W związku z wystąpieniem Pani Marszałek z dnia 23 czerwca 1999 r. znak: AG/043/241/99/IV i oświadczeniem złożonym przez Panią Senator Dorotę Kempka wygłoszonym podczas 37 posiedzenia Senatu w dniu 18 czerwca 1999 r., dotyczącym zmian w zakresie uprawnień emerytalnych opiekunów wychowujących dzieci niepełnosprawne, pragnę uprzejmie poinformować, że emerytury przyznawane bez względu na wiek z powodu opieki nad dzieckiem wymagającym specjalnej troski są problemem dyskusyjnym. Wątpliwości co do słuszności ich przyznawania rodzą się na tle podstawowych zasad ubezpieczenia społecznego, według których ryzykiem ubezpieczeniowym objęta jest utrata dochodów z pracy wskutek niemożności kontynuowania pracy zarobkowej z powodu niezdolności od pracy, starości lub śmierci. Urodzenie się w rodzinie dziecka kalekiego jest ryzykiem pozaubezpieczeniowym i nie powinno stanowić o przyznaniu emerytury we wcześniejszym niż przewiduje to ustawa - wieku. Żadne ze znanych mi ustawodawstw ubezpieczeniowych nie przewiduje wcześniejszej emerytury z tytułu wychowywania dziecka specjalnej troski.

Są również inne przesłanki merytoryczne przemawiające przeciwko tym rozwiązaniom. Chociażby to, że emerytura lub renta z tytułu niezdolności do pracy są substytutem wynagrodzenia za pracę i służy zachowaniu ciągłości dochodów w rodzinie, nie zaś instrumentem do rozwiązywania innych problemów rodziny.

Wprowadzone ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118) - zmiany są wynikiem realizacji podstawowego celu reformy ubezpieczeń społecznych, jakim było przywrócenie mu charakteru ubezpieczeniowego.

Dzięki przeprowadzonej zmianie przepisów w tym zakresie, z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyznawane są świadczenia z powodu spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w przepisach wieku lub niemożności kontynuowania pracy zarobkowej z powodu niezdolności do pracy.

Trudna sytuacja rodzinna, spowodowana koniecznością zrezygnowania przez jednego z rodziców z pracy zarobkowej w celu wychowywania dziecka wymagającego ze względu na stan zdrowia stałej opieki nie jest ryzykiem emerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym pomocą społeczną. Dlatego też w tym systemie - a nie w systemie ubezpieczeń społecznych - są obecnie zawarte rozwiązania zapewniające osobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacji życiowej nie tylko niezbędne środki finansowe ale też inne formy pomocy.

Osoby, którym konieczność opieki nad dzieckiem wymagającym ze względu na stan zdrowia stałej opieki, uniemożliwiła podjęcie pracy zarobkowej lub zmusiła do rezygnacji z pracy, mogą korzystać z możliwości uzyskania zasiłku stałego na zasadach określonych w ustawie z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1993 r. Nr 13, poz. 60 ze zm.).

Przepisami art. 157 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych znowelizowano jednocześnie ustawę o pomocy społecznej, m.in., przepisy określające prawo do otrzymania stałego zasiłku osoby opiekującej się dzieckiem, wymagającym ze strony innej osoby stałej opieki, polegającej na bezpośredniej osobistej opiece i pielęgnacji lub systematycznym postępowaniu edukacyjnym lub rehabilitacyjnym. Dotychczas prawo do zasiłku przysługiwało, jeżeli dochód na osobę w rodzinie nie przekraczał kryterium dochodowego, określonego zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy. W wyniku nowelizacji, prawo takie przysługuje pod warunkiem, że dochód rodziny nie przekracza dwukrotnego dochodu określonego zgodnie z art. 4 ustawy o pomocy społecznej. Tym samym znacznie poszerzono krąg rodzin, w których opiekun dziecka specjalnej troski może uzyskać zasiłek.

Ponadto, za osobę opiekującą się dzieckiem specjalnej troski uprawnioną do zasiłku stałego, ośrodek pomocy społecznej opłaca składkę na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (od kwoty najniższego wynagrodzenia), jeżeli dochód rodziny nie przekracza dwukrotnego dochodu określonego zgodnie z art. 4 ustawy, chyba że osoba ta podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z innym tytułów. Pomoc społeczna opłaca składkę na ubezpieczenia emerytalne i rentowe przez okres niezbędny do spełnienia warunku do uzyskania prawa do emerytury (nie dłużej niż przez 20 lat).

Należy zwrócić uwagę, że nowelizując przepisy ustawy o pomocy społecznej nie tylko podniesiono kwotę dochodu rodziny uprawniająca pomoc społeczną do opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe za osobę sprawującą opiekę nad dzieckiem ale ponadto zniesiono warunek legitymowania się przez tę osobę co najmniej pięcioletnim okresem składkowym i nieskładkowym.

Osoba, której konieczność sprawowania opieki nad dzieckiem uniemożliwia wykonywanie pracy zarobkowej ma zatem nie tylko prawo do stałego zasiłku z pomocy społecznej ale także - dzięki opłacaniu składek na jej ubezpieczenie emerytalne i rentowe - zapewnione w przyszłości prawo do emerytury, a w razie utraty zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu - prawo do renty z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. Nr 162, poz. 1118).

Pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia. Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy.

Pragnę nadmienić, że reguły przyznania emerytury określone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 maja 1998 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz.U. Nr 28, poz. 149) były krytycznie oceniane przez osoby, które nie mogły osiągnąć wymaganego stażu pracy właśnie dlatego, że stan zdrowia dziecka zmusił je do wcześniejszej rezygnacji z pracy zarobkowej lub wręcz uniemożliwił podjęcie zatrudnienia. W ich opinii z emerytury bez względu na wiek mogły skorzystać wyłącznie osoby, którym stan zdrowia dziecka nie uniemożliwiał wypracowania stażu emerytalnego, ponieważ miały zapewnioną opiekę nad dzieckiem ze strony innych osób.

Możliwość uzyskania emerytury bez względu na wiek zaczęła być traktowana jako uprawnienie ze względu na posiadanie dziecka specjalnej troski, a nie jako uprawnienie ze względu na konieczność przerwania pracy w celu sprawowania opieki nad dzieckiem. Niewątpliwie przyczyniły się do tego także przepisy zezwalające na łączenie pracy zarobkowej z prawem do emerytury na ogólnych zasadach. Osoby uprawnione do takiej emerytury mogą podejmować pracę zarobkową i nie tracą do niej prawa, jeśli ich zarobki nie przekroczą określonych limitów, choćby nawet wymiar czasu pracy wykluczał możliwość opieki nad dzieckiem. Tymczasem największą pomoc w wypełnianiu funkcji opiekuńczych powinny otrzymać rodziny, które znalazły się w trudnej sytuacji materialnej ze względu na konieczność rezygnacji z pracy jednego z rodziców niepełnosprawnego dziecka.

MINISTER
z upoważnienia
SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

I. W sprawie oświadczenia dotyczącego odwołania z zajmowanego stanowiska prezesa BSW S.A. - pana Leszka Kucytowskiego informuję, iż Ministerstwo Gospodarki nie było autorem przywołanego przez Pana Senatora "wzorcowego programu naprawczego dla Bytomskiej Spółki Węglowej S.A. zaakceptowanego uroczyście w 1998 roku przez trzech ministrów".

Program uzdrowienia gospodarki, jaki spółka ta przygotowała w 1997 r., uzyskał, zawierającą szereg uwag, opinię Ministerstwa Gospodarki. Ostatecznie program ten został zatwierdzony przez Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy w roku 1998.

W dniu 30 czerwca 1998 r. Rada Ministrów RP przyjęła program rządowy "Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 1998-2002". Realizacja tego programu wymagała przygotowania przez podmioty górnictwa biznes planów na lata 1998-2002. Bytomska Spółka Węglowa S.A. przygotowała, spełniający zasadnicze cele postawione w rządowym programie reformy, "Biznes Plan na lata 1998-2002", który został zatwierdzony przez Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy. Jego uszczegółowienie stanowi "Plan Techniczno-Ekonomiczny Spółki na rok 1999". Realizacja zadań założonych w planach techniczno-ekonomicznych spółek jest nieodzownym warunkiem realizacji reformy górnictwa. Zarząd Bytomskiej Spółki Węglowej, podobnie jak zarządy innych spółek, w podpisanych umowach menedżerskich, został zobligowany do realizacji zadań kwartalnych wynikających z planu techniczno-ekonomicznego.

Tymczasem w I kwartale 1999 r. Bytomska Spółka Węglowa S.A. uzyskała wyniki znacząco gorsze od założonych w ich planie techniczno-ekonomicznym na ten okres:

• jednostkowa akumulacja na węglu o 4,57 zł/t niższa od założonej w PTE,
• wynik na działalności operacyjnej o 14,1 mln zł gorszy od założonego w PTE,
• wynik finansowy o 192,1 mln zł gorszy od założonego w PTE.

Jednocześnie w I kwartale br. Bytomska Spółka Węglowa S.A. nie dopełniła warunku realizacji postępowania oddłużeniowego, wynikającego z ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych, jakim jest terminowe regulowanie, począwszy od 1 stycznia 1999 r., bieżących zobowiązań z tytułu ubezpieczeń społecznych, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zestawienie należnych składek z w/w tytułów za dwa pierwsze miesiące 1999 r. z dokonanymi wpłatami do dnia 22.IV.1999 r. wskazuje, że wielkość nieuregulowanych zobowiązań osiągnęła 12,67 mln zł, co stanowi prawie 30% należnych kwot.

Znaczące odchylenia uzyskanych wyników od zatwierdzonego przez WZA planu techniczno-ekonomicznego za I kwartał 1999 r. oraz nie regulowanie zobowiązań wobec ZUS było zasadniczą przyczyną, dla której Walne Nadzwyczajne Zgromadzenie Akcjonariuszy Bytomskiej Spółki Węglowej w dniu 10 maja 1999 r. odwołało ze składu Zarządu Bytomskiej Spółki Węglowej S.A. Prezesa Zarządu - Pana Leszka Kucytowskiego, na podstawie art. 368 Kodeksu handlowego.

II. W sprawie decyzji o likwidacji KWK "Niwka-Modrzejów" w Sosnowcu informuję, że podczas opracowywania biznes planu Zarząd KHW S.A. dokonał analizy rentowności poszczególnych kopalń i perspektyw osiągnięcia dodatniego wyniku finansowego przez Spółkę. Mając na uwadze dostosowanie produkcji do poziomu ustalonego w programie rządowym, po zatwierdzeniu w dniu 5.03.1999 r. przez Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy KHW S.A. biznes planu, Zarząd Holdingu podjął, zgodnie z przepisami prawa, uchwałę o zatrzymaniu z dniem 1.07.1999 r. wydobycia w KWK "Niwka-Modrzejów" i rozpoczęciu procesu likwidacji tej kopalni.

Na podjęcie decyzji o likwidacji kopalni wpłynęły następujące fakty:

• opracowany przez kopalnię program poprawy sytuacji ekonomiczno-finansowej przewidywał zmniejszenie straty netto w 1998 r. do kwoty - 16,3 mln zł, a faktycznie strata wyniosła 75,0 mln zł,
• symulacja wyników finansowych kopalni w warunkach porównywalnych do innych kopalń Katowickiej Grupy Kapitałowej wykazała, że straty w 1999 r. byłyby wyższe niż poniesione w 1998 r.,
• kopalnia będzie generowała straty, co w efekcie będzie powodować dalsze narastanie zobowiązań,
• straty spowodowane przez kopalnię w ciągu ostatnich 2 lat są większe od posiadanego kapitału założycielskiego o prawie 38 mln zł.

W związku z powyższym podjęcie takiej decyzji jest zrozumiałe w świetle art. 474 § 2 kodeksu handlowego i zgodne z interesem Spółki.

Podjęta decyzja o zatrzymaniu i likwidacji kopalni "Niwka-Modrzejów", jak zresztą inne tego typu działania, wywołała niepokoje społeczne wśród załogi, czego wyrazem była okupacja budynku Zarządu KHW S.A. w Katowicach oraz blokada dróg w Sosnowcu - Modrzejowie.

Po rozmowach, jakie przeprowadzono w dniu 26.05.1999 r., w których uczestniczył jako mediator Wojewoda Śląski - Marek Kempski, zawarto porozumienie pomiędzy Zarządem KHW S.A. i przedstawicielami załogi kopalni. W myśl zawartego porozumienia zostanie utrzymany termin likwidacji kopalni, natomiast 6 mln ton złoża węgla kopalni "Niwka-Modrzejów", w wydobyciu którego weźmie udział część obecnej załogi, zostanie przyłączone do innej kopalni, według ostatnich ustaleń do KWK "Mysłowice".

W ten sposób, bez potrzeby wydzielania zakładu górniczego z kopalni "Niwka-Modrzejów", osiągnięte zostaną cele, które Pan Senator wymienia w swoim oświadczeniu. Nastąpi efektywne wyeksploatowanie istniejących w kopalni "Niwka-Modrzejów" zasobów węgla, dalsze zatrudnienie części załogi oraz rozłożenie na kilka lat społecznych skutków decyzji o likwidacji kopalni, a także zostanie utrzymany decyzyjny termin likwidacji kopalni.

Z poważaniem

MINISTER GOSPODARKI

z up. Jan Szlązak

Podsekretarz Stanu

Szanowna Pani Marszałek

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Lecha Feszlera podczas 37 posiedzenia Senatu RP (pismo z dnia 23 czerwca br. znak: AG/043/261/99/IV), chciałbym przekazać Pani Marszałek następujące wyjaśnienia.

W celu uregulowania rynku cukru Spółki Cukrowe opracowały Program działań, który jako jedyny możliwy do szybkiej realizacji uzyskał akceptację Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej.

Plan nadzwyczajnego skupu cukru przewiduje:

1. Zaciągnięcie kredytu bankowego przez Spółki Cukrowe w wysokości 862 mln zł na wykup od cukrowni nadwyżki cukru szacowanej na 462 tys. ton po cenie minimalnej (1,71 zł/kg).
2. Wyeksportowanie odkupionej nadwyżki cukru z ubezpieczeniem ryzyka cenowego wg cen giełdowych.
3. Spłatę kredytu ze środków ze sprzedaży cukru oraz z przyszłych wpływów z prywatyzacji.

Dla Cukrowni w rezultacie tej operacji nastąpi:

• Przywrócenie zdolności do przeprowadzenia kampanii cukrowniczej 1999/2000.
• Zdecydowane zwiększenie przychodów.
• Zmniejszenie zadłużenia i kosztów finansowych.
• Utrzymanie się rzeczywistej ceny minimalnej, która będzie również funkcjonowała w latach przyszłych.

Łączne efekty dla producentów cukru w wymiarze finansowym szacowane są na około 550 mln zł.

W celu realizacji programu zaplanowano następujące działania:

1. Podjęcie uchwał przez Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy Spółek Cukrowych zezwalające na zaciągnięcie kredytu.
2. Wynegocjowanie warunków umowy kredytowej z bankami.
3. Wybór firmy eksportującej zapewniającej ubezpieczenie ryzyka cenowego.
4. Powołanie Biur Sprzedaży Cukru przy Spółkach Cukrowych.

Wprowadzenie cła na cukier na poziomie 290 euro/t. gwarantującego skuteczność realizacji zaproponowanego programu działań.

W związku z tym, że realizatorami tego Programu były Spółki Cukrowe nad którymi nadzór właścicielski pełni Minister Skarbu Państwa, w dniu 13 maja br. powyższy program przekazany został do Ministerstwa Skarbu Państwa.

Ponadto chciałbym poinformować Panią Marszałek, że w opracowanym w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej projekcie rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustalenia kwot produkcji cukru, przy określeniu kwoty A na kampanię 2000/2001 uwzględniono fakt, że w ostatnich latach krajowe zużycie cukru kształtowało się na poziomie poniżej 1600 tys. ton i wobec powyższego kwota A na ww. kampanię zaproponowana została na poziomie 1520 tys. ton.

Z poważaniem

Podsekretarz Stanu

Andrzej Łuszczewski

Szanowna Pani Marszałek,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana senatora Zbyszka PIWOŃSKIEGO na 37 posiedzeniu Senatu w dniu 18 czerwca 1999 roku, przesłanego przy piśmie z dnia 23 czerwca 1999 r. nr AG/043/264/99/IV, uprzejmie dziękuję za zwrócenie uwagi na potrzebę ewentualnego dokonania zmian w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 6 października 1998 r. w sprawie określenia wykazu szkół i placówek o znaczeniu regionalnym, których prowadzenie należy do samorządu województwa (Dz.U. nr 147, poz. 964).

Ministerstwo aktualnie analizuje poszczególne wnioski i rozpatruje konieczność nowelizacji ww. rozporządzenia.

Pragnę jednocześnie poinformować, że w myśl art. 5, ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. nr 91, poz. 578), "Powiat może zawierać porozumienia w sprawie powierzania zadań z jednostkami samorządu terytorialnego, a także z województwem, na którego obszarze znajduje się terytorium powiatu".

W związku z powyższym nie powinno być przeszkód, aby takie porozumienie w sprawie prowadzenia i finansowania centrów kształcenia ustawicznego, centrów kształcenia praktycznego oraz placówek kształcenia specjalnego zostało zawarte z samorządem województwa.

Z wyrazami szacunku

wz. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Irena Dzierzgowska

Szanowna Pani Marszałek

Ustosunkowując się do oświadczenia złożonego przez Senatora Zygmunta Ropelewskiego na 36 posiedzeniu Senatu RP w dniu 21 maja 1999 r., dotyczącego bezpłatnego przekazania na rzecz powiatu mienia Skarbu Państwa - obiektów przedwojennego Yacht Clubu położonych w Augustowie a obecnie będących w zarządzie Agencji Mienia Wojskowego, uprzejmie informuję co następuje:

Nabycie mienia przez powiat może nastąpić między innymi na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 578), z treści którego wynika, iż przejęcie od Skarbu Państwa mienia możliwe jest na podstawie porozumienia, jednakże mienie to nie może być przeznaczone na zaspokojenie roszczeń reprywatyzacyjnych oraz na realizację programu powszechnego uwłaszczenia.

W myśl art. 48 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy nabycie mienia na rzecz powiatu wymaga oświadczenia woli w tej kwestii, które w imieniu powiatu składają dwa członkowie zarządu lub jeden członek zarządu i osoba upoważniona przez zarząd.

Powyższe oświadczenie wraz z niezbędną dokumentacją należy złożyć do właściwej miejscowo delegatury Ministerstwa Skarbu Państwa w tym przypadku będzie do Delegatura Ministerstwa Skarbu Państwa w Białymstoku ul. Branickiego 17A, 15-085 Białystok.

Jednocześnie pragnę poinformować, że wniosek o przekazanie powiatowi mienia Skarbu Państwa powinien zawierać uzasadnienie do jakich celów ma służyć przekazane mienie. W rozpatrywanym przypadku przedmiotowe mienie w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 przywołanej wyżej ustawy ma służyć zadaniom publicznym o charakterze ponadgminnym w zakresie kultury fizycznej i turystyki.

Z poważaniem

Emil Wąsacz

Szanowna Pani Marszałek,

W nawiązaniu do ww. oświadczenia uprzejmie informuję, że Urząd Kultury Fizycznej i Turystyki sporządzając plan dofinansowań na rok 1999 opierał się na programie rozwoju bazy sportowej przesłanym 10 września 1998 roku przez byłego Wojewodę Sieradzkiego Pana Kazimierza Filipiaka. Zgodnie bowiem z obowiązującym wówczas Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 maja 1999 r. (Dz.U. Nr 47, poz. 464 z dnia 27 maja 1999 r.) środkami z dopłat do stawek w grach liczbowych prowadzonych przez P.P. "Totalizator Sportowy" mogły być dofinansowywane "inwestycje określone w wojewódzkich programach rozwoju bazy sportowej, zatwierdzanych przez wojewodów" (§2, pkt 3, poz. 2). W programie tym inwestycja w Błaszkach została umieszczona na pozycji czwartej, w ogólnej kwocie dofinansowania 1.000 tys. zł, w tym na rok 1999 - 300 tys. zł i na rok 2000 - 700 tys. zł. Podany w programie okres realizacji przedsięwzięcia to lata 1998-2000.

Niestety Urząd Kultury Fizycznej i Turystyki sporządzając plan dofinansowań niejednokrotnie zmuszony jest korygować umieszczone w programach kwoty lub nawet nie uwzględniać części tych inwestycji, które nie mieszczą się w limitach środków przeznaczonych na województwo. Jest to związane z ograniczonymi wpływami z dopłat do stawek w grach liczbowych.

W ramach posiadanego limitu każdy wojewoda zobligowany był do zapewnienia środków przede wszystkim na inwestycje kontynuowane, czyli na zobowiązania wynikające z już podpisanych umów. Pozostała natomiast kwota mogła być przeznaczona na inwestycje noworozpoczynane. W przypadku byłego województwa sieradzkiego kwota limitu przypadająca na rok 1999 wynosiła 2.011 tys. zł. Natomiast kwota zobowiązań 1.900 tys. zł. w związku z tak niewielką ilością środków, które pozostały na inwestycje noworozpoczynane, we wstępnym planie dofinansowań sporządzanym przez Urząd Kultury Fizycznej i Turystyki została ujęta tylko pierwsza pozycja z programu rozwoju bazy sportowej, a mianowicie budowa hali sportowej przy LO nr 2 w Wieluniu na kwotę 300 tys. zł.

2 grudnia 1998 roku Wojewoda Sieradzki Pan Kazimierz Filipiak zwrócił się z prośbą o pilne dofinansowanie kwotą 100 tys. zł modernizacji Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Wieluniu. Prośba ta motywowana była złym stanem technicznym obiektu oraz pęknięciem belki stropowej, co w konsekwencji stanowić mogło zagrożenie bezpieczeństwa ćwiczących na sali osób. Decyzja w tej sprawie podjęta została w trybie przyspieszonym, powiększono limit województwa o wnioskowaną kwotę i wprowadzono zadanie do planu dofinansowań.

Znając jednakże potrzeby byłego województwa sieradzkiego związane z brakiem bazy sportowej, a szczególnie pełnowymiarowych hal sportowych Kierownictwo Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, po szczegółowej analizie planowanych wpływów i wydatków postanowiło zwiększyć o kolejne 100 tys. zł limit województwa i przeznaczyć wygospodarowaną kwotę na budowę hali sportowej w Błaszkach.

W konsekwencji limit środków na byłe województwo sieradzkie wyniósł 2.400 tys. zł. Należy jeszcze raz podkreślić, że plany dofinansowań na rok 1999 były tworzone w układzie starych województw, tak aby podjęte przez byłych wojewodów decyzje zostały respektowane.

Jednocześnie informuję, że 30 czerwca br. wniosek o dofinansowanie budowy hali sportowej w Błaszkach został złożony w Departamencie Inwestycji i 1 lipca br. po wstępnej akceptacji został, zgodnie z procedurą, przesłany do BIG Banku GDAŃSKIEGO S.A.

Z poważaniem

Z upoważnienia Prezesa

Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki

Jan Kozłowski

Wiceprezes

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na zapytania zawarte w oświadczeniu Senatora Jerzego Suchańskiego złożonym na 37. posiedzeniu Senatu w dniu 18 czerwca 1999 roku, uprzejmie wyjaśniam, że środki finansowe na dofinansowanie czesnego dla dokształcających się nauczycieli zostały uczelniom przekazane w drugiej połowie czerwca bieżącego roku.

Taki termin przekazania środków związany był ze zmianą sposobu ich przekazywania, co wynika z przepisów ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014).

Jednocześnie pragnę zapewnić, że Ministerstwo Edukacji Narodowej nadal otaczać będzie troską doskonalących się nauczycieli, starając się finansowo wspierać ich wysiłek.

Z poważaniem

w z. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Irena Dzierzgowska

Szanowna Pani Marszałek,

Odpowiadając, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów Pana Premiera Jerzego Buzka, na pismo nr AG/043/241/99/IV, z dnia 23 czerwca br., zawierające oświadczenie Pani senator Doroty Kempki, wygłoszone podczas 37 posiedzenia Senatu w dniu 18 czerwca 1999 r., w sprawie niedoboru środków finansowych na pomoc społeczną w województwie kujawsko-pomorskim uprzejmie informuję:

Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej zdaje sobie w pełni sprawę z występujących w bieżącym roku trudności finansowych w realizacji zadań z pomocy społecznej, wynikających ze zbyt niskiego poziomu wydatków zaplanowanych dla działu 86- opieka społeczna w ustawie budżetowej na 1999 r.

Wysokość wydatków na pomoc społeczną w 1999 r. ustalili, zgodnie z obowiązującą procedurą budżetową wojewodowie na podstawie określonych, przez Ministra Finansów ogólnych (w łącznej kwocie dla wszystkich działów) limitów. Zakres działania Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w konstruowaniu budżetu ograniczał się do współudziału w tworzeniu i podziale rezerw celowych, przeznaczonych na uzupełnienie braków finansowych powstałych w budżetach wojewodów w ciągu roku.

Aktualnie Ministerstwo Pracy podejmuje wszelkie możliwe działania w kierunku złagodzenia zaistniałych trudności. Uruchamiane są przede wszystkim dodatkowe środki finansowe, znajdujące się w rezerwach celowych budżetu państwa.

Z rezerwy przeznaczonej na uzupełnienie braków w zakresie wypłat świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej województwo kujawsko-pomorskie otrzymało dodatkowe środki w wysokości - 3,6 mln zł (decyzja Ministra Finansów nr FS10-453-191/99, z 19 marca br.) oraz 1 mln zł (decyzja Ministra Finansów nr FS10-485-485/99, z 14 maja br.).

Kolejny wniosek o uruchomienie dalszej części środków, przewidzianych w rezerwach budżetowych na dofinansowanie wypłat zasiłków z pomocy społecznej został przesłany pismem nr DPS-IV-074-9/99 do Ministra Finansów w dniu 11 maja br. Akceptując moją propozycję Minister Finansów decyzją nr FS10-453-597/99, z dnia 8 czerwca br. zwiększył plan wydatków budżetowych na pomoc społeczną Pana Wojewody Kujawsko-Pomorskiego o dalsze - 10 mln zł. Kwota powyższa, przekazana województwu stanowi 20% ogólnej puli uruchomionych środków.

To stosunkowo wysokie dofinansowanie województwa powinno umożliwić pełną realizację świadczeń obligatoryjnych, pozwalając jednocześnie na istotne złagodzenie niedoborów w zakresie wypłat zasiłków okresowych.

Informuję również, że w budżetach wojewodów na 1999 r. zaplanowane zostały wydatki na opłacenie składek dla osób pobierających świadczenia z pomocy społecznej: na ubezpieczenia zdrowotne w dziale 85- ochrona zdrowia, rozdział 8524, na ubezpieczenia społeczne w dziale 86- opieka społeczna, rozdział 8613. Ponadto w rezerwach celowych budżetu państwa znajdują się środki finansowe na pokrycie ewentualnych braków, związanych z opłacaniem składek na ubezpieczenia zdrowotne. Środki te będą uruchamiane w najbliższych dniach, po rozpatrzeniu wniosków o dofinansowanie tego zadania, nadsyłanych aktualnie z województw.

Odnosząc się do kwestii braków środków na zadania zlecone przez administrację rządową powiatom uprzejmie informuję:

Środki na realizację świadczeń dla osób bezdomnych przebywających na terenie powiatu, które zerwały w sposób trwały związek z gminą na terenie której miało miejsce zdarzenie powodujące bezdomność, znajdują się w gestii wojewody.

Wobec niezwykle trudnej sytuacji w zakresie finansowania działalności rodzin zastępczych Ministerstwo Pracy czyni usilne starania o pozyskanie dodatkowej puli środków, które można by przeznaczyć na dofinansowanie tego zadania.

W dniu 14-go kwietnia br. skierowane zostało do Ministra Finansów pismo z prośbą o zwiększenie zaplanowanych na rok 1999 wydatków przeznaczonych dla rodzin zastępczych oraz na usamodzielnienie wychowanków z tych rodzin.

Minister Finansów w piśmie nr FS10-3-416/99, z 8 czerwca br., poinformował nas o braku możliwości zwiększenia wydatków na realizację powyższego zadania, argumentując to tym, iż w ustawie budżetowej na rok 1999 nie została zaplanowana rezerwa finansowa na ten cel.

Ponowny wniosek o uzupełnienie brakujących środków, z wyraźnym wskazaniem na konsekwencje wynikające z niedotrzymywania zobowiązań wobec rodzin zastępczych został przesłany do Ministra Finansów w dniu 24 czerwca br. Dalsze działania Ministerstwa Pracy uzależnione będą od decyzji podjętej w tej sprawie przez Ministerstwo Finansów.

Ponadto informuję uprzejmie, że Ministerstwo Pracy nie może udzielić wyjaśnień w sprawie finansowania placówek opiekuńczo-wychowawczych. Zajęcie stanowiska w tej kwestii leży w kompetencji Ministerstwa Edukacji Narodowej, z uwagi na to, że środki finansowe na działalność placówek opiekuńczo-wychowawczych zaplanowano w ustawie budżetowej na bieżący rok w dziale 79- Oświata i wychowanie.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Grażyna Gęsicka

Szanowna Pani Marszałek,

Nawiązując do oświadczenia Pana Jerzego Suchańskiego, Senatora RP złożonego na posiedzeniu Senatu w dniu 18 czerwca 1999 r., w którym postawiono dwa pytania dot. specjalnych stref ekonomicznych uprzejmie wyjaśniam, że:

1. zalecenie wstrzymania udzielania zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej w SSE wydane zostało w ramach operatywnej współpracy z zarządami stref. Zdaję sobie sprawę, że uchylenie prawa do wydawania zezwoleń spółkom zarządzającym SSE może nastąpić tylko w drodze rozporządzenia Ministra Gospodarki, uważam jednak, że będąc odpowiedzialnym za funkcjonowanie stref, mogę w szczególnych przypadkach, gdy zachodzi obawa wystąpienia niepożądanych skutków braku interwencji, zwrócić się do zarządów SSE w trybie roboczym o czasowe zamrożenie procedur przetargowych - aż do momentu wyjaśnienia konkretnych problemów. Zalecenie zostało anulowane z dniem 16 czerwca br., po podjęciu przez Rząd decyzji w sprawie dalszego funkcjonowania SSE.
2. Rząd na posiedzeniu w dniu 15 czerwca br. zatwierdził opracowany w Ministerstwie Gospodarki dokument pt. "Ograniczanie stosowania fiskalnych instrumentów wspierania inwestycji w specjalnych strefach ekonomicznych na rzecz instrumentów rozwoju regionalnego, zgodnych z zasadami obowiązującymi w krajach Unii Europejskiej", w którym zawarto kierunki i harmonogram działań związanych z dalszym funkcjonowaniem stref. Rada Ministrów akceptując ww. dokument podjęła decyzję co do przyszłości stref. Treść decyzji Rady Ministrów przekazuję w załączeniu.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up. Tadeusz Donocik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 09 lipca 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia senatora Mariana Cichosza wygłoszonego podczas 37 posiedzenia Senatu w dniu 18 czerwca 1999 roku przekazuję stanowisko w sprawie wprowadzenia opłat wyrównawczych od przewoźników ukraińskich wykonujących międzynarodowy transport drogowy.

Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kwestię rodzaju i wysokości opłat reguluje Ustawa z dnia 2 sierpnia 1997 roku o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego (Dz.U. Nr 106 poz. 677 z późn. zm.) i Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 3 grudnia 1997 roku w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych wykorzystywanych w międzynarodowym transporcie drogowym oraz jednostek wyznaczonych do ich pobierania (Dz.U. Nr 148 poz. 933). Opłaty za przejazd po drogach krajowych wykorzystywanych w międzynarodowym transporcie drogowym pobierane są w jednakowej wysokości tak od przewoźników polskich jak i zagranicznych (w tym i ukraińskich). Zgodnie z delegacją ustawową, zawartą w art. 27 ust. 4 ww. ustawy, Minister Transportu i Gospodarki Morskiej może, na zasadzie wzajemności, wprowadzić dla zagranicznych przedsiębiorców, w drodze rozporządzenia dodatkowe opłaty z tytułu wykonywania międzynarodowego transportu drogowego.

Kwestia opłat pobieranych na terytorium Ukrainy od polskich przewoźników wykonujących międzynarodowy transport drogowy była wielokrotnie poruszana podczas bilateralnych Komisji Mieszanych ds. międzynarodowego transportu drogowego.

Przewoźnicy polscy wykonujący usługi międzynarodowego transportu drogowego obowiązani są do uiszczania na terytorium Ukrainy różnego rodzaju opłat m.in. opłata drogowa kilometrowa, opłaty za kontrolę ekologiczną. Poza tym w niektórych obwodach pobierane są od przewoźników opłaty lokalne.

W listopadzie 1998 roku strona ukraińska poinformowała, że zgodnie z Dekretem Prezydenta Ukrainy z dnia 22 sierpnia 1998 roku system opłat pobieranych na terytorium Ukrainy od przewoźników drogowych zostanie uporządkowany, a ich wysokość będzie zmniejszona orientacyjne o 30%. Informacja ta została potwierdzona przez stronę ukraińską podczas posiedzenia polsko-ukraińskiej Komisji Mieszanej ds. międzynarodowych przewoźników drogowych, które odbyło się w dniach 25-27 maja br. w Kijowie.

W związku ze spadkiem wymiany handlowej między naszym krajami, obecnie daje się zauważyć zmniejszenie ilości polskich przewozów do Ukrainy. Należy jednak podkreślić, że na spadek zainteresowania polskich przewoźników wykonywaniem przewozów do Ukrainy i w tranzycie przez ten kraj, ma wpływ obowiązujący tam system opłat, który poprzez swoją uznaniowość i brak jednoznacznych reguł utrudnia wykonywanie usług międzynarodowego transportu drogowego.

Dlatego też strona polska uprzedziła stronę ukraińską o prawnej możliwości wprowadzenia w Polsce opłaty wyrównawczej w stosunku do przewoźników ukraińskich, w sytuacji, gdy, wysokość opłat pobieranych od polskich przewoźników na terytorium Ukrainy będzie w dalszym ciągu przewyższać wysokość opłat pobieranych od przewoźników ukraińskich na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Poza tym strona polska uzależniła możliwość zwiększenia liczby zezwoleń na 1999 rok dla przewoźników ukraińskich, o które to wystąpiła strona ukraińska, od poprawy warunków wykonywania przewozów na Ukrainie (w tym od obniżenia wysokości pobieranych opłat).

Rada Najwyższa Ukrainy w dniu 2 lipca br. przyjęła w pierwszym czytaniu projekt ustawy "O uporządkowaniu pobierania opłat w punktach przekraczania granicy państwowej Ukrainy". Strona ukraińska zapewniła, że "dowolność" pobierania opłat na Ukrainie powinna zniknąć po wejściu w życie postanowień ww. ustawy. Opłaty dokonywane będą według jednego dokumentu płatniczego.

Wprowadzenie w życie dekretu "O uporządkowaniu pobierania opłat w punktach przekraczania granicy państwowej Ukrainy" niewątpliwie stwarza możliwość uporządkowania sytuacji w zakresie opłat ponoszonych przez polskich przewoźników na terytorium Ukrainy.

W chwili obecnej wprowadzenie w Polsce dla przewoźników ukraińskich obowiązku uiszczania opłaty wyrównawczej byłoby krokiem przedwczesnym. Oczywiście należy poczekać na efekty realizacji postanowień ww. dekretu oraz dokonać porównania wysokości obciążeń finansowych ponoszonych przez przewoźników polskich na terytorium Ukrainy i przewoźników ukraińskich na terytorium Polski. Kwestia wprowadzenia opłaty wyrównawczej dla przewoźników ukraińskich zależeć będzie od faktu realizacji postanowień dekretu potwierdzonych przez polskich przewoźników wykonujących przewozy do Ukrainy. W przypadku, gdy problem ten nie zostanie uregulowany w sposób zadowalający strona polska wprowadzi opłaty retorsyjne.

Jak wynika z powyższego sprawa opłat pobieranych od polskich przewoźników świadczących usługi transportowe na Ukrainie nieustannie znajduje się w kręgu zainteresowań Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej.

Pragnę podkreślić, że ogólnie przyjętą zasadą we współpracy międzynarodowej jest rozwiązywanie problemów poprzez prowadzenie negocjacji. Dopiero w sytuacji, gdy negocjacje te nie przynoszą pożądanych efektów podejmuje się działania tak radykalne, jak wprowadzenie opłat retorsyjnych.

Zgodnie z przedstawionymi wyżej informacjami, w chwili obecnej istnieje realna szansa rozwiązania, drogą negocjacji, problemu wyrównania dysproporcji obciążeń finansowych ponoszonych przez przewoźników polskich na terytorium Ukrainy w stosunku do obciążeń finansowych ponoszonych przez przewoźników ukraińskich w Polsce. Dlatego też, moim zdaniem, wprowadzenie opłaty wyrównawczej w chwili obecnej wobec przewoźników ukraińskich, w czasie, gdy władze tego kraju dążą do uregulowania tego problemu wydaje się być przedwczesne.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, 1999.07.09

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczpospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na pismo AG/043/254/99/IV z dnia 23 czerwca 1999 roku w sprawie podniesionej w "Oświadczeniu..." pana senatora Zbigniewa Gołąbka a dotyczącej budowy mostów przez rzekę Wisłę w Solcu i Kępie Bielańskiej wyjaśnia się co następuje.

Zarządzenie drogami w Polsce jest obecnie regulowane wg zasad określonych w ramach przeprowadzonej reformy administracyjnej kraju. Zadania stąd wynikające powinny być realizowane przez odpowiednie organizacje zgodnie z zakresem ich kompetencji, obowiązków i możliwości. Resort transportu i gospodarki morskiej finansuje zadania realizowane na sieci dróg krajowych i tylko na takie zadania otrzymuje środki finansowe, nie dysponuje natomiast nakładami, z których mógłby podjąć finansowanie omawianych inwestycji zlokalizowanych w ciągu: drogi wojewódzkiej - most w Solcu i powiatowej - most w Kępie Bielańskiej. Budowa i utrzymanie dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych finansowane są bowiem z budżetu jednostek administracji samorządowej.

Zadania te również nie spełniają kryteriów niezbędnych aby do ich sfinansowania mogła być wykorzystana 10% rezerwa inwestycyjna utworzona na potrzeby dróg samorządowych ustawą o dochodach jednostek samorządowych w latach 1999-2000. Rezerwa ta przeznaczona jest tylko na dofinansowanie zakończenia zadań będących już w realizacji.

Biorąc powyższe pod uwagę, samorządy zainteresowane budową omawianych przepraw mostowych powinny rozważać jedynie współfinansowanie tych zadań ze środków własnych.

Jednocześnie pragnę dodać, że poruszona w "Oświadczeniu..." sprawa budowy mostów przez rzekę Wisłę w Solcu i Kępie Bielańskiej, wynikająca z potrzeb mieszkańców terenów sąsiadujących przez Wisłę, nie powinna być rozwiązywana metodami pozbawionymi ekonomicznego uzasadnienia. Zainteresowane jednostki administracji samorządowej, w przypadku spełnienia ich postulatu wykorzystania wojskowych konstrukcji mostowych z tzw. rezerw liczą nie tylko na możliwość szybkiej ale i tańszej realizacji przedsięwzięć. W rzeczywistości koszty pozyskania konstrukcji składanej, budowy i późniejszego utrzymania takiego mostu byłyby wyższe lub porównywalne z kosztami budowy mostu stałego a możliwości wykorzystania mostu składanego w bardziej obciążonym ruchem ciągu drogowym - ograniczone. Konstrukcje mostów składanych przeznaczone są bowiem do użycia w warunkach specjalnych, awaryjnych lub okresach klęsk żywiołowych, a nie do długotrwałej eksploatacji przez okres kilkudziesięciu lat.

Chociaż omawiane w "Oświadczeniu..." pana senatora Zbigniewa Gołąbka inicjatywy budowy nowych mostów przez Wisłę nie dotyczą dróg krajowych i w związku z tym Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej nie ma możliwości ich finansowego wsparcia, nie znaczy to jednak, że nie cieszą się one poparciem resortu, jako przedsięwzięcia wpływające na poprawę układu komunikacyjnego położonych nad Wisłą województw. Jedyne zastrzeżenia resortu dotyczą użycia do ich realizacji konstrukcji mostów składanych.

Z poważaniem

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dnia 9.07.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z przesłanym przez Panią Marszałek oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Kulaka, złożonym podczas 32 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 marca 1999 r. uprzejmie informuję, że w dniu 7 lipca br. wpłynęło do Ministerstwa Finansów pismo z wyjaśnieniami Prezesa Zarządu Banku Gospodarki Żywnościowej S.A. dotyczące zbycia akcji Cukrowni Opalenica, przekazane za pośrednictwem Ministra Skarbu, sprawującego nadzór właścicielski nad Cukrownią.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Pana Senatora Kulaka uprzejmie przesyłam w załączeniu kopię ww. pisma Prezesa Zarządu Banku Gospodarki Żywnościowej S.A.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Rafał Zagórny

Warszawa, 23.04.1999 r.
Pan Hubert Kierkowski
Dyrektor Departamentu Spółek Strategicznych i Instytucji Finansowych
Ministerstwo Skarbu Państwa
ul. Krucza 36/Wspólna 6
00-522 Warszawa

Szanowny Panie Prezesie

W odpowiedzi na Pana pismo z dnia 12.04.1999 r. (MSP/DSSiIF/WIF/1283/99/SB) w sprawie pytań Senatora Zbigniewa Kulaka pragnę wyjaśnić co następuje.

W wyniku bankowego postępowania ugodowego zawartego w dniu 30 czerwca 1999 r. z Cukrownią Opalenica S.A. BGŻ S.A. otrzymał 6.428.735 sztuk akcji serii F, które zostały zarejestrowane przez sąd w dniu 31 lipca 1998 r.

Po przeprowadzeniu przez BGŻ S.A. analizy sytuacji ekonomiczno-finansowej Cukrowni oraz oceny branży, Bank uznał, że przewidywana prywatyzacja przemysłu cukrowniczego w Polsce, doprowadzi do sytuacji, w której rynek cukru zostanie w najbliższym czasie podzielony pomiędzy duże koncerny, tak jak stało się to kilkanaście lat temu w Europie Zachodniej oraz kilka lat temu w byłej NRD. Mając na uwadze przewidywany rozwój zmian w branży cukrowniczej, Cukrownia Opalenica S.A. bez dużych inwestycji skierowanych na zwiększenie mocy produkcyjnych, obniżenie kosztów wytwarzania oraz podwyższenie limitu produkcji cukru nie będzie się w stanie utrzymać w dłuższym okresie na rynku.

Ocena Banku została potwierdzona osiągniętą przez Cukrownię Opalenica S.A. stratą za rok ubiegły w wysokości 2.456.755,17 zł oraz pojawieniem się problemów z płynnością finansową. Istotne znaczenie dla oceny sytuacji miały również oczekiwania pracowników, związków zawodowych i plantatorów dotyczące wprowadzenia inwestora branżowego, który zagwarantuje dalszy rozwój Cukrowni. Przedłużanie niepewności z tym związanej mogłoby doprowadzić do poważnych napięć w Spółce.

Mając na uwadze powyższe przesłanki Bank, w celu rozpoznania zainteresowania akcjami Cukrowni, rozesłał zaproszenia do rozpoczęcia negocjacji w sprawie sprzedaży akcji Cukrowni Opalenica S.A., do podmiotów krajowych i zagranicznych.

Bank nie przyjął procedury przetargu publicznego, która spowodowałaby sytuację określoną w art. 2 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz.U z dnia 3 października 1997 r.) Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi, ponieważ oznaczałoby to długą i kosztowną procedurę związaną ze spełnieniem szeregu wymogów formalnych wymaganych przy dopuszczeniu papierów wartościowych do publicznego obrotu. Długotrwała procedura związana z dopuszczeniem akcji Cukrowni do publicznego obrotu wpłynęłaby niekorzystnie na sytuację ekonomiczno-finansową Spółki, narażając ją dodatkowo na ryzyko braku zgody ze strony Komisji Papierów Wartościowych i Giełd.

Dokonanie przez Bank powyższego wyboru w zakresie sposobu dokonania sprzedaży akcji Cukrowni Opalenica S.A. było możliwe, ponieważ BGŻ jako Spółka Akcyjna nie podlega obowiązkowi organizowania przetargów.

Na zaproszenie Banku odpowiedziały trzy firmy, poprzez złożenie przedmiotowych ofert. Najważniejszym kryterium oceny ww. ofert była proponowana cena za akcje oraz warunki płatności. Ponadto wzięto pod uwagę dotychczasowe relacje z poszczególnymi oferentami, ich propozycje przyszłej współpracy, doświadczenia w branży cukrowniczej i ich plany strategiczne w Polsce.

W związku z powyższym Bank Gospodarki Żywnościowej S.A. zawarł w dniu 28.01.1999 r. z firmą Nordzucker AG warunkową umowę sprzedaży 6.428.735 akcji, które Cukrownia Opalenica S.A. zatrzymała, w związku z postanowieniami art. 347 § 2 kh. Zgodnie z umową własność ww. akcji przejdzie na firmę Nordzucker AG po uzyskaniu wymaganych przez prawo zezwoleń oraz spełnieniu warunku zawartego w art. 347 § 1 kh. Do tego momentu firma Nordzucker AG uzyskała do BGŻ S.A. pełnomocnictwo do reprezentowania Banku na Walnych Zgromadzeniach Akcjonariuszy Cukrowni Opalenica S.A. Zawarta umowa nie narusza obowiązującego w Polsce prawa.

Chciałbym Pana Dyrektora poinformować, że uzyskana cena za akcje Cukrowni jest dla Banku bardzo korzystna, w porównaniu do wcześniej uzyskanych cen transakcyjnych w trakcie prywatyzacji cukrowni w Polsce. Jest ona wyższa od najwyższej ceny transakcyjnej uzyskanej w sześciu transakcjach sprzedaży cukrowni w Polsce, przeliczonej na limit produkcji cukru.

Wyrażam ponadto przekonanie, że podjęta przez Bank decyzja odnośnie wprowadzenia inwestora do Cukrowni Opalenica S.A. ustabilizuje jej sytuację oraz umożliwi dalszy rozwój.

Jednocześnie pragnę Pana przeprosić za brak szczegółów dotyczących ww. transakcji, wynikających z obowiązku zachowania przez Bank tajemnicy handlowej.

Z poważaniem

Michał Machlejd

Warszawa, 1999.07.12

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do pisma Pana Gabriela Beszłeja dyrektora Sekretariatu Prezesa Rady Ministrów przekazującego oświadczenie senator Doroty Kempki skierowane do Jerzego Buzka, prezesa Rady Ministrów, wygłoszone podczas 37 posiedzenia Senatu w dniu 18 czerwca 1999 roku dotyczące tragicznej sytuacji dzieci z rodzin zastępczych w mieście Bydgoszczy uprzejmie wyjaśniam co następuje:

Od dnia 1 stycznia 1999 roku weszły w życie zmiany w ustawie z dnia 29 listopada o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414: Nr 106, poz. 668; Nr 117, poz. 756; Nr 162, poz. 1118 i 1126 oraz Dz.U. z 1999 r. Nr 20, poz. 170), rozszerzające zadania pomocy społecznej o zadania opieki nad dzieckiem. W przypadku organizowania opieki w rodzinach zastępczych oraz udzielania pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania umieszczonych w nich dzieci, realizacja tego zadania odbywa się w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 października 1993 r. w sprawie rodzin zastępczych (Dz.U. z 1993 r. Nr 103, poz. 470 oraz Dz.U. z 1994 r. Nr 193, poz. 751). Nowe rozporządzenie oczekuje na akceptację Rady Ministrów i z dużym prawdopodobieństwem wejdzie w życie od 1 sierpnia br.

W wyniku szeroko zakrojonej dyskusji społecznej nad kształtem i rolą rodziny w wychowaniu młodego pokolenia w Polsce oraz poszukiwaniem nowej formuły sprawowania opieki nad dzieckiem pozbawionym całkowicie lub częściowo opieki rodzinnej zaistniała potrzeba zreformowania systemu rodzinnej opieki zastępczej.

Pożądane ze społecznego punktu widzenia jest umożliwienie całościowego spojrzenia na problemy rodziny oraz udzielenia jej komplementarnego wsparcia w jednej instytucji. Przygotowywana reforma administracyjna państwa stwarza taką możliwość. Konsekwencją takiego podejścia jest wprowadzenie zagadnień, związanych z prowadzeniem rodzin zastępczych, do zadań samorządu powiatowego w zakresie pomocy społecznej. Do organizowania zastępczej opieki rodzinnej zobowiązany został starosta.

Projekt rozporządzenia w sprawie rodzin zastępczych przewiduje szereg zmian i modyfikacji mających na celu:

• rozszerzenie rodzinnej formy opieki nad dzieckiem, stanowiącej alternatywę dla pobytu dzieci w placówkach opieki całkowitej,
• zapewnienie jak najkorzystniejszych form pomocy rodzinie zastępczej,
• zabezpieczenie odpowiedniego przygotowania rodziców zastępczych do pełnienia swoich ról,
• stworzenie elastycznych form finansowania rodzin zastępczych, dostosowanych do potrzeb dziecka i rodziny zastępczej.

Proponuje się, by przesłanką umieszczania dzieci w rodzinie zastępczej była wyłącznie ich trudna sytuacja życiowa, uniemożliwiająca zapewnienie im przez rodziców podstawowych warunków opieki i wychowania; bez względu na ich sytuację prawną. Celem nadrzędnym jest zapewnienie dzieciom opieki i wychowania w zastępczym środowisku rodzinnym.

Wprowadza się dwa rodzaje rodzin zastępczych: rodziny spokrewnione i rodziny niespokrewnione. Zakłada się, że wszystkie rodziny zastępcze zostaną przygotowane do pełnienia swojej funkcji. Rodziny spokrewnione zapewniają dzieciom w nich umieszczonym trwałą więź ze środowiskiem rodzinnym oraz stabilną formę opieki. Przewiduje się tworzenie rodzin zastępczych niespokrewnionych, które mogłyby przyjmować w pierwszej kolejności dzieci, dla których nie można utworzyć rodziny spokrewnionej, a są to dzieci w wieku do lat dziesięciu, bądź oczekujące na przysposobienie, lub przeciwko ich rodzicom toczy się postępowanie o pozbawienie władzy rodzicielskiej, a także dzieci starsze, znajdujące się w szczególnie trudnej sytuacji osobistej. Rodziny takie mogą otrzymywać z tego tytułu wynagrodzenia po ustaleniach dokonanych ze starostą. Przewiduje się możliwość pełnienia funkcji rodziny zastępczej odpłatnie na podstawie umowy zawartej przez starostę z małżeństwem lub osobą nie pozostającą w związku małżeńskim, które spełniają warunki określone w art. 31e ustawy o pomocy społecznej oraz w projekcie rozporządzenia. Wysokość wynagrodzenia reguluje § 17 rozporządzenia.

Mając na względzie dobro dzieci i konieczność zapewnienia im indywidualnej opieki § 6 ust. 2 przewiduje ograniczenie liczby dzieci umieszczonych w jednej rodzinie zastępczej. Proponuje się, by w rodzinie zastępczej nie umieszczano jednocześnie więcej niż troje dzieci, jedynie w przypadku rodzeństwa liczba dzieci może być większa.

Projekt rozporządzenia przewiduje ponadto wprowadzenie wymienionych poniżej zmian do obowiązującego aktualnie stanu prawnego.

Pomoc pieniężna dla dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej jest uzależniona od sytuacji dochodowej rodziny oraz wieku i stanu zdrowia dziecka. Wysokość pomocy pieniężnej jest uzależniona od dochodu rodziny zastępczej ustalanego zgodnie z art. 4 ustawy o pomocy społecznej i wynosi miesięcznie od 10% do 40% przeciętnego wynagrodzenia, a dla dzieci do lat 3 oraz odbiegających od normy rozwojowej i zakwalifikowanych do kształcenia specjalnego, udział w zajęciach rewalidacyjno-wychowawczych albo pomocy profilaktyczno-wychowawczej lub resocjalizacyjnej oraz uprawnionych do zasiłku pielęgnacyjnego pomoc pieniężna wynosi miesięcznie od 40% do 80%. Jednorazowy zasiłek pieniężny w wysokości do 150% kwoty bazowej na pokrycie niezbędnych wydatków związanych z potrzebami przyjmowanego dziecka proponuje się wypłacać na każde umieszczone w rodzinie zastępczej dziecko, uzgadniając potrzeby z powiatowym centrum pomocy rodzinie.

Na realizację powyższego zadania, zleconego powiatom przez administrację rządową, zaplanowano w ustawie budżetowej na bieżący rok dotację w wysokości - 380 052 tys. zł.

Ministerstwo Pracy nie uczestniczyło w pracach planistycznych i nie miało wpływu na wysokość planowanej dotacji.

Kwota powyższa jest niewystarczająca i nie zabezpiecza środków finansowych na pokrycie kosztów związanych z funkcjonowaniem rodzin zastępczych.

Według aktualnie nadesłanych przez wojewodów informacji braki środków na bieżącą działalność rodzin zastępczych wynoszą - 47 440,4 tys. zł.

Województwa odczuwają niedobory środków na pokrycie wydatków bieżących dla rodzin zastępczych już funkcjonujących, jak również dla nowych rodzin, z którymi podpisano odpowiednie umowy.

W wielu województwach pozostały zobowiązania z 1998 r., wymagające uregulowania w bieżącym roku.

Konieczne jest również pełne zabezpieczenie finansowe w zakresie pomocy świadczonej na rzecz wychowanków rodzin zastępczych, z tytułu ich usamodzielnienia. Problem ten dotyczy głównie powiatów, w których nie ma placówek opiekuńczo-wychowawczych. W powiatach, w których funkcjonują takie placówki, finansowanie świadczeń z tytułu usamodzielnienia leży w gestii działu 79 - oświata i wychowanie.

Zapotrzebowanie na dodatkowe środki, niezbędne do realizacji świadczeń należnych wychowankom rodzin zastępczych z tytułu usamodzielnienia wynosi - 17 659,6 tys. zł.

Łączna kwota braków w rozdziale 8622 - Rodziny zastępcze i własne wynosi - 65 100 tys. zł, co oznacza, iż środki przewidziane w ustawie budżetowej pokrywają zaledwie 85% potrzeb.

W związku z powyższym Minister Pracy w kwietniu br. zwrócił się z prośbą do Ministra Finansów o dofinansowanie działalności rodzin zastępczych i zwiększenie planu budżetu na 1999 r. w części 85 - Budżety wojewodów, rozdział 8622 - Rodziny zastępcze i własne o kwotę - 65 100 tys. zł.

Minister Pracy oczekuje na decyzję Ministra Finansów.

Z informacji uzyskanych z Wydziału Polityki Społecznej Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy Miejski Ośrodek Pracy Społecznej w Bydgoszczy otrzymał środki finansowe na realizację świadczeń dla rodzin zastępczych w następujących transzach:

07.01.1999 r. - 284 800 zł.

21.01.1999 r. - 252 800 zł.

19.02.1999 r. - 284 800 zł.

26.03.1999 r. - 284 800 zł.

07.04.1999 r. - 21 800 zł.

06.05.1999 r. - 284 800 zł.

02.06.1999 r. - 284 800 zł.
--------------------------------____________________

razem 1 708 600 zł co stanowi wykonanie - uruchomienie za I półrocze 50% planu budżetu 1999 r., który wynosi 3 417 000 zł.

Z poważaniem

Longin Komołowski

Warszawa, dnia 1999.07.12

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Wiesława Pietrzaka podczas 37 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 czerwca 1999 r. w sprawie dopłat do ulgowych i bezpłatnych przejazdów środkami komunikacji publicznej skierowanym do Prezesa Rady Ministrów (pismo AG/043/245/99/IV z dnia 23 czerwca 1999 r.), z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów (pismo SJB 440-217/1/99 z dnia 25 czerwca 1999 r.) uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

Art. 16 ustawy z dnia 29 grudnia 1998 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrożeniem reformy ustrojowej państwa (Dz.U. Nr 162, poz. 1126), wprowadzony został nowy art. 8a do ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. Nr 54, poz. 254, z późn. zm.), na podstawie którego od dnia 1 stycznia 1999 r. nastąpiła zmiana zakresu i zasad dotowania krajowych autobusowych przewozów pasażerskich.

Dotychczasowe kompetencje Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w tym zakresie zostały przekazane samorządom województw, które przekazują przewoźnikom wykonującym krajowe autobusowe przewozy pasażerskie dopłaty do tych przewozów z tytułu stosowania obowiązujących ustawowych ulg w przewozach pasażerskich, na zasadach określonych w zawieranych umowach między samorządami województw a przewoźnikami.

Wysokość dopłaty określana jest na podstawie ewidencji prowadzonej przez przewoźników za pomocą kas fiskalnych.

Dopłaty z budżetu państwa do ustawowych ulg i bezpłatnych przejazdów (przekazywane przez samorządy województw) dotyczą wyłącznie ulg określonych w ustawie z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. Nr 54, poz. 254, z późn. zm.) i nie obejmują:

• bezpłatnych przejazdów posłów i senatorów, o których mowa w art. 43 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz.U. z 1996 r. Nr 73, poz. 350 z późn. zm.), ponieważ wydatki z tym związane pokrywa budżet państwa w części dotyczącej Kancelarii Sejmu lub Kancelarii Senatu, o czym stanowi art. 47 tej ustawy,
• biletów uprawniających do bezpłatnych i ulgowych przejazdów na podstawie legitymacji osób (pracowników), którym jednostki budżetowe i samorządowe oraz firmy i instytucje poza jednostkami budżetowymi i samorządowymi, wykupiły od przewoźnika autobusowego - na podstawie umów cywilno-prawnych,
• ulgowych i zniżkowych biletów o charakterze komercyjnym, przyznawanych przez przewoźnika autobusowego, w ramach własnej strategii handlowej,
• bezpłatnych albo ulgowych biletów dla pracowników przewoźnika i członków ich rodzin, przyznane przez przewoźnika autobusowego na podstawie art. 8 cytowanej ustawy o ulgach.

Okazało się po wprowadzeniu ww. zmian w zakresie przekazywania środków dla przewoźników, że przedsiębiorstwa PKS w obecnie stosowanych kasach fiskalnych nie prowadzą ewidencji i nie mogą udokumentować oddzielnie poszczególnych rodzajów ulg ustawowych i ulg komercyjnych stosowanych przez samych przewoźników. W kasach rejestrowane są oddzielnie tylko ulgowe przejazdy na podstawie biletów szkolnych miesięcznych. Dlatego też przedstawione samorządom województw przez przewoźników informacje a nie wydruki z kas fiskalnych, dotyczące ulgowych i bezpłatnych przejazdów, nie mogą być podstawą do pełnej refundacji kosztów przez budżet państwa, gdyż byłoby to sprzeczne z przepisami ustawy.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w celu rozwiązania tego problemu prowadzone były rozmowy strony rządowej w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej z przedstawicielami związków zawodowych i pracodawców PKS w sprawie dopłat do ulg ustawowych w krajowych pasażerskich przewozach autobusowych i w dniu 12 maja br. podpisano porozumienie, że w 1999 r. dopłata do biletów ulgowych autobusowych będzie dotyczyła tylko pełnej rekompensaty straty u przewoźników autobusowych z tytułu sprzedaży miesięcznych biletów szkolnych.

Protokół ustaleń ze spotkania Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji przekazało Wojewodom.

Odnośnie przekazywania z budżetu państwa środków do budżetów wojewodów na dopłaty do przejazdów ulgowych pragnę poinformować, iż Ministerstwo Finansów przekazuje w ramach dekadowych otwarć środki budżetowe na zadania określone w 1999 r. w budżetach wojewodów, w oparciu o wskaźnik upływu czasu.

W ramach omawianych otwarć środków budżetowych, uwzględnione są wydatki na dopłaty do miesięcznych ulgowych biletów szkolnych. Na dzień 9 lipca 1999 r. przekazano do budżetów wojewodów łącznie 51,1% środków budżetowych, w tym wymienione w oświadczeniu Pana Senatora województwo warmińsko-mazurskie otrzymało 50,4% środków budżetowych.

Powyższe stanowisko przedstawiam w porozumieniu z Ministrem Finansów.

Warszawa, dnia 1999-07-12

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Odpowiadając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów na załączone przy piśmie Pani Marszałek z dnia 23 czerwca 1999 r., znak: AG/043/262/99/IV oświadczenie Senatora RP Pana Krzysztofa Głuchowskiego, wygłoszone podczas 37 posiedzenia Senatu w dniu 18 czerwca br., uprzejmie informuję, że rozumiem zarówno argumenty, które legły u podstaw tego wystąpienia, jak i obawy Pana Senatora co do przyszłości polskiego rolnictwa.

Już w pierwszych dniach od momentu powstania rząd zwraca szczególną uwagę na sprawy rolnictwa i wsi. Widać to nie tylko na przykładzie rozmów z przedstawicielami rolniczych związków zawodowych, w których także aktywnie uczestniczy Pan Senator Krzysztof Głuchowski, ale przede wszystkim w podejmowanych działaniach na rzecz poprawy sytuacji na wsi.

Należy jednak pamiętać że spadek dochodów z produkcji rolniczej nie jest tylko i wyłącznie wynikiem nawarstwienia się doraźnych problemów gospodarczych i społecznych. To także efekt kilkudziesięcioletnich zaniedbań, które szczególnie uwidoczniły się w procesie wprowadzania w kraju reform rynkowych.

MRiGŻ w czasie prac nad budżetem państwa na 1999 r. postulowało potrzebę zwiększenia środków dla rolnictwa, w tym na interwencję ARR. Sejm i Senat uwzględniły tę propozycję, a uruchomiony w lutym interwencyjny skup wieprzowiny doprowadził do wzrostu jej ceny, średnio z 2,65 zł/kg w styczniu br. do 3 zł/kg obecnie, w zależności od regionu Polski. Zaplanowana w bieżącym roku interwencja na rynku zbóż, odtłuszczonego mleka w proszku i masła powinna przebiegać bez zakłóceń.

Pomimo, iż nie stać naszego kraju na dotowanie rolnictwa w proporcjach choćby porównywalnych do stosowanych w Unii Europejskiej, pragnę z całą mocą stwierdzić, że w trakcie negocjacji przedakcesyjnych strona polska zrobi wszystko by rolnictwu zapewnić traktowanie na takich samych zasadach jak w pozostałych państwa członkowskich.

Istotny wpływ na sytuację w rolnictwie ma również załamanie się rynku wschodniego. Istnieje jednak szansa na odbudowanie pozycji Polski jako ważnego eksportera żywności na wschód. Widać to zwłaszcza wyraźnie teraz, kiedy po aferze dioksynowej w Unii Europejskiej, istotnie wzrosło zainteresowanie polskim mięsem wieprzowym oraz drobiowym.

Rząd uważa za konieczne opracowanie strategii rozwoju wsi i rolnictwa. Pierwsze kroki w tym kierunku zostały już poczynione. Przyjęta została przez rząd w kwietniu ub.r. "Średniookresowa strategia rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich", a 13 lipca br. rząd przyjął dokument pt. "Spójna Polityka Strukturalna Rozwoju Obszarów Wiejskich i Rolnictwa", która jest 7-letnim programem działania rządu na rzecz poprawy sytuacji w rolnictwie i obszarach wiejskich. Prace nad projektem "Paktu dla rolnictwa i obszarów wiejskich", będącym zobowiązaniem rządu wynikającym z podpisanego w dniu 8 lutego 1999 r, Protokółu z rozmów z rolniczymi związkami zawodowymi, zostały zakończone. Projektu "Paktu" został skierowany pod obrady Rady Ministrów.

We wszystkich ww. dokumentach zakłada się różne formy oddziaływania na gospodarstwa rolnicze. Przewiduje się istnienie zarówno gospodarstw większych - towarowych, jak i mniejszych produkujących na własne potrzeby. Zasadniczym celem polityki państwa wobec wsi jest stworzenie warunków ułatwiających rolnikom dokonanie wyboru czy pracować głównie w rolnictwie, czy poza rolnictwem czy też uzupełniać dochody z pracy w rolnictwie innymi dochodami.

Odnośnie problemu bezrobocia, rząd oraz jego agendy dokładają wszelkich starań, aby w miarę możliwości je ograniczać i tworzyć warunki do powstawania nowych miejsc pracy. Działania te podejmują m.in. Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej, AWRSP, ARiMR, urzędy pracy i władze lokalne. Trudno wymienić wszystkie programy, które są realizowane, ale wśród kreatywnych i chcących zmieniać swoje otoczenie rolników (głównie młodych) cieszą się one dużym zainteresowaniem. W "Spójnej Polityce Strukturalnej Rozwoju Obszarów Wiejskich i Rolnictwa" zaplanowano utworzenie ok. 600 tys. miejsc pracy na obszarach wiejskich.

Protesty różnych grup zawodowych, w tym rolników, zawsze mają na celu zwrócenie uwagi na problemy z jakimi boryka się dana społeczność. Rząd rozumiejąc tę sytuację starał się w toku negocjacji i prowadzenia rozmów wypracować wspólnie najlepsze rozwiązania. Zawarte porozumienia są systematycznie realizowane.

Rząd będzie przedstawiał swoje zamierzenia wobec wsi i rolnictwa wszystkim organizacjom zainteresowanym sprawami wsi. Tak będzie również w przypadku przygotowanego projektu "Paktu dla rolnictwa i obszarów wiejskich". Nie da się bowiem rozwiązać problemów danego środowiska bez porozumienia z jego reprezentantami.

Na zakończenie chciałbym podziękować Panu Senatorowi za wystąpienie, mając nadzieję, że realizowana przez rząd polityka znajdzie wielu zwolenników, co pozwoli ze szczególną uwagą odnieść się do problemu rozwoju obszarów wiejskich, wyjątkowo istotnego w strategii rozwoju Polski.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Henryk Wujec

Warszawa, dnia 1999.07.12

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie Pana Grzegorza Lipowskiego Senatora RP złożone na 37 posiedzeniu Senatu w dniu 18 czerwca 1999 roku, skierowane do Pana Jerzego Buzka Prezesa Rady Ministrów uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

• Zasady ustalenia części drogowej subwencji ogólnej były przedmiotem wielokrotnych negocjacji pomiędzy zainteresowanymi stronami (resorty: finansów i transportu oraz reprezentacja jednostek samorządu terytorialnego) i w odpowiednich komisjach sejmowych w wyniku których powstało Rozporządzenie RM z dnia 15 grudnia 1998 r. (DZ.U. Nr 157, poz. 1033).
• W algorytmach zawartych w cytowanym Rozporządzeniu RM wykorzystywane są dostępne dane o sieci drogowej możliwe do określenia dla każdej kategorii dróg, jak też umożliwiające dokonanie podziału subwencji pomiędzy poszczególnych zarządców dróg.
• Wiele samorządów powiatowych złożyło zażalenie, że nie otrzymało środków na drogi gruntowe.

Jesteśmy otwarci na wszelkie propozycje umożliwiające znalezienie takich rozwiązań aby podziałem nakładów usatysfakcjonowana była maksymalna liczba zarządców dróg. Należy jednak pamiętać, że zapewnienie pokrycia potrzeb dla wszystkich zarządców dróg zależy nie od najracjonalniejszego ich podziału a od wielkości środków przeznaczanych na drogi w corocznej ustawie budżetowej.

Chciałbym jednocześnie poinformować, że wg informacji otrzymanej z Ministerstwa Finansów w budżecie powiatu kłobuckiego (dział 50, rozdział 5614) przewidziano nakłady na drogi w wysokości tylko 2336 tys. zł wobec przyznanej części drogowej subwencji ogólnej w wysokości 2686 tys. zł.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dnia 1999.07.13

Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Odpowiadając na pismo Pani Senator nr Ag/043/273/99/IV z dnia 23.06.99 r., przy którym załączony został tekst oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Pieniążka na 37. posiedzeniu Senatu w dniu 18 czerwca 1999 r., w sprawie m.in. klasyfikacji stawek celnych dla towaru o nazwie BIO-FEET PLUS-CT, w załączeniu przesyłam wyjaśnienia do poruszanych kwestii.

Zbigniew Bujak

Stanowisko w sprawie

oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Pieniążka

na 37. posiedzeniu Senatu w dniu 18 czerwca 1999 roku

Klasyfikacji towarów w taryfie celnej (stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r., opublikowanej w Dz.U. nr 158, poz. 1036 z 1998 r.) dokonuje się zgodnie z brzmieniem pozycji, podpozycji, uwag do sekcji, działów oraz zgodnie z Ogólnymi Regułami Interpretacji Polskiej Nomenklatury Scalonej. Dodatkowym materiałem pomocniczym jest 5-cio tomowy zbiór "Wyjaśnień do taryfy celnej" (stanowiący załącznik do zarządzenia Prezesa GUC z dn. 17 września 1997 r. opublikowany w M.P. nr 76, poz. 715 z 1997 r.), który zawiera komentarze do pozycji i podpozycji taryfy celnej. Zgodnie z wymienionymi aktami prawnymi klasyfikacja preparatu o nazwie handlowej BIO-FEET PLUS-CT nie budzi wątpliwości. W dziale 35 klasyfikowane są enzymy, ale tylko w postaci czystej. Natomiast preparaty przygotowane w określonym celu, przeznaczone wyłącznie jako dodatek do żywienia zwierząt, klasyfikowane są w dziale 23. W dziale tym znajdują się (zgodnie z komentarzem zawartym w "Wyjaśnieniach do taryfy celnej") preparaty ułatwiające trawienie, konserwujące paszę oraz służące jako nośnik. Zgodnie zaś z definicją - enzymy to grupa białek działających w komórkach i płynach ustrojowych żywych organizmów jako biokatalizatory reakcji biosyntezy i rozkładu. Oznacza to, że preparaty zawierające w swoim składzie enzymy są preparatami ułatwiającymi trawienie. Jednocześnie wyjaśniam, że wspomniany w oświadczeniu Pana Senatora Komunikat Prezesa GUC nie zmienił obowiązujących zasad klasyfikacji, a jedynie ujednolicił stosowanie klasyfikacji celnej we wszystkich urzędach celnych. Jak wynikało bowiem z docierających do Głównego Urzędu Ceł sygnałów niektóre urzędy celne nieprawidłowo klasyfikowały sprowadzone do kraju ww. preparaty.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że polska taryfa celna w swojej części przedmiotowej (nazwy towarów wraz z kodami), czyli dotyczącej nomenklatury towarowej, wykorzystuje Polską Nomenklaturę Scaloną, która jest bardziej rozwiniętą i uszczegółowioną wersją 6-cyfrowego Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów (HS), opracowanego przez Radę Współpracy Celnej w Brukseli (obecnie: Światowa Organizacja Celna-WCO), System ten jest stosowany w polskiej taryfie celnej (od 1.01.1989 r.). Polska Nomenklatura Scalona składa się obecnie z dziewięciu cyfr i na poziomie ośmiu cyfr jest zbieżna z treścią Nomenklatury Scalonej (CN), opracowanej przez Komisję Europejską i stosowaną przez Unię Europejską. Obecnie stosowanie wymogów Zharmonizowanego Systemu Oznaczenia i Kodowania Towarów jak i Scalonej Nomenklatury wynika zarówno z przystąpienia Polski w 1995 roku do Światowej Organizacji Handlu jak i (od 1996 roku) do Konwencji Systemu Zharmonizowanego.

Poza problemem klasyfikacji w oświadczeniu Pana Senatora poruszona została sprawa ewentualnej zmiany wysokości stawek celnych. W związku z tym uprzejmie informuję, że stawki celne przypisane do poszczególnych kodów PCN ustanawia Rada Ministrów. Natomiast każdy importer mając ważne przesłanki ekonomiczne może wystąpić do Ministra Gospodarki z wnioskiem o obniżenie stawki celnej. Rada Ministrów może więc obniżyć lub ustanowić zerową stawkę celną na dany towar czy grupę towarów. W związku z tym obniżenie stawki celnej dla preparatów stosowanych do produkcji pasz leży w gestii Rady Ministrów.

p.o. DYREKTORA

Gabinetu Prezesa

Jacek Kapica

Warszawa, 13 lipca 1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez senatora Wiesława Pietrzaka podczas 37 posiedzenia Senatu w sprawie podatku leśnego, przesłane przy piśmie AG/043/249/99/IV uprzejmie wyjaśniam.

Stosownie do przepisów art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. Nr 101, poz. 444 ze zm.) do końca 1996 r. z podatku leśnego zwolnione były lasy:

• z drzewostanem w wieku do 40 lat,
• wchodzące w skład rezerwatów przyrody i parków narodowych,
• ochronne,
• wpisane do rejestru zabytków.

Wychodząc naprzeciw zgłaszanym przez samorządy postulatom o ograniczenie obligatoryjnych zwolnień z podatku leśnego i kierując się zasadą powszechności opodatkowania, Sejm RP ustawą z dnia 4 lipca 1006 r. o zmianie ustaw o podatku rolnym, o lasach, o podatkach i opłatach lokalnych oraz o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 91, poz. 409) zdecydował o objęciu opodatkowaniem podatkiem leśnym lasów ochronnych i lasów wchodzących w skład rezerwatów przyrody i parków narodowych.

Ze względu na to, iż w lasach tych w porównaniu do lasów produkcyjnych, gospodarka leśna, prowadzona jest w ograniczonym zakresie, ustawodawca określił dla tych lasów odrębny sposób ustalania podstawy opodatkowania oraz stawkę podatkową z jednostki powierzchni.

Pomimo, iż jednostkowe obciążenie lasów ochronnych w porównaniu do lasów pozostałych jest mniejsze to jednak między innymi w wyniku ich opodatkowania wpływy do budżetów gmin z podatku leśnego wzrosły z kwoty 98,4 mln zł w 1996 r. do kwoty 111,2 mln zł w 1997 r.

Ustawodawca dokonując kolejnej nowelizacji ustawy o lasach uznał, że przyjmowanie do obliczenia stawki podatku wyłącznie ceny drewna tartacznego iglastego, a więc najcenniejszego, nie jest w pełni uzasadnione, bowiem z lasów pozyskuje się różne asortymenty drewna, którego ceny są zróżnicowane.

Poczynając od dnia 1 stycznia 1999 r. zgodnie ze znowelizowanymi - ustawą z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o lasach oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 54, poz. 349 ze zm.) - przepisami art. 65 ustawy o lasach - stawka podatku leśnego obliczana jest według średniej ceny sprzedaży drewna uzyskiwanej przez nadleśnictwa.

Wprowadzenie średniej ceny drewna nie wpłynęło w istotny sposób na obniżenie dochodów gmin z tytułu podatku leśnego.

Wpływy z tego podatku za I kwartał 1998 r. wynosiły 31,1 mln zł zaś za I kwartał 1999 r. 29,9 mln zł.

Przedstawiony stan prawny nie stwarza podstaw do podjęcia prac zmierzających do jego zmiany.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Jan Rudowski