Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

18 kwietnia 2001 r.

Na swym posiedzeniu Komisja Kultury i Środków Przekazu rozpatrzyła listę prawidłowo zgłoszonych kandydatur na członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Największe poparcie uzyskał rekomendowany przez AWS Lech Jaworski. O to stanowisko ubiegał się także senator Bogusław Litwiniec, zgłoszony przez SLD.

W głosowaniu kandydaturę L. Jaworskiego poparło trzech senatorów, przeciw był jeden, jeden wstrzymał się od głosu. Za kandydaturą B. Litwińca głosowało dwóch senatorów, trzech było przeciw. Senat musi wybrać nowego członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, bo w kwietniu kończy się kadencja Witolda Grabosia, powołanego przez tę Izbę. Na 79. posiedzeniu żadna ze zgłoszonych kandydatek nie otrzymała wymaganej bezwzględnej większości głosów.

Podczas posiedzenia kandydaci odpowiadali na pytania senatorów. Senator B. Litwiniec stwierdził, że są mu bliskie ideały, które pokierowały go w stronę lewicy, m.in. szacunek dla słabszych i przekonanie, że byt ludzki jest bytem zbiorowym. Senator zapewnił, że w pracy w radzie nie będzie kierował się dyrektywami partyjnymi.

Pytany o opinię w sprawie przyznania przez radę ostatnio kolejnych częstotliwości dla TVN wobec "niewywiązywania się tego nadawcy z podjętych zobowiązań" powiedział, że ocenia krytycznie TVN i nie zgadza się ze zbyt łagodnym traktowaniem tego nadawcy przez radę.

Pytany o ocenę traktowania przez Radę TV Niepokalanów, senator B. Litwiniec stwierdził, że nie posiada wystarczającej wiedzy na ten temat i nie znalazł odpowiedzi na pytanie, dlaczego wśród udziałowców tej telewizji znalazły się takie podmioty gospodarcze jak KGHM Polska Miedź czy PKN Orlen.

L. Jaworski wskazywał na zagrożenia płynące z wprowadzenia telewizji cyfrowej. Jego zdaniem, telewizja cyfrowa wiąże się z możliwością monopolizowania rynku mediów, ze zjawiskiem tzw. bram cyfrowych. System warunkowego, płatnego dostępu do programów może spowodować, że nie wszyscy będą mieli swobodny dostęp do telewizji publicznej. Jak stwierdził, wprowadzanie na platformy cyfrowe programów powinno być kontrolowane i poprzedzone odpowiednimi zmianami w ustawie o radiofonii i telewizji. W opinii L. Jaworskiego, ważną rolę w tych działaniach może odegrać KRRiTV.

W pierwszym punkcie porządku dziennego posiedzenia Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej rozpatrzono ustawę o zmianie ustawy o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw, ustawy o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji oraz ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.

Rozpatrywana ustawa zmierza do dostosowania trzech ustaw do prawa Unii Europejskiej. Ustawa likwiduje możliwość nabywania akcji lub udziałów jednoosobowych spółek Skarbu Państwa za wierzytelności, zawartą w ustawie o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, oraz możliwość komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego z konwersją wierzytelności, którą reguluje ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Obydwie instytucje są niezgodną z prawem Unii Europejskiej formą pomocy państwa. Ustawa dostosowuje ponadto przepis art. 16 ust. 2 ustawy o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji oraz przepisy art. 35 ust. 1 i art. 51 ust. 1 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych - do obowiązujących w Unii Europejskiej zasad swobody działalności gospodarczej oraz swobody przepływu kapitału.

W dyskusji omawiana nowelizacja sejmowa nie wzbudziła kontrowersji senatorów.

Podczas posiedzenia komisji rozpatrzono także ustawę - Prawo o miarach. Senatorowie wysłuchali prezesa Głównego Urzędu Miar Krzysztofa Mordzińskiego, dyrektora Centrum Badań i Certyfikacji Stanisława Walenty oraz Dagmary Marek z Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej. Opinię przedstawiło także Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu.

W dyskusji senatorowie podnieśli wątpliwości związane z treścią art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy. Prezes Głównego Urzędu Miar wskazał, że brzmienie tego przepisu ustalane było w ścisłej współpracy z Ministerstwem Finansów. W związku z nieobecnością na posiedzeniu komisji przedstawiciela tego resortu komisja postanowiła, w trybie art. 60 ust. 3 pkt 1 Regulaminu Senatu, zwrócić się do ministra finansów o przedstawienie interpretacji przepisu art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy - Prawo o miarach, a w szczególności wskazanie znaczenia poszczególnych użytych w tym przepisie pojęć - w świetle znaczeń, jakie pojęciom tym przypisuje się na gruncie obowiązujących ustaw (ustawy o finansach publicznych, ustawy o rachunkowości, kodeksu pracy i innych). Wątpliwości członków komisji budził m.in. fakt, iż w świetle obecnego brzmienia art. 8 ust. 1 pkt 4 norma prawna nie będzie miała zastosowania do innych sytuacji - podobnych w swej istocie, ale niemieszczących się w użytych pojęciach.

Na zakończenie posiedzenia senatorowie rozpatrzyli ustawę o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia. Wysłuchano głównego inspektora sanitarnego Pawła Policzkiewicza, dyrektora Instytutu Żywności i Żywienia Lucjana Szponara, prof. Małgorzaty Korzyckiej-Iwanow, Krzysztofa Kopytki z Urzędu Integracji Europejskiej oraz eksperta, prof. Mieczysława Obiedzińskiego z Instytutu Przemysłu Mięsnego i Tłuszczowego.

Zdaniem prof. M. Obiedzińskiego, ustawa w kształcie przyjętym przez Sejm robi wrażenie ustawy przejściowej, która będzie wymagała szybkiej nowelizacji w związku z przygotowywaniem nowych rozwiązań w Unii Europejskiej. W jego opinii, projekt nie stanowi przekonywającego podejścia do objęcia opieką całego łańcucha żywnościowego, w dokumentach Unii określonego jako "od farmera do talerza". Nie podejmuje on kwestii związanych z analizą i ocena ryzyka oraz zagrożeń, zarządzaniem ryzykiem i jego komunikacją i systemem wczesnego ostrzegania.

W swoim stanowisku na temat ustawy o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia Komisja Nadzwyczajna Legislacji Europejskiej zaproponowała 53 poprawki. Ich wprowadzenie zarekomenduje Izbie senator Andrzej Sikora.

* * *

Na swym posiedzeniu Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rozpatrywała ustawę o zmianie ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy.

W dyskusji największe kontrowersje wywołała kwestia powołania Warszawskiego Zespołu Miejskiego.

Odmienny pogląd w imieniu rządu przedstawił wiceminister spraw wewnętrznych i administracji J. Płoskonka. Jego zdaniem, utworzenie zespołu to poważna i odważna próba stworzenia ustroju metropolitalnego. Jak stwierdził, nie ma na przykład powodu, by w okolicach Warszawy było 15 ulic Mickiewicza - gminy muszą to uzgadniać. Mogą działać tylko w pewnej korelacji z gminami warszawskimi.

W opinii wiceprezydenta Warszawy Wojciecha Kozaka, pozostawienie gmin przyniesie miastu straty i nie uprości ustroju stolicy.

Ostatecznie żaden z senatorów nie zgłosił poprawki zmierzającej do likwidacji warszawskich gmin.

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej odrzuciła ponadto zapisy dotyczące nowego sposobu naliczania diet dla stołecznych radnych. Projekt poselski przewidywał, że wysokość diet będzie naliczana za przepracowane podczas sesji godziny jako ekwiwalent za utracone w tym czasie zarobki. Tę zmianę poparł wiceminister J. Płoskonka, którego zdaniem nie ma potrzeby tworzyć specjalnych zasad naliczania diet tylko dla warszawskich radnych, skoro określa to tzw. Ustawa kominowa. Zdaniem komisji, nie ma potrzeby oddzielnego regulowania w ustawie warszawskiej sposobu naliczania diet stołecznych radych.

Komisja Ustawodawcza rozpatrzyła ustawę o zmianie ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy.

Komisja Ustawodawcza uznała, że do Warszawskiego Zespołu Miejskiego powinny wejść obowiązkowo tylko gminy bezpośrednio sąsiadujące ze stolicą, a nie, jak uchwalił Sejm, również te bardziej oddalone. Senatorowie poparli propozycję prof. M. Kuleszy, by powołać zespół, ale zmienić jego skład. Do zespołu miałyby wejść obowiązkowo - z mocy ustawy, w momencie jej wejścia w życie - Warszawa i jej jedenaście gmin oraz około dwudziestu bezpośrednio sąsiadujących z miastem. Gminy te mogłyby wystąpić z zespołu w ciągu trzech miesięcy od jego powstania. Inne gminy i powiaty mogłyby same zdecydować w drodze uchwały, czy chcą być w zespole, czy też nie.

W dyskusji senator Stanisław Gogacz zastanawiał się, czy utworzenie Warszawskiego Zespołu Miejskiego nie jest precedensem. W opinii prof. M. Kuleszy, jest to precedens, ale pozytywny. Ekspert poinformował, że pracuje nad projektem ustawy o obszarach metropolitalnych, dzięki której podobne zespoły będą mogły powstawać na terenie innych aglomeracji.

Krytyczną opinię o rozpatrywanej nowelizacji sejmowej przedstawił przewodniczący komisji senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Jego zdaniem, trzeba by raczej uchwalić zupełnie nową ustawę warszawską, a nie poprawiać ustawę wadliwą legislacyjnie. "Trybunał Konstytucyjny określił, co może być przedmiotem poprawki senackiej - nie możemy się zastanawiać nad żadną inną wersją, musimy zapomnieć o jednej gminie i nowej ustawie - musimy tylko poprawiać złe, nie czyniąc z tego dobrego" - stwierdził senator P.Ł.J. Andrzejewski.

Ponadto Komisja Ustawodawcza poparła poprawkę ograniczającą liczbę radnych Warszawy z 60 do 39. Sprzeciwiono się też określaniu w nowej ustawie specjalnego sposobu naliczania diet radnych warszawskich.

Odbyło się posiedzenie zamknięte Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, podczas którego dokonano oceny stanu rezerw państwowych gospodarczych w zakresie dotyczącym żywności i środków sanitarnych w świetle kontroli przeprowadzonych przez Najwyższą Izbę Kontroli w latach 1997-1999.

Obradowała Komisja Ochrony Środowiska. Senatorowie rozpatrywali ustawę o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia. Reguluje ona sprawy wyboru gruntów, które mogą być zalesione, oraz sposób postępowania w sprawach zalesiania i niektóre kwestie finansowe.

Założenia i cele ustawy przedstawił poseł Stanisław Żelichowski. W jego opinii, ustawa służyć ma restrukturyzacji rolnictwa. Dotychczas zalesiano przede wszystkim grunty państwowe. Jest to również sposób na zwalczanie bezrobocia na wsi i usuwanie dwutlenku węgla ze środowiska.

W drugim punkcie porządku dziennego posiedzenia Komisja Ochrony Środowiska rozpatrywała ustawę o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Ustawa uchwalona przez Sejm była przedłożeniem rządowym. Większość uregulowań zawartych w przedłożeniu rządowym została niezmieniona przez Sejm i pozostawiona w pierwotnym kształcie. Wśród zmian wprowadzonych przez Sejm znalazły się m.in. nałożenie na zarząd gminy obowiązku regularnego informowania mieszkańców o jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, dodanie do przykładowo wymienionych przesłanek niezbędnych do wydania zezwolenia warunków dotyczących okoliczności, w których zezwolenie może być cofnięte bez odszkodowania, uchwalanie wieloletnich planów rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych i urządzeń kanalizacyjnych będących w posiadaniu przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych przez radę gminy a nie zarząd gminy, zatwierdzanie taryf w drodze uchwały rady gminy, a nie zarządu gminy.

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi na swym posiedzeniu rozpatrywała ustawę o regulacji rynku cukru. Senatorowie wysłuchali wiceministra rolnictwa i rozwoju wsi Feliksa Klimczaka, wiceministra skarbu państwa Huberta Łaszkiewicza, posła sprawozdawcy Zdzisława Pupy oraz przewodniczącego sejmowej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi posła Gabriela Janowskiego. Opinię na temat ustawy przedstawiło Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu.

Projekt rządowy proponował nowelizację obowiązującej obecnie ustawy, przede wszystkim pod kątem dostosowania jej zapisów do wymogów Unii Europejskiej. Ponadto zmieniał dotychczasowe regulacje dotyczące limitowania produkcji cukru, udziału organizacji reprezentujących plantatora w procesie ustalania cen skupu buraków (obowiązek uzgadniania zastąpiono obowiązkiem zasięgania opinii) oraz wprowadzał limitowanie produkcji izoglukozy.

Projekt poselski proponował wprowadzenie obowiązku zrzeszania się plantatorów buraków cukrowych i producentów cukru oraz utworzenie, na bazie tego samorządu, organu uprawnionego do kontroli rynku cukru. Ponadto miał na celu wprowadzenie innych mechanizmów ustalania cen minimalnych na buraki cukrowe, limitów produkcji dla cukrowni oraz mechanizmów kwotowania i limitowania produkcji izoglukozy.

Ustawa wypracowana w Sejmie zawiera rozwiązania dalej idące. Ze względu na szeroki zakres zmian merytorycznych regulacje dotyczące rynku cukru zostały wyłączone do odrębnej ustawy z obecnie obowiązującego aktu. Z tych względów pozostaną w nim jedynie regulacje dotyczące prywatyzacji cukrowni i czterech holdingów. Ponadto nowe rozwiązania dotyczące przekształceń własnościowych w przemyśle cukrowniczym, dotyczące powołania Krajowej Spółki Cukrowej, zawarto w przepisach przejściowych (art. 20) uchwalonej ustawy.

Opiniowany akt zawiera propozycje regulacji dotyczących kwotowania produkcji cukru w skali kraju (art. 4), limitowania produkcji w ramach ustawowych kwot, zwiększenia współuczestnictwa plantatorów w decydowaniu o poziomie produkcji, podziale limitów i poziomie cen na cukier i buraki, powołania organu (Komisja Porozumiewawcza do spraw Cukru - rozdział II) reprezentującego interesy plantatorów oraz stworzenia mechanizmów umożliwiających osiąganie przez plantatorów poziomu cen za buraki w odpowiedniej relacji do cen uzyskiwanych za cukier wyprodukowany z tych buraków. Ponadto celem ustawy miało być stworzenie instrumentów ekonomicznych umożliwiających, w okresie przedakcesyjnym, wzmocnienie sektora cukrowniczego.

Zdaniem senatorów, producentem cukru, izoglukozy oraz syropu inulinowego nie może być posiadacz większościowego pakietu akcji spółki, a jedynie posiadacz środków produkcji, które umożliwiają wytworzenie wyżej wymienionych produktów.

W dyskusji kontrowersję wzbudziło zdefiniowanie kwot cukru A i B oraz C. Uznano, że kwota cukru A (cukier przeznaczony na zaopatrzenie krajowe) musi być ustalana na takim poziomie, jaki faktycznie odpowiada popytowi. Kwota B natomiast ma przede wszystkim stanowić uzupełnienie ewentualnych niedoborów cukru na rynku krajowym, a nadwyżki mogą być przeznaczane na eksport. Kwota C zaś powinna być obowiązkowo sprzedana za granicą, ale w dowolnym terminie, a nie koniecznie w następnym roku po danej kampanii cukrowniczej.

Ponadto wskazywano, że powołanie i odwołanie członków Komisji Porozumiewawczej ds. Cukru powinno być w gestii ministra rolnictwa, a nie, jak uchwalono w ustawie, prezesa Rady Ministrów.

Wiele kontrowersji wzbudził zapis o kosztach działania komisji, a także o jej zadaniach. W tych kwestiach ostatecznie nie wypracowano jednolitej opinii.

Na swym posiedzeniu Komisja Rodziny i Polityki Społecznej rozpatrywała ustawę o zmianie ustawy o pomocy społecznej.

W nowelizacji znalazł się zapis, dzięki któremu rodziny niespokrewnione z dzieckiem będą premiowane finansowo. Wszystkie rodziny będą otrzymywać pomoc w wysokości 40%, obliczanej na podstawie wskaźników GUS, kwoty bazowej pomniejszonej odpowiednio do ewentualnych dochodów dziecka. Rodziny niespokrewnione dostaną dodatkowo 10% kwoty bazowej.

Osobie, która osiągnęła pełnoletność w rodzinie zastępczej lub jako pełnoletnia opuszcza zakład poprawczy, dom pomocy społecznej, placówkę opiekuńczo-wychowawczą, będzie przysługiwała zarówno pomoc pieniężna na usamodzielnienie się, jak i pomoc pieniężna na kontynuowanie nauki. Dotychczasowe zapisy w ustawie pozwalały na dowolność interpretacji i możliwość odmowy jednego z tych świadczeń w razie korzystania z drugiego.

W nowelizacji zróżnicowano też zasady szkoleń dla rodzin zastępczych spokrewnionych z dzieckiem i tych, w których nie ma takiego pokrewieństwa.

Nowela sejmowa zakłada, że inspektor pracy będzie mógł w imieniu pracownika domagać się dla niego zaległego wynagrodzenia. Pokrzywdzony pracownik, oprócz możliwości dochodzenia swych roszczeń w sądzie pracy, będzie więc mógł liczyć także na pomoc inspektora pracy. Sejm uznał, wbrew stanowisku rządu, że dodatkowe wsparcie pracownika jest potrzebne, bo procedura sądowa jest długotrwała i żmudna i nie gwarantuje ostatecznej wypłaty pieniędzy pracownikowi.

Ustawa sejmowa zawiera ponadto kilka rozwiązań merytorycznych, które mają zwiększyć skuteczność działania inspektorów PIP. Przewidziano m.in. decentralizację uprawnień PIP. I tak np. sprzeciw wobec rozpoczęcia pracy firmy w wypadku zagrożenia życia i zdrowia pracowników będzie mógł wystosować już "zwykły" inspektor pracy. Dotąd takie uprawnienie miał tylko okręgowy inspektor pracy.

Ponadto ustawa ograniczyła liczbę mianowanych pracowników PIP, których trudniej zwolnić. Wszelkie stanowiska kierownicze będą z powołania głównego inspektora pracy. Mianowanymi pracownikami będą mogły zostać tylko osoby wykonujące czynności inspekcyjne - dając im poczucie stabilności i niezależności - ale dopiero po dwóch latach pracy na umowie o pracę, kiedy dany pracownik sprawdzi się w charakterze inspektora pracy.

Podczas posiedzenia Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rozpatrywano ustawę o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Na swym posiedzeniu Komisja Praw Człowieka i Praworządności zapoznała się z informacją o działalności Rzecznika Interesu Publicznego za 2000 r. Rzecznik interesu publicznego przedstawia taką informację Senatowi na podstawie art. 17d ust. 1 pkt 5 ustawy o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne.

Podczas posiedzenia Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzono ustawę o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia.

Odbyło się zamknięte posiedzenie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej.

Podczas posiedzenia senatorowie wysłuchali informacji rządu na temat obecnego stanu negocjacji o członkostwo RP w UE, w szczególności ostatnich decyzji modyfikujących niektóre stanowiska negocjacyjne oraz perspektyw zamknięcia obszarów negocjacyjnych w okresie prezydencji szwedzkiej. Informację przekazał pełnomocnik rządu ds. negocjacji o członkostwo RP w UE Jan Kułakowski oraz przedstawiciele Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej.

Na wspólnym posiedzeniu Komisji Obrony Narodowej oraz Komisji Ustawodawczej przystąpiono do rozpatrzenia ustawy o zmianie ustawy o odpowiedzialności materialnej żołnierzy za szkody wyrządzone jednostce wojskowej, ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Milicji Obywatelskiej, ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o uposażeniu żołnierzy, ustawy o Policji, ustawy o Urzędzie Ochrony Państwa, ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, ustawy o kontroli skarbowej, ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o Służbie Więziennej oraz ustawy o Inspekcji Celnej.

Rozpatrywana ustawa powstała ze względu na zobowiązania umieszczone w konstytucji. Konstytucja w art. 241 w ust. 6 zobowiązała Radę Ministrów do wykonania do 17 października 1999 r. do dokonania przeglądu uchwał Rady Ministrów oraz zarządzeń ministrów oraz innych organów administracji rządowej, które stosownie do warunków określonych w art. 87 ust. 1 i art. 92 konstytucji wymagają zastąpienia ich przez rozporządzenia wydane na podstawie upoważnienia ustawy. Zobowiązała ona również do przedłożenia Sejmowi projektu ustawy określającej, które akty normatywne organów administracji rządowej mają się stać uchwałami albo zarządzeniami w rozumieniu art. 93 konstytucji. W wyniku realizacji tego obowiązku przedłożona została Sejmowi i uchwalona przez Sejm 10 kwietnia br. odpowiednia ustawa regulująca sprawy dotyczące służb mundurowych.

Projekt ustawy ma na celu stworzenie uporządkowanego i spójnego z konstytucją systemu prawnego, uwzględniającego hierarchię aktów normatywnych, określoną w art. 87 ust. 1, 92 i 93 Konstytucji RP.

Na swym posiedzeniu Komisja Rodziny i Polityki Społecznej poddała pod głosowanie poprawki zgłoszone na posiedzeniu 24 kwietnia br. do ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej. Akceptację komisji uzyskały 22 zmiany. Ich przyjęcie zarekomenduje Izbie senator Dariusz Kłeczek.

Na wspólnym posiedzeniu Komisji Obrony Narodowej oraz Komisji Ustawodawczej przyjęto stanowisko w sprawie ustawy o zmianie ustawy o odpowiedzialności materialnej żołnierzy za szkody wyrządzone jednostce wojskowej, ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Milicji Obywatelskiej, ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o uposażeniu żołnierzy, ustawy o Policji, ustawy o Urzędzie Ochrony Państwa, ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, ustawy o kontroli skarbowej, ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o Służbie Więziennej oraz ustawy o Inspekcji Celnej.

Na swym posiedzeniu Komisja Ustawodawcza rozpatrzyła ustawę o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Karnym. Senatorowie wysłuchali dyrektor departamentu w Ministerstwie Sprawiedliwości.

Ustawa, będąca pilnym rządowym projektem, zmierza do wyeliminowania wątpliwości interpretacyjnych poprzez określenie, że Biuro Informacyjne Krajowego Rejestru Karnego wchodzi w skład Ministerstwa Sprawiedliwości. Dotychczasowe brzmienie przepisów może bowiem wskazywać, że choć jest ono jednostką budżetową podległą Ministrowi Sprawiedliwości, to jednak usytuowane jest poza strukturami ministerstwa. Projekt ustawy ma również na celu zsynchronizowanie wchodzących w życie z dniem 22 czerwca 2001 r. przepisów ustawy o Krajowym Rejestrze Karnym z przepisami ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment