Warszawa, dnia 28 maja 2001 r.

Zgodnie z art. 49 ust. 5 Regulaminu Senatu RP przesyłam w załączeniu tekst stanowiska wobec oświadczenia złożonego przez senatora Ryszarda Sławińskiego na 78. Posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2001 r. w sprawie Domu Prasy w Kazimierzu Dolnym.

Stanowisko Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów

na 78. Posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2001 r. w sprawie Domu Prasy w Kazimierzu Dolnym

W umowie zastrzeżono, że dzierżawca nie może zmieniać podmiotu dzierżawy bez zgody wydzierżawiającego, czyli Skarbu Państwa. Zapisano również, że na wydzierżawionej nieruchomości, dzierżawca prowadzić będzie ośrodek wypoczynkowy i Dom Pracy Twórczej dla wszystkich dziennikarzy i osób współpracujących z dziennikarzami i wydawcami. Tak więc, zgodnie z zapisami umowy Dom Prasy ma służyć całemu środowisku dziennikarskiemu.

W zasadzie umowa zawarta na czas oznaczony rozwiązuje się dopiero po upływie okresu, na jaki została zawarta. W tym przypadku, strony umowy wprowadziły jednak klauzulę, stwierdzającą, że może być ona rozwiązana za wypowiedzeniem w terminie rocznym, liczonym od dnia 1 stycznia danego roku, przy czym oświadczenie o wypowiedzeniu winno być złożone do 31 marca roku poprzedzającego początek wypowiedzenia. Dotychczas żadna ze stron nie złożyła oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Z informacji uzyskanych od Starosty Puławskiego i Wojewody Lubelskiego wynika, że nie podejmowali i nie podejmują żadnych kroków w tym kierunku.

2. W lipcu 1997 r. SDP skierowało wniosek do ówczesnego Urzędu Rejonowego w Puławach o nieodpłatne oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości użytkowanej przez wydzierżawione przedsiębiorstwo, a następnie uzupełniło wniosek występując o sprzedaż za cenę obniżoną budynków posadowionych na powyższej nieruchomości. Kierownik Urzędu Rejonowego nie mógł oddać nieruchomości w użytkowanie wieczyste bez uprzedniego rozwiązania umowy o dzierżawę przedsiębiorstwa. Umowę tę mogą rozwiązać tylko strony umowy, na zasadach przedstawionych powyżej.

Zdaniem SDP, jedyną osobą, która mówiła o zmianie właściciela Ośrodka przez przekształcenie go w przedsiębiorstwo własności pracowniczej, był jego poprzedni dyrektor, pan Witold Mazurkiewicz, który ogłosił taki zamiar na zebraniu pracowników 21 grudnia 1999 r.

W maju 2001 r. w Domu Pracy Twórczej powstała Pracownia Wolnego Słowa, otwarta placówka służąca rozwojowi dziennikarstwa w Polsce, gromadząca zbiory dokumentujące dorobek środowiska i dające możliwość pracy naukowej i dydaktycznej.

Warszawa, 30 maja 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Warszawa, 30.05. 2001 r.

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Józefa Kuczyńskiego złożonego podczas 81 posiedzenia Senatu RP w dniu 10 maja 2001 roku, dotyczącego znaczenia hodowli pszczół dla społeczeństwa i gospodarki rolnej, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że resort rolnictwa, zdaje sobie sprawę, że pszczelarstwo jako dział specjalny produkcji rolniczej stanowi bardzo ważny element w całokształcie działalności rolniczej, aczkolwiek bezpośrednio nie przynoszący poważnych i istotnych dla gospodarki zysków.

Trudno sobie wyobrazić uzyskanie wysokich plonów w uprawach sadowniczych, rzepaku, gryki, słonecznika i innych roślin bez wydajnej pomocy pszczół, które stanowią 90% owadów zapylających warunkujących plonowanie roślin entomofilnych, jednocześnie podnoszących jakość tych plonów. Ponadto pasieki produkują miód i inne produkty pszczele takie jak wosk, pyłek, mleczko pszczele, propolis i jad.

W ciągu ostatnich trzech lat w Polsce wielkość pogłowia pszczół utrzymuje się na poziomie około 0,9 miliona rodzin pszczelich. Najwyższy poziom rodzin pszczelich (2,6 miliona) odnotowano w 1985 r. Od tego czasu w następstwie niekorzystnych warunków ekonomicznych oraz chorób pszczół liczba ta systematycznie malała do 1,5 mln w 1990 roku i 1,0 mln w 1992 roku. Odpowiednio także zmniejszyła się liczba pasiek z 230 tys. do ok. 50 tys. Natomiast dają się zauważyć pozytywne zmiany w strukturze pasiek, wyraźnie wzrosła średnia wielkość pasiek. Zmiany te są zauważalne we wszystkich grupach. Od 1985 do 1998 r. procent pasiek mniejszych tj. posiadających mniej niż 20 rodzin pszczelich obniżył się o 8%. Wzrósł natomiast procent pasiek o wielkości od 21 do 50 rodzin pszczelich. Liczba pasiek większych od 50 rodzin pszczelich wzrosła z 2,5 do 8%. Zmiany spowodowały, że polskie pszczelarstwo jest podobne do istniejącego w państwach Unii Europejskiej, gdyż średnia wielkość pasieki w Polsce wynosi 20 rodzin pszczelich i jest prawie identyczna jak w Unii Europejskiej. Wprawdzie zarówno w Polsce jak i w prawie wszystkich krajach europejskich pszczelarstwo ma w przeważającym stopniu charakter amatorski, a jego rozdrobnienie jest korzystne dla potrzeb zapylania roślin.

Pod względem napszczelenia Polska jest zbliżona do Unii Europejskiej. Na 100 ha użytków rolnych przypada w Polsce 5,3 rodzin pszczelich, a w Unii Europejskiej 4 rodziny pszczele. Również średnią wydajność miodu z 1 rodziny pszczelej, wynosząca ok. 13 kg, jest podobna jak w Unii Europejskiej. Podobieństwo pszczelarstwa polskiego i przeciętnego pszczelarstwa krajów Unii Europejskiej jest więc duże.

W dużych okresach czasu Polska nie jest ani importerem ani eksporterem miodu. Pod względem zaopatrzenia ten produkt jest krajem samowystarczalnym. Występujący okresowo import lub eksport miodu ma charakter uzupełniający i dotyczy krótkookresowego niedostatku czy też nadmiaru miodu, lub też ma charakter koniunkturalny. Import miodu w latach 1993-1996 kształtował się na poziomie 425,0 - 619 ton. Wyraźny wzrost nastąpił w 1997 roku (2.204,0 ton), co było następstwem niekorzystnych warunków atmosferycznych, a więc brakiem miodu na rynku krajowym. Już w następnym roku import miodu wyraźnie zmalał i wyniósł 1.270,0 ton. W roku 2000 sprowadzono do Polski 1.309,5 ton miodu pszczelego.

Krajowy rynek miodu chroniony jest wysokimi stawkami celnymi. Od wartości importowanego miodu pobierane jest cło autonomiczne w wysokości 42%, natomiast stawka celna konwencyjna wynosi 89%.

Pszczoły mogą być sprowadzane do Polski tylko po uzyskaniu zezwolenia Głównego Lekarza Weterynarii. Zezwolenia na import pszczół są wydawane zgodnie z obowiązującymi w Polsce procedurami prawnymi oraz przepisami "Międzynarodowego Kodeksu Zdrowia Zwierząt - ssaki, ptaki i pszczoły" wydanego przez Międzynarodowy Urząd do Spraw Eipzoocji (OIE - Office Internatoional des Epizooties), którego Rzeczpospolita Polska jest członkiem, a także przepisami Unii Europejskiej.

Zgodnie z ww. przepisami importer otrzymujący zezwolenie na przywóz pszczół do kraju, podobnie jak w przypadku innych gatunków zwierząt, musi spełniać warunki określające minimum zdrowotne celem uniemożliwienia przenoszenia chorób zaraźliwych za pośrednictwem czerwia, matek pszczelich, pszczół robotnic i trutni, będących przedmiotem międzynarodowego obrotu handlowego oraz warunki których spełnienie jest konieczne do wydania świadectwa zdrowia. Ponadto przywożone do kraju pszczoły przed poddaniem ich do rodzin pszczelich w pasiece są badane przez specjalistów chorób pszczelich.

W projekcie "Rocznego programu działań interwencyjnych Agencji Rynku Rolnego na 2001 rok" przewidziano skup miodu na ogólną kwotę 12 mln zł.

z up. MINISTRA ROLNICTWA
I ROZWOJU WSI
SEKRETARZ STANU
Robert Gmyrek

Warszawa, dnia 31 maja 2001 r.

po zapoznaniu się z pismem Pani Marszałek z dnia 30 kwietnia br., nr AG/043/214/01/IV oraz załączonym tekstem oświadczenia złożonego przez senatora Stanisława Cieślę podczas posiedzenia Senatu RP dotyczącego sytuacji finansowej Powiatowej Biblioteki Publicznej w Sieradzu - uprzejmie informuję:

Kazimierz M. Ujazdowski

Warszawa, dnia 31 maja 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Sytuacja finansowa urzędów pracy w 2000 roku była bardzo trudna z uwagi na znacznie wyższe wydatki na zasiłki dla bezrobotnych oraz zasiłki i świadczenia przedemerytalne od kwot planowanych w ustawie budżetowej. Dlatego też, pomimo przekazania samorządom powiatowym środków Funduszu Pracy w wysokości o ponad 850 mln zł wyższej od planowanej (głównie w wyniku zaciągniętego kredytu), nie zostały do końca ubiegłego roku sfinansowane wszystkie zobowiązania Funduszu Pracy, w tym zobowiązania wobec pracodawców z tytułu zatrudnienia w celu przygotowania zawodowego pracowników młodocianych.

Zobowiązania 2000 roku, mieszczące się w przyznanym limicie - będą zrealizowane w ramach limitu 2001 roku. Limity środków Funduszu Pracy na 2001 rok zostały wyliczone zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 marca 2001 roku w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz.U. Nr 27 poz. 299 z dnia 30.03.2001 r.). Wynikają one z planu Funduszu Pracy zatwierdzonego w ustawie budżetowej na 2001 rok.

Środki pieniężne są przekazywane w miarę możliwości finansowych Funduszu Pracy. Wysokość kwot przekazywanych przez Krajowy Urząd Pracy zależy od dotacji budżetowych i rytmiczności pobierania składek przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Powoduje to m.in. zmienną wysokość przekazywanych środków, a także powodować może okresowy niedobór środków potrzebnych do zrealizowania wszystkich obowiązków określonych dla urzędów pracy w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, w tym tzw. zadań obligatoryjnych.

Na zobowiązania 2000 roku do 30 kwietnia 2001 roku Powiatowe Urzędy Pracy wydatkowały (według sprawozdania MPiPS-02 z wykonania Funduszu Pracy za 4 miesiące 2001 roku):

- w Zwoleniu kwotę 26.400 zł,

Krajowy Urząd Pracy czyni starania w celu pozyskania środków na Fundusz Pracy (ubiegamy się o kredyt bankowy), by można było jak najszybciej spłacić zobowiązania z 2000 roku.

z up. Prezesa KUP

Wiceprezes

Robert Choma

Warszawa, 2001-05-31

Szanowna Pani Marszałek,

W nawiązaniu do przedłożonego przy piśmie z dnia 15 maja br. Nr AG/043/242/01/IV oświadczenia senatora Tadeusza Lewandowskiego w sprawie realizacji drugiego etapu reformy oświaty w zakresie płac nauczycieli, pragnę poinformować Panią Marszałek, iż w dniu 22 maja br. Minister Edukacji Narodowej podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia 11 maja 2000 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego za jedną rodzinę przeliczeniową, wykazu stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego, ogólnych warunków przyznawania dodatku motywacyjnego, wykazu trudnych i uciążliwych warunków pracy stanowiących podstawę przyznania dodatku za warunki pracy oraz szczególnych przypadków zaliczania okresów zatrudnienia i innych okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat (Dz.U. Nr 35, poz. 455 z późn. zm.). Nowelizacja ta wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 2001 r.

Pragnę ponadto poinformować, iż zgodnie z postanowieniami art. 12 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239) w roku bieżącym wynagrodzenie przeciętne dla każdej z grup nauczycieli (stażystów, nauczycieli kontraktowych, mianowanych i dyplomowanych) powinno wzrosnąć w określonym procencie, a odpowiednie środki na ten cel zostały uwzględnione w części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2001.

W piśmie z dnia 30 marca br. przekazując jednostkom samorządu terytorialnego informacje dotyczące m.in. wysokości części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2001, poinformowałem samorządy, iż w tej części subwencji ujęte zostały środki na sfinansowanie w roku bieżącym II-go etapu realizacji nowego systemu wynagradzania nauczycieli - zgodnie z ustawą Karta Nauczyciela.

W mojej ocenie, brak nowelizacji ww. rozporządzenia nie oznaczał zamrożenia płac nauczycieli i zaprzestania wdrażania II etapu regulacji wynagrodzeń nauczycielskich. W rozporządzeniu tym Minister Edukacji Narodowej określa m.in. wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego dla poszczególnych stopni awansu zawodowego nauczycieli. Natomiast w gestii organów prowadzących szkoły i placówki będących jednostkami samorządu terytorialnego pozostaje ustalenie wysokości poszczególnych składników wynagrodzenia nauczycieli, w tym wynagrodzenia zasadniczego oraz dodatków (za wysługę lat, motywacyjnego, funkcyjnego, za warunki pracy), nagród i innych świadczeń wynikających ze stosunku pracy. Należy podkreślić, że jednostki samorządu terytorialnego mogą ustalić wysokość wynagrodzenia zasadniczego dla nauczycieli na poziomie wyższym niż wynoszą minimalne stawki wynagrodzenia zasadniczego określone w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej.

W mojej ocenie, centralne określenie obowiązkowego, procentowego zwiększenia minimalnego wynagrodzenia zasadniczego, ogranicza swobodę samorządów w kształtowaniu odpowiedniej struktury wynagrodzeń nauczycieli oraz osłabia ważne zadania reformy, do których zaliczono m.in. większe zróżnicowanie przeciętnych wynagrodzeń nauczycieli w zależności od posiadanych kwalifikacji, doświadczenia oraz zaangażowania w proces dydaktyczny i wychowawczy.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU
Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dn. 2001.06.04

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przyjęte przez Radę Ministrów w dniu 20 lutego 2001 r. rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania premii gwarancyjnej, a także jej zwrotu oraz trybu rozliczeń z bankami z tytułu refundacji wypłaconych premii (Dz.U. Nr 15, poz. 159), weszło w życie z dniem 24 kwietnia 2001 roku, a więc równolegle z wejściem w życie ustawy z dnia 15 grudnia 2001 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 4, poz. 27).

Termin wejścia w życie ww. aktów prawnych pozwolił na skorelowanie zawartych w nich przepisów. Przykładowo nowa ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych nie przewiduje czynności wydawania przydziału mieszkań na warunkach spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu, tylko umowę o ustanowienie lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego. Ponadto członkowie spółdzielni mieszkaniowych nie będą już uzyskiwać mieszkań na warunkach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Spółdzielnie mieszkaniowe będą zawierały z członkami umowy o wybudowanie lokali (domów jednorodzinnych). Przyjęcie innego terminu wejścia w życie omawianego rozporządzenia powodowałoby zatem brak korelacji pomiędzy zasadami udzielania premii gwarancyjnej, a fundamentalnymi zmianami o charakterze własnościowym w sferze spółdzielczego budownictwa mieszkaniowego.

Ponadto pragnę poinformować Pana Senatora, że podstawową przyczyną ograniczenia katalogu zdarzeń uprawniających do uzyskania premii gwarancyjnej były zmiany w obowiązującym stanie prawnym, które umożliwiają nabywanie, na warunkach preferencyjnych, mieszkań zajmowanych na podstawie innych tytułów prawnych.

- Natomiast członkowie spółdzielni mieszkaniowych uzyskując lokatorskie prawo do lokalu korzystali ze znacznego (w granicach 30-50%) umorzenia kredytu mieszkaniowego w ciężar budżetu państwa. Przekształcając obecnie swoje prawo do lokalu, członkowie ci również korzystają z umorzeń określonych przepisami ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych oraz o zmianie niektórych ustaw.

Na zakończenie pragnę nadmienić, że w związku z zakwestionowaniem przez Rzecznika Praw Obywatelskich art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1996 r. Nr 5, poz. 32 z późn. zm.), Rząd podjął działania zmierzające do nowelizacji tej ustawy w celu doprowadzenia ustawowych rozwiązań w zakresie problematyki premii gwarancyjnej do pełnej zgodności z wymogami Konstytucji RP. W rezultacie przygotowywanej inicjatywy ustawodawczej, podstawowe zasady udzielania premii gwarancyjnej (w tym w szczególności ukształtowanie katalogu czynności stwarzających uprawnienie do uzyskania premii), zostaną ostatecznie określone przez Parlament.

Warszawa, 2001.06-6

Ministerstwo Gospodarki doceniając znaczenie Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego dla bezpieczeństwa załóg górniczych rok rocznie zapewnia środki finansowe na zakupy specjalistycznego sprzętu ratowniczego przez CSRG. W latach 1997-2000 Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego otrzymała środki finansowe z dotacji budżetowej na łączną kwotę 5,3 mln zł. Podniosło to sprawność ratowniczą tej jednostki. Środki budżetowe, przewidziane w ustawie budżetowej na 2001 rok wynoszą 950 tys. zł. i takie też środki zostaną przekazane CSRG.

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Warszawa, dnia 07 CZE. 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 29 maja 2001 r.

Pan Andrzej Karbownik
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Gospodarki

Szanowny Panie Ministrze

1. ustalenia nowych stawek opłat przesyłowych, zgodnie z postanowieniami art. 45 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54, poz. 348 ze zm.),

Zmiana taryfy 1/2000 wynikająca głównie z realizacji postanowień § 44 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 grudnia 2000 r., ustalona przez PGNiG S.A. zgodnie z obowiązującymi przepisami, została zatwierdzona decyzją z dnia 28 lutego 2001 r. i obowiązuje w rozliczeniach z odbiorcami od dnia 15 marca 2001 r.

Wprowadzenie powyższej zmiany taryfy spowodowało wzrost średniej opłaty za dostawę gazu wysokometanowego dla wszystkich odbiorców w wysokości 16,3%, w stosunku do opłaty obliczonej na podstawie cen i stawek ostatnio obowiązujących, natomiast w poszczególnych grupach taryfowych wzrost średniej opłaty za gaz mieści się w przedziale 12,9% - 21,6%. Należy zaznaczyć, że chodzi o tzw. średni wzrost w grupie taryfowej, który nie jest równoznaczny ze wzrostem płatności dla poszczególnych odbiorców.

- wzrost lub spadek płatności za usługę przesyłową związany ze zmianą relacji składnika stałego i zmiennego opłaty przesyłowej (obniżona została stawka stała a wzrosła stawka zmienna opłaty przesyłowej). Zmiana ta wynikała z konieczności realizacji zapisu art. 45 ust. 5 ustawy - Prawo energetyczne, stanowiącego, iż udział opłat stałych za świadczenie usług przesyłowych w łącznych opłatach za te usługi dla danej grupy odbiorców nie może być wyższy niż 40%. Należy w tym miejscu zauważyć, iż z tego tytułu nastąpiło znaczne przesunięcie ciężaru opłat w kierunku opłaty zmiennej i istotny wzrost tej opłaty, rekompensujący utracone przychody w opłacie stałej. Dostosowanie w tym zakresie dotyczyło głównie odbiorców przemysłowych (grupy taryfowe od W-5, Z-5 do W-10, Z-10), gdzie przed zmianą taryfy udział opłat stałych w opłatach przesyłowych był bardzo wysoki i przekraczał 90%. Realizacja ww. przepisu powoduje, że dla odbiorców o wysokim współczynniku wykorzystania zamówionej mocy w ciągu roku wzrost opłat jest wyższy, natomiast zyskują odbiorcy pobierający gaz nierównomiernie (np. 90% w sezonie grzewczym) i o niskim współczynniku wykorzystania mocy - z uwagi na ograniczenie udziału opłat stałych w opłatach łącznych. Już w trakcie postępowania w sprawie zatwierdzenia zmiany taryfy PGNiG stwierdzono, iż sam fakt "uzmiennienia opłat przesyłowych", bez zmiany ceny gazu, powodował skutki finansowe dla odbiorców przemysłowych mieszczące się w przedziale od -30% do +25%.

Dla większości analizowanych przypadków wzrost opłat za dostawę gazu obliczony w oparciu o ceny i stawki aktualnie obowiązujące w stosunku do cen i stawek poprzednio obowiązujących w taryfie nie przekroczył średniego wzrostu w grupie taryfowej. Poniżej podaję wzrosty dla przypadków wskazanych przez Pana Senatora Mieczysława Janowskiego: ZWKiEC Wysokie Mazowieckie - 20,2%, MPC Ciechocinek - 13,1%. Porównanie przeprowadzono na identycznej do roku 2000 rocznej strukturze poboru gazu oraz jednakowej wielkości zamówionej mocy dla poszczególnych miesięcy.

Przedsiębiorstwa dość często dokonują porównania płatności w oparciu o strukturę zakupu paliwa gazowego z ostatniego miesiąca. Najczęściej był to styczeń albo luty, w których to miesiącach zużycie gazu jest najwyższe. Dokonanie takiego porównania płatności jest niewłaściwe i obarczone poważnym błędem "interpretacyjnym" z uwagi na, z reguły, odmienną charakterystykę zużycia gazu w poszczególnych miesiącach i różny ciężar opłat stałych w opłatach łącznych, a zatem i różną cenę jednostkową gazu. Należy w tym miejscu zauważyć, iż dla poszczególnych odbiorców mógł nastąpić wzrost albo spadek płatności za usługę przesyłową związany ze zmianą relacji składnika stałego i zmiennego opłaty przesyłowej, albowiem obniżona została stawka stała a wzrosła stawka zmienna opłaty przesyłowej. Jednocześnie z tego tytułu nastąpiło znaczne przesunięcie ciężaru opłat w kierunku opłat zmiennych, a więc zależnych od ilości pobieranego gazu. Stąd też w okresach większego poboru gazu, ponoszone opłaty są wyższe, natomiast w okresach gdzie wykorzystanie zamówionej mocy jest niskie opłaty za usługę przesyłową ulegają istotnemu obniżeniu. Powoduje to jednakże relatywnie wysoki wzrost w przypadku odbiorców przemysłowych o wysokim współczynniku wykorzystania mocy zamówionej takich jak zakłady przemysłu szklarskiego i ceramicznego. Problem ten został przedstawiony w piśmie do Pana Wicepremiera Janusza Steinhoffa z dnia 12 kwietnia 2001 r. znak: DTA-610-G/1403/2001/AK.

Niezależnie od powyższego biorąc pod uwagę trudną sytuację części odbiorców oraz z uwagi na zmianę rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 grudnia 2000 r. przesuwającego termin obowiązywania taryfy 1/2000, pismem z dnia 3 kwietnia 2001 r. Prezes URE wezwał PGNiG S.A. do podjęcia działań, których celem, do czasu ustalenia przez to przedsiębiorstwo II taryfy, byłoby zniwelowanie negatywnych skutków "uzmiennienia stawek przesyłowych".

W odpowiedzi na powyższe PGNiG S.A. zobowiązało się do rozpatrzenia każdej sprawy indywidualnie, oraz przyjęcia przejściowych (korzystnych) zasad rozliczeń z odbiorcami, dla których wzrost płatności znacznie odbiega od średniej. Zakres tych działań, w chwili obecnej, jest niestety ograniczony z uwagi na bardzo trudną sytuację finansową tego Przedsiębiorstwa. Należy też zauważyć, iż w okresie od wejścia w życie taryfy 1/2000, tj. od 18 marca 2000 r. ceny gazu wysokometanowego wzrosły na rynkach światowych średnio o 40% - 50%. Rok 2000 PGNiG S.A. zamknęło stratą ok. 500 mln zł m.in. z uwagi na sztuczne utrzymywanie cen gazu na niskim poziomie, w stosunku do cen, jakie kształtowały się na rynkach światowych (w okresie od 18.03.2000 r. do 15.03.2001 r. ceny za dostarczony przez PGNiG S.A. gaz nie uległy zmianie w związku z czym koszy zakupu gazu z importu stanowiącego 70% zużycia nie znajdowały odzwierciedlenia w stosowanych w taryfie cenach). PGNiG S.A. w chwili obecnej przygotowuje listę odbiorców, którym opłaty za dostawę gazu z tytułu zmiany taryfy wzrosły o więcej niż 28% i którym do czasu ustalenia II taryfy udzieli bonifikat.

Leszek Juchniewicz

Warszawa, 2001-06-07

Odpowiadając na przesłane przy piśmie znak: AG/043/242/01/IV z dnia 15 maja 2001 r. jedno oświadczenie (pozostałych dwóch oświadczeń nie załączono) złożone przez senatora Tadeusza Lewandowskiego podczas 81 posiedzenia Senatu RP w dniu 10 maja 2001 r. w sprawie obłożenia stawką 19% podatku VAT małych i średnich firm, uprzejmie informuję i wyjaśniam, co następuje:

Do ww. oświadczenia senatora Tadeusza Lewandowskiego zostało m.in. dołączone pismo prywatnej firmy "Kalita Nowoczesne Meble Unikatowe", działającej we wsi Nowe Jaroszowice k/Bolesławca, zajmującej się wytwarzaniem na rynek krajowy wyrobów rzemiosła artystycznego i ludowego. Jak wynika z nadesłanego pisma kierownictwo firmy jest zaniepokojone projektowanym objęciem ogólnymi zasadami opodatkowania VAT wg stawki 22% wyrobów rękodzieła ludowego.

Podkreśla się przy tym, że uprzednio obowiązujące zwolnienie ww. wyrobów z podatku VAT, a od 4 września 2000 r. opodatkowanie według stawki 3%, jest przedmiotem krytyki ze strony innych podatników, ponieważ sprzyja nieuczciwej konkurencji na tynku. Dalsze utrzymywanie takiej sytuacji w warunkach gospodarki wolnorynkowej nie znajduje więc uzasadnienia.

Należy ponadto zaznaczyć, iż rezygnacja z tej ulgi jest elementem wymaganego dostosowania polskich przepisów dotyczących podatków pośrednich do przepisów podatkowych obowiązujących w Krajach Unii Europejskiej. Zgodnie bowiem z Układem Europejskim, ustanawiającym stowarzyszenie pomiędzy Rzecząpospolitą Polską z jednej strony a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z drugiej strony (Dz.U. z 1994 r. i Nr 11, poz. 38), strona polska zobowiązała się do dostosowania m.in. zasad obowiązującego prawa podatkowego (w tym również w zakresie podatków pośrednich), do standardów obowiązujących w Unii Europejskiej. W tym kontekście należy zauważyć, iż art. 12 i załącznik H do Szóstej Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC z późn. zm.), w ogóle nie przewiduje stosowania na omawiane wyroby rękodzieła ludowego i artystycznego obniżonej stawki podatku VAT.

SEKRETARZ STANU
Jan Rudowski

Warszawa, dnia 7 czerwca 2001 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 21.02.2001 r. znak: AG/043/79/01/IV dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Ryszarda Sławińskiego podczas 75. posiedzenia Senatu RP, skierowanego do Ryszarda Miazka, Prezesa Polskiego Radia S.A. i do mnie w sprawie przyznania Programowi I Polskiego Radia częstotliwości na falach ultrakrótkich w rejonie byłego województwa konińskiego informuję, że Program I jest nadawany na falach długich na częstotliwości 225 kHz i zapewnia odbiór na terenie całego kraju. Retransmisja na falach ultrakrótkich na podstawie wniosku Polskiego Radia odbywa się w 21 lokalizacjach za pomocą stacji głównie małej mocy i ma charakter uzupełniający. Plany zagospodarowania pasma UKF nigdy nie przewidywały uruchomienia sieci nadajników FM dla programu I Polskiego Radia. Urząd Regulacji Telekomunikacji, jako jednostka właściwa do rozstrzygnięcia tego problemu, poinformował mnie, że rozumie trudności nadawcy publicznego i w sposób systematyczny pracuje nad rozszerzeniem jego możliwości nadawczych.

Pragnę również nadmienić, że Polskie Radio S.A. buduje dodatkową sieć UKF dla programu Radia Bis i to zadanie traktuje jako priorytetowe. Obecny stan wykorzystania częstotliwości UKF FM dla nadawcy publicznego, nadawców społecznych i komercyjnych, zwłaszcza w świetle zawartych porozumień międzynarodowych, nie pozwala na uruchomienie w najbliższym czasie nowej stacji w byłym województwie konińskim.

T. Szyszko

Warszawa, dnia 7 czerwca 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Warszawa, 2001-06-07

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Zbigniewa Zychowcza Senatora RP dotyczącego znaczenia programu dostosowawczego sieci dróg krajowych o znaczeniu międzynarodowym do standardów europejskich do 2015 roku dla infrastruktury województwa zachodniopomorskiego - złożonego na 81 posiedzeniu Senatu w dniu 10 maja br. - uprzejmie proszę o przyjęcie następującej odpowiedzi:

Prace studialne nad przebiegiem drogi szybkiego ruchu w korytarzu transportowym obecnej drogi krajowej nr 3 trwają od wielu lat. Korytarz ten zawsze znajdował się w układzie kierunkowym głównych dróg w Polsce. zawsze też występował dylemat - w świetle ogólnych założeń polityki transportowej państwa - czy w tym korytarzu powinna przebiegać droga ekspresowa, czy autostrada i w jaki sposób osiągnąć stan docelowy.

Rada Ministrów ustalając w 1993 roku kierunkowy układ autostrad i dróg ekspresowych w Polsce określiła, że autostrada A3 będzie przebiegać od Szczecina przez Zieloną Górę i Legnicę do granicy państwa z Czechami w Lubawce. W 1995 roku Rada Ministrów w kolejnym rozporządzeniu ustaliła, że autostrada A3 będzie budowana i eksploatowana jako płatna (w systemie koncesyjnym). Jednak studium ruchu autostrady A3 wykonane w 1997 roku - mające ustalić czy autostrada ta kwalifikuje się do realizacji w systemie koncesji prywatnej - wykazało bardzo poważne zróżnicowanie prognozowanych natężeń ruchu na poszczególnych odcinkach. W 2015 roku na niektórych odcinkach przewiduje się natężenie ok. 16-17 tys. pojazdów na dobę, ale jest bardzo prawdopodobne, że na niektórych odcinkach natężenie nie przekroczy 8 tys. pojazdów na dobę. Wokół dużych miast takich jak np. Zielona Góra prognozowane natężenia są większe, ale zanikają na stosunkowo krótkich odcinkach. Wprowadzenie opłat na autostradzie redukuje maksymalne natężenie ruchu do około 12 tys. pojazdów na dobę, czyli znacznie poniżej poziomu opłacalności finansowej z punktu widzenia koncesjonariusza - w warunkach polskich.

Unia Europejska do tej pory nie zdecydowała o ustanowieniu tych korytarzy transportowych.

Rada Ministrów - w dniu 27 marca br. - zaakceptowała koncepcję budowy drogi ekspresowej S3, zamiast autostrady A3. Obecnie, przedmiotem analiz i uzgodnień wewnątrz resortowych jest kwestia jej przebiegu. Rozważa się poprowadzenie drogi ekspresowej S3 po śladzie istniejącej drogi krajowej nr 3, lub wytyczenie nowego przebiegu np. w korytarzu przyszłej autostrady A3.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, 2001.06.07

Uprzejmie wyjaśniamy, iż w związku z przekazanym przez Panią Marszałek - przy piśmie z dnia 29.05.2001 r. znak: AG/043/256/01/IV oświadczeniem złożonym przez Senatora Zbigniewa Gołąbka na 82 posiedzeniu Senatu w dniu 24 maja 2001 r. skierowanym do wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Pracy i Polityki Społecznej Longina Komołowskiego zawierającym prośbę o podjęcie stosownych działań umożliwiających uwolnienie hipoteki Zakładu Maszyn do Szycia "ŁUCZNIK" zajętej przez Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych

- uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r. Nr 1, poz. 1, z 1995 r. Nr 87, poz. 435, z 1996 r. Nr 5, poz. 34, z 1997 r. Nr 28, poz. 153 i Nr 123, poz. 776, z 1988 r. nr 106, poz. 668 i nr 137, poz. 887 oraz z 2000 r. Nr 48, poz. 550) Fundusz posiada podstawy prawne do ustanawiania zabezpieczeń majątkowych z tytułu wypłaconych świadczeń. Wypłata świadczeń pracowniczych ze środków Funduszu powoduje z mocy prawa przejście na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych roszczeń wobec dłużnika.

Wobec powyższego pozwalam sobie równolegle przekazać oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka, wraz z kopią niniejszego pisma, pani Grażynie Zielińskiej Prezesowi Krajowego Urzędu Pracy oraz Panu Józefowi Spyrze Przewodniczącemu Rady Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z oczekiwaniem, że zechcą zgodnie z kompetencją ustosunkować się do oświadczenia Pana Senatora.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka