Europejskiej gospodarstwom rolnym i podmiotom uczestniczącym w działaniach na rynku rolnym.

W opinii senatora sprawozdawcy, ustawa jest napisana w bardzo jasny i przejrzysty sposób. Dlatego żadnych kłopotów z jej stosowaniem nie powinni mieć zarówno polscy rolnicy i producenci, jak i agencja.

W imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy z dwiema poprawkami zgłoszonymi przez komisję.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator Sławomir Izdebski przedstawił sprawozdanie komisji w sprawie ustawy o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych. Senator przypomniał, że według ustawy z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej Polska, jak wiadomo, zostanie objęta systemem jednolitej płatności obszarowej oraz płatnościami uzupełniającymi do powierzchni określonych upraw. W ramach systemu jednolitej płatności obszarowej płatności mają otrzymywać posiadacze gospodarstw rolnych o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha. Płatności bezpośrednie do gruntów rolnych - jak to wcześniej podawano - będą wynosiły odpowiednio: w 2004 r. - 25%, w 2005 r. - 30%, a w 2006 r. - 35%. Do wykonania zadań wynikających z ustawy została zobowiązana Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja po dyskusji postanowiła zaproponować Izbie wprowadzenie do ustawy pięciu poprawek. Senator przedstawił i uzasadnił proponowane zmiany.

Dalsze poprawki do rozpatrywanych ustaw zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Zaproponowane poprawki do ustawy o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 2 z 3 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 82 głosami, przy 1 przeciw i 2 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Zgłoszone poprawki do ustawy o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 5 spośród 10 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 79 głosami, przy 4 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Poprawki Senatu do ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 27 listopada 2003 r. Do Senatu została przekazana 28 listopada. Marszałek Senatu 1 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Janusz Lorenz poinformował, że ustawa o zakładach leczniczych dla zwierząt była analizowana i weryfikowana przez Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi w dniach 8 i 9 grudnia tego roku. W opinii komisji, jest to ustawa odpowiedzialna, sporządzona przez ludzi bardzo dobrze do tego przygotowanych.

Ustawa ta określa zasady tworzenia, organizacji oraz ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt, a także zasady świadczenia usług weterynaryjnych. W myśl ustawy zakład leczniczy dla zwierząt jest placówką ochrony zdrowia i dobrostanu zwierząt, utworzoną w celu świadczenia usług z zakresu medycyny weterynaryjnej.

Ustawa rozróżnia pięć kategorii zakładów leczniczych dla zwierząt, a mianowicie: gabinet weterynaryjny, przychodnię weterynaryjną, lecznicę weterynaryjną, klinikę weterynaryjną oraz weterynaryjne laboratorium diagnostyczne. W ustawie określono warunki, jakie muszą spełniać zakłady lecznicze dla zwierząt w ramach poszczególnych kategorii. Warunki dotyczą pomieszczeń, aparatury i sprzętu.

W ramach działalności zakładu leczniczego dla zwierząt usługi weterynaryjne będą mogły być świadczone przez lekarza weterynarii posiadającego prawo wykonywania zawodu. Osoba posiadająca tytuł technika weterynarii będzie mogła wykonywać jedynie określone w ustawie czynności z zakresu świadczonych usług weterynaryjnych. Katalog tych czynności jest zamknięty i zawarty w art. 3 ust. 1 pkt 2, 4, 6 i 7.

Zakład leczniczy dla zwierząt będzie mógł być utworzony i prowadzony przez osoby fizyczne oraz osoby prawne.

W myśl ustawy lekarz weterynarii nie będzie mógł równocześnie wykonywać zawodu w zakładzie leczniczym dla zwierząt i w hurtowni farmaceutycznej prowadzącej obrót produktami leczniczymi i wyrobami medycznymi przeznaczonymi wyłącznie dla zwierząt.

Zakład leczniczy dla zwierząt będzie mógł świadczyć usługi po uzyskaniu wpisu do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi postanowiła rekomendować Izbie 31 poprawek do ustawy.

Senator J. Lorenz zgłosił również wniosek mniejszości, wykluczający możliwość tworzenia zakładów leczniczych podporządkowanych komercyjnym zakładom produkującym zwierzęta dla celów produkcji żywności.

Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli także senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 33 spośród 37 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 83 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Senat wprowadził poprawki do ustawy o ochronie roślin

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 27 listopada 2003 r. Do Senatu została przekazana 28 listopada, a 1 grudnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Bogusław Litwiniec podkreślił, że rozpatrywana ustawa ma charakter kompleksowy. Rozstrzyga wszystkie zagadnienia związane z ochroną roślin, zawarte w ustawie przyjętej przez Sejm 27 listopada br.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja po dyskusji, uwzględniając jednoznacznie przychylną opinię Komitetu Integracji Europejskiej, postanowiła wnieść jedną poprawkę do ustawy. Senator przedstawił i uzasadnił proponowaną zmianę.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator Andrzej Anulewicz podkreślił, że głównym celem ustawy jest dostosowanie polskiego ustawodawstwa do prawa Unii Europejskiej w zakresie spraw fitosanitarnych i środków ochrony roślin. W szczególności ustawa reguluje cztery kwestie.

Pierwsza dotyczy ochrony roślin przed organizmami szkodliwymi poprzez prowadzenie obserwacji i kontroli roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów w celu ustalenia występowania organizmów kwarantannowych lub organizmów niekwarantannowych, określenie sposobu zwalczania organizmów niekwarantannowych, trybu postępowania w razie wystąpienia lub podejrzenia wystąpienia organizmów kwarantannowych, zasad wprowadzania na terytorium Rzeczypospolitej roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów szczególnie podatnych na porażenia przez organizmy kwarantannowe.

Druga kwestia to dopuszczenie środków ochrony roślin do obrotu oraz substancji aktywnej do stosowania w środkach ochrony roślin. Dopuszczenie środków ochrony roślin do obrotu następować będzie, zgodnie z ustawą, na podstawie zezwolenia wydawanego na dziesięć lat albo na trzy lata przez ministra właściwego do spraw rolnictwa, zaś substancje aktywne do stosowania w środkach ochrony roślin będzie dopuszczała Komisja Europejska. Do uzyskania zezwolenia na prowadzenie konfekcjonowania środków ochrony roślin bądź obrót nimi konieczne będzie stosowne zezwolenie wojewódzkiego inspektora.

Trzeci blok spraw zapisanych w ustawie dotyczy zapobiegania zagrożeniom dla zdrowia człowieka, zwierząt oraz dla środowiska, które mogą powstać w wyniku stosowania środków ochrony roślin i obrotu nimi. Określono więc zasady nabywania i stosowania środków ochrony roślin.

Czwarta kwestia, którą reguluje ustawa, to organizacja państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa, której zadania wykonywane będą przez głównego inspektora oraz wojewodę, przy pomocy wojewódzkiego inspektora jako kierownika wojewódzkiej inspekcji ochrony roślin i nasiennictwa, wchodzącej w skład zespolonej administracji wojewódzkiej.

Ustawa uchyla ustawę o ochronie roślin uprawnych. Ustawa zasadnicza wchodzi w życie z dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej, ale są w niej zapisy, o czym jest mowa w art. 126, które będą obowiązywać od 1 stycznia 2004 r.; zapisy art. 32, gdzie mówi się o kontroli granicznej fitosanitarnej, będą obowiązywać od 1 stycznia 2005 r.

Projekt ustawy otrzymał pozytywną opinię Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi podczas prac nad ustawą postanowiła zarekomendować Izbie 17 poprawek. W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o ich przyjęcie.

Poprawki do ustawy zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.

Zaproponowane zmiany rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 15 spośród 38 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 70 głosami, przy 6 wstrzymujących się od głosu, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa o zmianie ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz o zmianie innych ustaw - przyjęta z poprawkami

Sejm uchwalił tę ustawę na swoim 62. posiedzeniu, 26 października 2003 r. Następnie ustawa została przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje przygotowały sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Janusz Bargieł zaznaczył, że celem ustawy jest implementacja do polskiego systemu prawnego norm prawa Unii Europejskiej dotyczących jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych. Chodzi przede wszystkim o regulacje zawarte w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i rady nr 2000/13/WE z  20 marca 2000 r., dotyczące etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych, oraz w dyrektywie rady nr 89/396/EWG z  14 czerwca 1989 r., dotyczącej oznakowań i identyfikacji partii towaru, zawierającej środek spożywczy.

Nowelizacja doprecyzowuje definicję artykułów rolno-spożywczych oraz definicję producenta i podmiotu wprowadzającego artykuł rolno-spożywczy do obrotu.

Nowela zmienia również przepisy w zakresie kontroli granicznej, przy czym szereg zmian zmierza do zminimalizowania obciążeń importerów, szczególnie jeśli chodzi o import towarów łatwo psujących się.

Przepis art. 11 znowelizowanej ustawy znosi obowiązek zgłaszania zamiaru wywozu towaru.

Zmiany dotyczące art. 15 zmierzają do ograniczenia wymagań w zakresie składowania lub transportu niektórych artykułów rolno-spożywczych.

W dodanym art. 15a stworzono podstawy prawne do uregulowania systemu ustalania klasy jakości tusz zwierząt rzeźnych.

Część zmian zawartych w nowelizacji dotyczy funkcjonowania Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych. Stanowią one o włączeniu jej do służb działających na granicy. Ponadto inspekcja została wskazana jako organ właściwy w zakresie kontroli artykułów rolno-spożywczych posiadających chronione oznaczenia geograficzne, oznaczenia pochodzenia oraz świadectwa o szczególnym charakterze, a także w zakresie nadzoru nad takimi artykułami.

W art. 17 do zadań inspekcji dodano kontrolę warunków żywienia i chowu zwierząt, jeśli ma to wpływ na jakość handlową artykułów.

W art. 23 umożliwia się inspekcji dokonywanie kontroli składowania artykułów rolno-spożywczych. Zmiany dotyczą też procedur kontrolnych oraz kosztów obciążających eksporterów.

Zmiany w ustawie o rolnictwie ekologicznym skutkują objęciem kontrolą graniczną również produktów ekologicznych.

Z kolei zmiany w ustawie o ochronie granicy państwowej są konsekwencją włączenia Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych do służb działających na granicy.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przegłosowano przyjęcie tej ustawy z trzema poprawkami. Z upoważnienia komisji senator wniósł o przyjęcie ustawy wraz z zaproponowanymi poprawkami.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator Tadeusz Bartos podkreślił, że podstawowym celem ustawy jest dostosowanie polskich przepisów dotyczących jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych do prawa unijnego. Rozwiązania zawarte w ustawie doprecyzowują definicje występujące już w istniejących przepisach, między innymi definicję artykułów rolno-spożywczych, definicję producenta, jak również definicję podmiotu wprowadzającego artykuły do obrotu.

Część zmian zawartych w ustawie dotyczy funkcjonowania Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych. Do zadań inspekcji włączono między innymi kontrolę sposobów żywienia i warunków chowu zwierząt, jeżeli ma to wpływ na jakość artykułu wprowadzonego do obrotu.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła zaproponować wprowadzenie do ustawy trzech poprawek. Przyjęte jednogłośnie przez komisję poprawki miały na celu uściślenie lub doprecyzowanie przepisów.

Wszystkie zaproponowane zmiany rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 3 z 4 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba jednomyślnie, 80 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o Narodowym Banku Polskim oraz o zmianie innych ustaw

Sejm uchwalił tę ustawę na 62. posiedzeniu, 27 listopada 2003 r., i nazajutrz przekazał ją do Senatu. Marszałek skierował tę ustawę do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawczyni Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Genowefa Ferenc wskazała, że choć podczas uchwalania ustawy o Narodowym Banku Polskim uwzględniono większość obowiązujących w krajach Unii Europejskiej standardów odnoszących się do banków centralnych, negocjacje w sprawie przyjęcia Polski do Unii wykazały konieczność wprowadzenia pełnej harmonizacji polskich przepisów dotyczących banku centralnego z traktatem i statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, w szczególności w zakresie instytucjonalnej, personalnej i finansowej niezależności Narodowego Banku Polskiego.

Senator podkreśliła, że głównym celem ustawy jest zsynchronizowanie prawnego statusu Narodowego Banku Polskiego z traktatowymi wymogami, a w szczególności z art. 108 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz ze statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego.

Zmiany wprowadzone do art. 13 ust. 7 i 8 nowelizowanej ustawy mają zapewnić niezależność personalną członkom Rady Polityki Pieniężnej oraz uwzględniają orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 24 listopada 2003 r.

Wzmocnieniu niezależności banku centralnego ma służyć także zniesienie możliwości uczestnictwa przedstawicieli Rady Ministrów w posiedzeniach Rady Polityki Pieniężnej oraz zmiany w zakresie gospodarki finansowej Narodowego Banku Polskiego: podwyższenie wysokości funduszu statutowego, zwiększenie odpisu na fundusz rezerwowy i likwidacja funduszy specjalnych, których wysokość jest aktualnie uzgadniana z ministrem finansów. Zmiany te wynikają z art. 108 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, a także z art. 7 statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego.

W  ustawie wprowadzono obowiązek badania sprawozdania finansowego Narodowego Banku Polskiego przez biegłego rewidenta wybranego przez Radę Polityki Pieniężnej. Dotychczas takie badanie przeprowadzała komisja powoływana przez Radę Ministrów. Ponadto wprowadzane zmiany umożliwią Radzie Polityki Pieniężnej ustalanie wysokości oprocentowania rezerwy obowiązkowej, wprowadzają też sześcioletnią kadencję członków Zarządu Narodowego Banku Polskiego oraz dostosowują zasady prowadzenia polityki pieniężnej Narodowego Banku Polskiego i zasady wspierania sprawnego funkcjonowania systemów płatniczych do standardów obowiązujących w Europejskim Systemie Banków Centralnych.

Senator G. Ferenc poinformowała, że Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej postanowiła zaproponować Izbie wprowadzenie 6 poprawek do ustawy.

Senator Tadeusz Wnuk, sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, podkreślił, że w ocenie komisji, uzasadnienie rządu co do konieczności dokonania nowelizacji ustawy nie budzi wątpliwości.

Senator zaznaczył, że jednym z najważniejszych wspólnych standardów państw Unii Europejskiej, opartym na wieloletnim pozytywnym doświadczeniu w ograniczaniu i stabilizacji inflacji, jest powierzenie wyłącznej odpowiedzialności za prowadzenie polityki pieniężnej narodowym bankom centralnym oraz zapewnienie im pełnej niezależności działania.

Senator T. Wnuk wskazał, że już obecnie Narodowy Bank Polski, głównie na podstawie postanowień konstytucji, ma stosunkowo wysoki stopień niezależności, ale jeszcze nie w takim zakresie, jak banki centralne państw Wspólnoty. Ponadto z dniem przystąpienia Polski do Unii NBP stanie się uczestnikiem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i będzie musiał stosować te same regulacje, przepisy, które stosują te banki. Z tych właśnie powodów jeszcze w trakcie negocjacji o przystąpienie naszego kraju do Unii przyjęto zobowiązanie dostosowania polskiego prawa dotyczącego bankowości centralnej do przepisów wspólnoty.

Senator poinformował, że szczególne zainteresowanie członków komisji, z racji zakresu i przedmiotu jej działania, dotyczyło tych nowych regulacji w nowelizacji ustawy, które mogą mieć także wpływ na umacnianie wzrostu gospodarczego, z udziałem na przykład środków funduszy Unii Europejskiej, oraz kwestii tak zwanej rezerwy rewaluacyjnej, zasad jej kształtowania i możliwości ewentualnego jej wykorzystania na zmniejszenie deficytu budżetowego czy też, szerzej, na cele realizacji trudnego programu naprawy finansów publicznych.

W tym pierwszym wypadku istotne znaczenie ma nadanie Radzie Polityki Pieniężnej uprawnienia do ustalania stopy rezerwy obowiązkowej banków i, co ważniejsze, wysokości jej oprocentowania. Regulacja ta w pierwszej kolejności ma zapewnić zrównanie polskiego systemu bankowego z systemem zachodnim, jeśli chodzi o konkurencyjność, ale nie tylko. Na bazie zawartego porozumienia powstanie Fundusz Poręczeń Unijnych, który w znacznym stopniu będzie zasilany ze środków przekazywanych przez banki w ramach rezerwy obowiązkowej.

Senator T. Wnuk podkreślił, jest to już kolejne systemowe rozwiązanie rządu, które ma zapewnić jak największą absorpcję środków funduszy strukturalnych Unii Europejskiej.

Senator zaznaczył, że wspomniane porozumienie jest znacznie szersze, a jego następstwem może być także większe angażowanie się banków w restrukturyzację zadłużonych przedsiębiorstw oraz zwiększenie wolumenu i dostępności kredytów dla małych i średnich firm.

W ocenie senatora sprawozdawcy, ważnymi regulacjami w nowelizacji ustawy, także w odniesieniu do rezerwy rewaluacyjnej, są te dotyczące ustalenia, że już od przyszłego roku zasady rachunkowości NBP powinny odpowiadać standardom stosowanym w Europejskim Systemie Banków Centralnych. Rozwiązanie to, wzmacniające niezależność finansową banku centralnego, zapewni także większe zobiektywizowanie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerw na pokrycie zmian kursu złotego w relacji do walut obcych.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie wprowadzeni do rozpatrywanej ustawy 5 poprawek. Poprawki do ustawy zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 13 spośród 18 zgłoszonych ogółem poprawek.

Izba przegłosowała poszczególne poprawki, a następnie 66 głosami, przy 9 przeciw i 4 wstrzymujących się, powzięła uchwałę:

Uchwała

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo farmaceutyczne, ustawę o wyrobach medycznych oraz ustawę o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 27 listopada br. Do Senatu została przekazana 28 listopada. Marszałek Senatu 1 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Henryk Dzido. Jak stwierdził, ustawa jest krótka, zawiera bowiem tylko trzy artykuły, ale jej rozwiązania są wielce znaczące. Ustawa dostosowuje polskie regulacje prawne zawarte w zmienianej ustawie z 6 września 2001 r. do przepisów prawa unijnego, a w konsekwencji ma zapewnić kontynuację działalności polskich przedsiębiorców na rynku medycznym i farmaceutycznym. W tym celu w ustawie zakłada się, że świadectwa jakości, świadectwa dopuszczenia do obrotu wyrobów medycznych, wydane przez Instytut Leków przed dniem 1 października 2002 r., zachowują ważność w terminach określonych w tych świadectwach, nie dłużej jednak niż do 31 grudnia 2005 r. Okres ten został więc w rozpatrywanej ustawie zdecydowanie przesunięty.

Ustawa dopuszcza w art. 24a ust. 2 możliwość wprowadzania do użytku wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro nieoznaczonych znakiem zgodności CE do 7 grudnia 2005 r. Dotychczas oznaczenia te mogły być stosowane w terminie dwunastu miesięcy od daty wejścia w życie ustawy z 6 września 2001 r.

Kolejne unormowanie to przedłużenie terminu na wykonanie obowiązku zgłoszenia do Rejestru Wytwórców i Wyrobów Medycznych wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro będących w obrocie w dniu 1 października 2002 r. Wytwórca powinien to zrobić nie później niż do 29 lutego 2004 r. W dotychczasowej regulacji obowiązek znakowania wprowadzonych do obrotu wyrobów do diagnostyki in vitro znakiem CE był zakreślony jedynie do 1 października 2003 r. Termin ten został przedłużony. Na przedłużenie to zezwala dyrektywa Unii Europejskiej.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej postanowiła zaproponować wprowadzenie do ustawy dwóch poprawek.

Sprawozdawca Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senator Mirosław Lubiński zaznaczył, że rozpatrywana ustawa wprowadza dwie zmiany przepisów dotyczące wyrobów medycznych. Chodzi o przedłużenie ważności świadectw jakości i świadectw dopuszczenia do obrotu wyrobów medycznych, przesunięcie terminu obowiązku rejestracji wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro, będących w obrocie w dniu 1 października 2002 r., oraz dopuszczenie wprowadzania do używania wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro nieoznaczonych znakiem zgodności CE do 7 grudnia 2005 r.

Senator poinformował, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia postanowiła zaproponować wprowadzenie trzech poprawek do ustawy. Wnioski o charakterze legislacyjnym złożył także senator M. Lubiński.

Połączone komisje senackie rozpatrzyły wszystkie propozycje i poparły 3 z 4 zgłoszonych ogółem poprawek.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, a następnie 78 głosami, przy 1 wstrzymującym się od głosu, powziął uchwałę:

Uchwała

Senat wprowadził poprawkę do ustawy o zmianie ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 26 listopada 2003 r. Do Senatu została przekazana 28 listopada. Marszałek 1 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawczyni Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senator Czesława Christowa wskazała, że celem ustawy jest dostosowanie prawa polskiego do prawa europejskiego oraz uporządkowanie sfery i zakresu działania organów polskiej administracji morskiej. Nowelizowana ustawa została uzupełniona o przepis stwierdzający, iż Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo rozpoznawania zasobów oraz podejmowania działań w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru. Celem tych uregulowań jest wywiązanie się Polski, jako kraju członkowskiego Unii Europejskiej, ze zobowiązań dotyczących produkcji określonego procentu energii ze źródeł odnawialnych.

Senator zaznaczyła, że najłatwiej dostępne zasoby odnawialne to zasoby związane z wykorzystaniem prądów morskich, wody i wiatrów. Rządowy projekt rozwoju energetyki, który nie jest sprzeczny z programem ochrony środowiska, zakłada budowę elektrowni wiatrowych.

Zgodnie z ustawą pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń na polskich obszarach morskich w razie braku planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej wydawać będzie minister właściwy do spraw gospodarki morskiej po uzyskaniu opinii ministra właściwego do spraw gospodarki, kultury, rolnictwa, środowiska, spraw wewnętrznych oraz ministra obrony narodowej. Możliwa jest odmowa wydania pozwolenia, gdy wykorzystanie takiego pozwolenia stworzyłoby zagrożenia wymienione w ustawie.

W wypadku przyjęcia planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej pozwolenie na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich wydaje dyrektor właściwego urzędu morskiego, zachowując warunki określone w ustawie. Opłaty za wydanie pozwolenia stanowią dochód budżetu państwa.

W ustawie zostały jednoznacznie określone warunki wydawania przez urzędy morskie pozwolenia na przeszukiwanie wraków statków lub ich pozostałości przez osoby fizyczne, prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Dotychczas obszar ten nie był precyzyjnie uregulowany. Taki stan stwarzał zagrożenie dla osób przeszukujących wraki lub ich pozostałości, a także dla bezpieczeństwa żeglugi.

Ustawa określa i wzmacnia pozycję ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej jako naczelnego organu administracji morskiej. Ministrowi podlegają dyrektorzy trzech urzędów morskich - w Szczecinie, Słupsku i Gdyni.

Ustawa definiuje zasady powoływania i odwoływania dyrektorów urzędów morskich jako terenowych organów administracji morskiej. Zgodnie z ustawą na stanowisko dyrektora i zastępcy dyrektora urzędu morskiego może być powołany wyłącznie obywatel polski posiadający wykształcenie wyższe oraz wiedzę, kwalifikacje zawodowe i doświadczenie z zakresu gospodarki morskiej i funkcjonowania administracji rządowej.

Struktury organizacyjne urzędów morskich zostały rozszerzone o nowe komórki organizacyjne - inspekcję bandery, inspekcję portu i Biuro Spraw Obronnych Żeglugi. Inspekcja bandery ma prawo kontrolowania statków o polskiej przynależności pod kątem wymagań określonych w przepisach prawa polskiego i Unii Europejskiej oraz w ratyfikowanych przez Polskę umowach międzynarodowych - zakres przedmiotowy dotyczy budowy statku, wyposażenia, składu i kwalifikacji załóg, ochrony środowiska, bezpieczeństwa i higieny pracy oraz warunków bytowych na statku. Inspekcja portu ma prawo kontrolowania statków obcej przynależności zawijających do polskich portów w zakresie wymagań określonych w umowach międzynarodowych. Zakres tej kontroli jest podobny jak w wypadku inspekcji bandery. Projekt ustawy określa także, które statki mogą nie podlegać tej kontroli, czyli są z niej wyłączone. Do zakresu działań Biura Spraw Obronnych Żeglugi należy ochrona portów morskich i żeglugi morskiej, w tym realizacja zadań obronnych oraz zadań o charakterze niemilitarnym, w szczególności zapobieganie aktom terroru, oraz likwidacja skutków zaistniałych zdarzeń.

Ustawa dostosowuje polskie prawo do wymogów dyrektywy rady nr 95/21/WE i stwarza ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej warunki skutecznego oddziaływania na obszarach morskich RP.

Ustawa zmienia ustawę - Prawo budowlane, ustawę o bezpieczeństwie morskim, ustawę o żegludze śródlądowej i ustawę o planowaniu oraz zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa jest zgodna z postanowieniami ratyfikowanej przez Polskę konwencji o prawie morskim.

Kończąc swe wystąpienie, senator Cz. Christowa wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Bogusław Litwiniec. W imieniu komisji senator również wniósł o uchwalenie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Poprawkę do ustawy zaproponowała natomiast senator Cz. Christowa.

Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły wniosek o wprowadzenie poprawki do ustawy.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 68 głosami, przy 8 za i 3 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek). Następnie przegłosowano zaproponowaną poprawkę, po czym Senat jednomyślnie, 79 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Senat wprowadził poprawki do ustawy o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze

Ustawa ta została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 27 listopada 2003 r., i następnego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 1 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Ochrony Środowiska senator Włodzimierz Łęcki zaznaczył, że rozpatrywana ustawa wprowadza dwie zmiany do ustawy z 4 lutego 1994 r. z późniejszymi zmianami.

Zmiany wprowadzone do ustawy przez Sejm ustalają, po pierwsze, iż organem administracji geologicznej jest minister właściwy do spraw środowiska, działający przy pomocy głównego geologa kraju, będącego sekretarzem lub podsekretarzem stanu.

Druga zmiana rozszerza zadania Państwowej Służby Geologicznej, powierza wykonywanie tych zadań Państwowemu Instytutowi Geologicznemu, a także zaostrza rygory związane z realizacją tych zadań.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja w wyniku dyskusji na swoim posiedzeniu 4 grudnia postanowiła zaproponować Izbie wprowadzenie do ustawy jednej poprawki o charakterze redakcyjno-uściślającym.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawił senator Jerzy Markowski. Senator poinformował, że komisja rekomenduje Izbie wprowadzenie jednej poprawki do ustawy.

Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli senatorowie: Adam Biela, Mieczysław Janowski i Janina Sagatowska.

Przedstawione propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wszystkie zaproponowane zmiany.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 63 głosami, przy 11 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Poprawka Senatu do ustawy o zmianie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 28 listopada 2003 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 1 grudnia bieżącego roku, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Krystyna Doktorowicz. Senator podkreśliła, że celem nowelizacji jest przede wszystkim zmiana, która ma doprowadzić do zwiększenia wpływu ministra kultury na powoływanie dyrektorów instytucji kultury, głównie samorządowych instytucji kultury.

Jak stwierdziła senator sprawozdawca, nowelizacja jest niewielka, zawiera bowiem dwa artykuły, ale dyskusja nad nią była dość długa i merytorycznie bardzo interesująca.

Nowelizacja zmierza do tego, żeby kandydata na stanowisko dyrektora instytucji kultury można było wyłonić w drodze konkursu. Oczywiście dotyczy to samorządowych instytucji kultury. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego będzie miał swoich przedstawicieli w komisji konkursowej, ale będzie także mógł wyrazić zgodę na powołanie na stanowisko dyrektora kandydata wskazanego przez organizatora, bez przeprowadzania konkursu. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego będzie również sporządzał rodzaj katalogu instytucji, w których wybór dyrektora będzie następował w trybie konkursu, ale minister będzie mógł także odstąpić od tej procedury.

Za bardzo ważne w nowelizacji senator uznała to, że wprowadza ona tryb przeprowadzania konkursu oraz określa skład komisji konkursowej. W skład komisji mają wchodzić przedstawiciele organizatora, przedstawiciele ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, przedstawiciele związków zawodowych i  stowarzyszeń zawodowych. Jak poinformowała senator, dyskusja na posiedzeniu komisji dotyczyła właśnie tych kwestii, tj. zarówno składu komisji konkursowych, jak i samej idei, zasady. Wiąże się to z faktem, że minister kultury będzie miał większy wpływ na obsadzanie stanowisk dyrektorskich w samorządowych instytucjach kultury, co komisja uznała za bardzo dobre rozwiązanie. Z dotychczasowej praktyki nominacji dyrektorów instytucji kultury, będących w gestii samorządów, wynika bowiem, że popełniono bardzo wiele błędów, że bardzo często dyrektorzy nominowani przez organizatorów samorządowych instytucji kultury nie mieli odpowiednich umiejętności, kwalifikacji, co powodowało liczne konflikty ze środowiskiem.

Jak stwierdziła senator sprawozdawca, bardzo istotne były tu opinie tych senatorów, którzy przez lata kierowali instytucjami kultury, są praktykami i mają bardzo duże doświadczenie w tej kwestii.

Przedmiotem dyskusji na posiedzeniu komisji stał się również skład komisji konkursowej. Głosy były podzielone, ponieważ w takiej komisji zasiądzie dwóch przedstawicieli ministra właściwego do spraw kultury i dziedzictwa narodowego, ale będą także przedstawiciele związków zawodowych, a to przedstawicielstwo związków zawodowych budziło bardzo duże kontrowersje. Przede wszystkim prezentowano stanowisko, że należy ograniczyć wpływ związków zawodowych na wybór dyrekcji.

Przedmiotem dyskusji były również inne kwestie, na przykład kadencyjność dyrektorów samorządowych instytucji kultury. W tym wypadku komisja nie mogła podjąć żadnej decyzji, ponieważ kwestia kadencyjności nie jest przedmiotem rozpatrywanej nowelizacji.

Senator K. Doktorowicz poinformowała, że po rozpatrzeniu wszystkich uwag i wszystkich wypowiedzi w dyskusji - w których w większości przychylano się do proponowanych rozwiązań i do poparcia ustawy - komisja postanowiła zarekomendować Izbie wprowadzenie jednej poprawki. Chodzi o dodanie zapisu, że do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w niniejszej ustawie postępowania konkursowe na dyrektorów w samorządowych instytucjach kultury oraz postępowania w sprawie ich odwołania przeprowadza się na dotychczasowych zasadach. W imieniu komisji senator sprawozdawca zarekomendowała Izbie przyjęcie tej poprawki.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 64 głosami, przy 10 przeciw i 1 wstrzymującym się, powziął uchwałę:

Uchwała

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

Sejm uchwalił tę ustawę 26 listopada, dwa dni później została ona przekazana do Senatu, a 1 grudnia marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności.

Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie. Przedstawiła je senator Aleksandra Koszada. Jak stwierdziła, ustawa ta jest tak zwaną ustawą czyszczącą. Ma na celu uporządkowanie niektórych przepisów zmienianych w związku z wprowadzaniem od 1 stycznia 2004 r. sądownictwa administracyjnego.

Ponadroczne vacatio legis, przewidziane przez ustawodawcę na wdrożenie sądownictwa administracyjnego, w sytuacji ciągłego dokonywania licznych zmian w systemie prawa spowodowało konieczność ich uwzględnienia w ustawie z 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Senator zaznaczyła, że nowelizacja wprowadza jedenaście zmian.

Pięć pierwszych to uchylenie zmian dokonanych przepisami wprowadzającymi w różnych ustawach, które już nie obowiązują lub utracą moc z dniem 1 stycznia 2004 r. Uchyla się więc zmiany: w ustawie z 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej, gdyż 1 stycznia 2004 r. wejdzie w życie ustawa z  22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej; w ustawie z  12 września 1996 r. o państwowym nadzorze standaryzacyjnym towarów rolno-spożywczych w obrocie z zagranicą, ponieważ utraciła ona moc 1 stycznia br. na podstawie ustawy z 21 grudnia 2001 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych; w ustawie z  6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, z powodu utraty mocy 17 marca br. na podstawie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia; w ustawie z  25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach, gdyż od 1 września 2003 r. materię tę reguluje ustawa z  13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach; i w ostatniej ustawie, z  30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców, ponieważ utraciła ona moc 6 października 2002 r. na podstawie ustawy z 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.

Następna grupa to zmiany dokonywane w ustawach zmienianych przepisami wprowadzającymi, a teraz nowelizowanych w innym zakresie. Jest to konieczne z powodu uchylenia w okresie vacatio legis przepisów znowelizowanych przepisami wprowadzającymi.

Zharmonizowania z reformą sądownictwa administracyjnego wymagało również kilka ustaw i jest to zawarte w art. 1 zmianie dziesiątej noweli.

Zmiana jedenasta noweli ma na celu zlikwidowanie luki prawnej dotyczącej istniejącego do końca br. Kolegium Kompetencyjnego przy Sądzie Najwyższym. Konieczna jest regulacja odnosząca się do spraw, w których wnioski o rozpoznanie sporu o właściwość między organami administracji publicznej a sądem nie zostaną rozpoznane przed Kolegium Kompetencyjnym do 1 stycznia 2004 r. Zgodnie z przyjętym rozwiązaniem nierozpoznanie wniosku w tym terminie skutkować będzie umorzeniem postępowania przez Sąd Najwyższy, a strona będzie mogła ponownie wystąpić o rozpoznanie sprawy do sądu powszechnego albo organu administracji publicznej.

Senator sprawozdawca poinformowała, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności wniosła dwie poprawki o charakterze legislacyjnym oraz jednomyślnie postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy wraz z tymi zmianami.

Przedstawione przez komisję poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 76 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Senat przyjął bez poprawek ustawę o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Tadżykistanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 27 maja 2003 r.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 26 listopada 2003 r. Dwa dni później przekazano ją do Senatu, a 1 grudnia, zgodnie z regulaminem, marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawczyni Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Dorota Simonides podkreśliła, że rozpatrywany projekt ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Tadżykistanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 27 maja 2003 r., nie tylko jest zgodny z prawem Unii Europejskiej, ale wręcz może stanowić wzór dla przyszłych umów, gdyż zawarte w nim regulacje prawne są opracowane zgodnie z najwyższymi standardami europejskimi.

Senator sprawozdawca zaznaczyła, że Polska nawiązała stosunki dyplomatyczne z niepodległym Tadżykistanem w lutym 1992 r., a rozpatrywana umowa jest pierwszą umową tego typu w stosunkach polsko-tadżyckich, umową ważną dla przyszłych stosunków gospodarczych, kulturalnych, naukowych obydwu państw. Polska zawarła już takie umowy ze wszystkimi państwami Wspólnoty Niepodległych Państw poza Turkmenią.

Senator wskazała, że celem ustawy jest umożliwienie uniknięcia podwójnego opodatkowania osób, które mieszkają w jednym, a pracują w drugim państwie, lub spółek, które mają siedzibę w jednym, a działają w drugim państwie. Zainteresowanie polskich podmiotów rynkami centralnej Azji zrodziło potrzebę tego prawnego uregulowania. Już teraz polskie przedsiębiorstwa zapraszane są do udziału w konkretnych projektach inwestycyjnych oraz do realizacji wspólnych polsko-tadżyckich projektów.

Ustawa określa także - w art. 26 - procedury wymiany informacji podatkowych między właściwymi organami umawiających się stron.

Umowa zawarta jest na czas nieokreślony, każde z umawiających się państw może ją wypowiedzieć po upływie pięciu lat od daty jej wejścia w życie. Po ratyfikacji niniejszej ustawy umowa wchodzi w życie po upływie czternastu dni od dnia ogłoszenia. Projekt umowy został sporządzony w trzech językach: polskim, tadżyckim i rosyjskim.

Senator D. Simonides poinformowała, że Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej po zapoznaniu się z ustawą o ratyfikacji umowy jednomyślnie przyjęła projekt ustawy i postanowiła przedstawić go Izbie do uchwalenia.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator Władysław Mańkut zaznaczył, że, podobnie jak Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych z uznaniem przyjęła przygotowaną umowę traktatową. Jest to pierwsza tego typu umowa czy próba regulacji traktatowej między Polską a Republiką Tadżykistanu. Będzie ona mogła stanowić podstawę do poszerzenia i rozwoju naszych stosunków gospodarczych.

Senator przypomniał, iż tego typu uregulowanie traktatowe wymaga regulacji ustawowych, ponieważ wynika to z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator W. Mańkut wniósł o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 75 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o budowie nowego mostu granicznego przez rzekę Dziką Orlicę w przejściu granicznym Mostowice - Orlicke Zahori, sporządzonej w Warszawie dnia 20 marca 2002 r.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 26 listopada 2003 r. i 28 listopada przekazana do Senatu. Marszałek 1 grudnia, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Obie komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senator Kazimierz Drożdż zaznaczył, że przedmiotowa umowa jest konsekwencją postanowień umowy między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki Czeskiej o przejściach granicznych, przejściach na szlakach turystycznych przecinających granicę państwową oraz zasadach przekraczania granicy poza przejściami granicznymi, podpisanej w 1996 r.

Celem umowy jest powiększenie liczby przejść na polsko-czeskiej granicy państwowej z uwagi na bardzo intensywny ruch. Obecnie uruchomienie tego przejścia jest technicznie niemożliwe z powodu złego stanu mostu w miejscowości Mostowice. Budowa ta została przewidziana w "Strategii zintegrowanego zarządzania granicą w latach 2003 - 2005". Konieczna jest również budowa dróg dojazdowych po obu stronach drogi. Za realizację inwestycji odpowiedzialna jest strona czeska; budowę sfinansują obie strony umowy, każda swoją część. Fundusze przewidziane na ten cel znajdują się w budżecie wojewody dolnośląskiego. Wynoszą od 800 tysięcy do 1 miliona zł.

Co do trybu ratyfikacji, zgody wyrażonej w ustawie, to wynika on z faktu, że przewidziane w umowie sprawy podatkowe i kwestie procedury odpraw celnych różnią się od naszych przepisów. W Czechach umowa została już ratyfikowana. Po ratyfikowaniu przez stronę polską wejdzie w życie, co umożliwi rozpoczęcie inwestycji. Zaproponowany tryb ratyfikacji, w opinii Komitetu Integracji Europejskiej, nie jest regulowany prawem europejskim, w związku z tym również od strony formalnej nie ma żadnych zastrzeżeń.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja po rozpatrzeniu ustawy postanowiła zaproponować Senatowi przyjęcie jej bez poprawek.

Sprawozdawczyni Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Dorota Simonides przypomniała, że wcześniej strona polska budowała most Bohumin - Chałupki, teraz zaś most Mostowice - Orlicke Zahori buduje strona czeska. Ma tam swój początek jedyny w Polsce kajakowy spływ aż do Morza Północnego. Rejon ten odwiedza wielu turystów i dlatego tak ważne jest to przejście i to, żeby ten nowy most powstał.

Senator zaznaczyła, że przedmiotowa umowa nie musiałaby być ratyfikowana, gdyby nie art. 11 ust. 2, który ma odmienne uregulowania niż kodeks celny, i dlatego, zgodnie z art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ta umowa powinna być uchwalona poprzez zgodę na ratyfikację.

Umowę sporządzono w dwóch językach, polskim i czeskim.

Senator D. Simonides poinformowała, że na posiedzeniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej wszyscy senatorowie jednogłośnie poparli tę umowę.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 74 głosami, pojął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji Nr 159 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych, przyjętej w Genewie dnia 20 czerwca 1983 r.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 26 listopada, na 62. posiedzeniu. 28 listopada przekazano ją do Senatu, a 1 grudnia marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Obie komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały sprawozdania w tej sprawie.

Senator Dorota Simonides, sprawozdawczyni Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, wskazała, że rozpatrywany projekt ustawy z 26 listopada br. o ratyfikacji Konwencji nr 159 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych, przyjętej w Genewie 20 czerwca 1983 r. zawiera regulacje prawne, zgodnie z którymi realizowane są działania na rzecz osób niepełnosprawnych. Jak więc widać, przystosowanie konwencji do sytuacji polskiej, zwłaszcza do sytuacji na wsi, trwało ponad dwadzieścia lat. Przyjęto w tym czasie trzydzieści jeden ustaw, które spełniają postulaty konwencji. Senator wymieniła tu zwłaszcza ustawę z 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, która weszła w życie 1 stycznia 1998 r. Do tej ustawy wprowadzono bowiem wiele istotnych zmian w wyniku reformy samorządowej, a poprawiono ją ustawą z 20 grudnia 2002 r., która w większym stopniu wspiera zatrudnienie niepełnosprawnych na otwartym rynku pracy.

Senator D. Simonides wskazała, że obecnie Polska poprzez opracowanie i przyjęcie odpowiednich ustaw, realizowanie konkretnych programów rządowych, programów celowych pełnomocnictwa rządu do spraw osób niepełnosprawnych, programów specjalnie adresowanych do mieszkańców wsi, jest w pełni gotowa do ratyfikacji konwencji MOP nr 159.

Senator poinformowała, że Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń i postanowiła wnieść o przyjęcie uchwały pozwalającej na ratyfikację konwencji MOP nr 159.

Sprawozdawczyni Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senator Wiesława Sadowska wyraziła opinię, że akceptacja przedmiotowej konwencji przez polski parlament, upoważniająca prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do jej ratyfikacji, będzie jednocześnie godnym uczczeniem i zwieńczeniem roku 2003, ogłoszonego Europejskim Rokiem Osób Niepełnosprawnych.

Senator poinformowała, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia wnosi o przyjęcie uchwały w sprawie ratyfikacji konwencji nr 159 bez poprawek.

Jednobrzmiące wnioski komisji poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat 69 głosami podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Senat przyjął bez poprawek ustawę zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw

Sejm na 63. posiedzeniu, 10 grudnia 2003 r., uchwalił tę ustawę z błędem. Senat otrzymał ją 10 grudnia, a 11 grudnia ustawa została skierowana do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, która rozpatrzyła tę ustawę i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawczyni komisji senator Genowefa Ferenc poinformowała, że komisja wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senator sprawozdawca podkreśliła, rozpatrywana nowelizacja ustawy o PIT jest niezbędna w celu usunięcia błędu powstałego w art. 24 ustawy. Stanowi on, że dochodem ze zbycia składników majątku jest różnica między kwotą sprzedaży a wartością początkową, wykazaną w ewidencji środków trwałych, powiększona o sumę amortyzacji. Po ostatniej nowelizacji powstał następujący zapis: dochodem jest różnica między kwotą sprzedaży a wartością początkową, powiększoną o sumę amortyzacji. W tej sytuacji im wyższa byłaby cena nabycia środka trwałego i dłuższy okres amortyzacji, tym większa byłaby strata. Ta strata byłaby wykazana na papierze, ponieważ pieniądze zasiliłyby kasy przedsiębiorców. Senator zwróciła uwagę na fakt, że powstały przepis nakazywał powiększać wartość początkową składnika majątkowego, a nie różnicę między ceną a wartością początkową. W tej sytuacji firmy mogłyby wykazywać fikcyjną sprzedaż środków trwałych tylko po to, aby wygenerować stratę i nie płacić podatku.

Senator G. Ferenc oświadczyła, że nikt z członków Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych nie miał wątpliwości co do tego, że zaistniała sytuacja jest wynikiem błędu. Dlatego komisja przedstawiła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 71 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.


Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment