Oświadczenie skierowane do wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Zyty Gilowskiej oraz do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja Leppera

Pani Wicepremier! Panie Wicepremierze!

Rada Powiatu w Płocku uchwałą nr 32/VI/2007 z dnia 28 marca 2007 r. zwraca uwagę, iż sytuacja na rynku trzody chlewnej staje się dramatyczna. Obecne ceny ukształtowały się 18-20 % poniżej kosztów opłacalności. Zapowiadany skup na zapasy okazał się w powiecie płockim nieodczuwalny, a trudna sytuacja ekonomiczna wielu gospodarstw pogłębia się.

Podobna ocena dotyczy sytuacji dotyczącej wprowadzenia zwiększenia uprawy rzepaku w związku z przewidywaną produkcją biopaliw - nałożony podatek zniweczył cele, dla których uchwalono ustawę.

Wygaszenie produkcji cukru w Cukrowni Mała Wieś doprowadziło także do likwidacji wielu miejsc pracy, dlatego coraz bardziej jest artykułowane przekonanie o konieczności zagospodarowania majątku i zasobów ludzkich.

W tej sytuacji zwracam się z zapytaniem: jakie działania będą podjęte w najbliższej przyszłości, aby doprowadzić do poprawy na rynku trzody chlewnej, przyśpieszenia prac nad ustawą kontraktacyjną, wprowadzenia sensownego skupu wieprzowiny na zapasy oraz stworzenia takich mechanizmów, aby zapewnić opłacalność produkcji biopaliw?

Z poważaniem

Janina Fetlińska

Warszawa, maja 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odnosząc się do oświadczenia złożonego przez Panią Senator Janinę Fetlińską na 33. posiedzeniu Senatu w dniu 10 maja 2007 r., dotyczącego sytuacji na rynku wieprzowiny oraz opłacalności produkcji biopaliw, przesłanym przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 15 maja 2007 r., znak BPS/DSK-043-313/07, uprzejmie przekazuję następujące stanowisko.

Z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej polityka na rynku wieprzowiny jest prowadzona i realizowana w ramach instrumentów Wspólnej Polityki Rolnej (WPR). Zasady organizacji tego rynku reguluje rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wieprzowiny. W ramach wspólnej polityki wobec sektora wieprzowiny realizowane są obecnie dopłaty do eksportu kiełbas i przetworów wieprzowych. Ponadto prawo UE przewiduje dopłaty do eksportu nieprzetworzonego mięsa wieprzowego, dopłaty do prywatnego przechowywania wieprzowiny oraz zakupy interwencyjne, które nie były jednak uruchamiane od ponad 30 lat, a także nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wystąpienia zakłóceń na rynku, wywołanych rozprzestrzenianiem się chorób zwierzęcych. Decyzje o uruchomieniu poszczególnych instrumentów wsparcia podejmuje Komisja Europejska, po zasięgnięciu opinii Komitetu Zarządzającego ds. Wieprzowiny, w którego posiedzeniach biorą udział przedstawiciele Komisji i krajów członkowskich.

Z uwagi na objęcie rynku wieprzowiny regulacjami wspólnotowymi, Polska, podobnie jak i inne kraje członkowskie UE, nie ma możliwości samodzielnego podejmowania działań interwencyjnych na rynku wieprzowiny. W związku z powyższym, od momentu, kiedy rozpoczął się spadek cen trzody chlewnej, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podejmowało na forum Unii Europejskiej działania mające na celu uruchomienie interwencji na rynku wieprzowiny. Informacje o trudnej sytuacji na polskim rynku trzody chlewnej i wnioskowane instrumenty w postaci dopłat do prywatnego przechowywania oraz refundacji eksportowych do mięsa wieprzowego były także kilkakrotnie przedstawiane podczas posiedzeń Komitetu Zarządzającego ds. Wieprzowiny w Brukseli. Postulat ten był również przedmiotem listu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi do Komisarz ds. Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Mariann F. Boel z dnia 29 listopada 2006 r. Minister powtórzył ten wniosek na posiedzeniu Rady Ministrów Unii Europejskiej w dniu 19 grudnia 2006 r.

Komisja Europejska oceniła jednakże sytuację na rynku wieprzowiny jako dobrą i stabilną. Uznano, że nie ma podstaw do podejmowania działań interwencyjnych na tym rynku. Jednocześnie Komisja stwierdziła, że jakakolwiek interwencja mogłaby mieć miejsce jedynie w sytuacji destabilizacji rynku wieprzowiny w całej Unii Europejskiej.

Ponadto uprzejmie informuję, że Rada Ministrów - na posiedzeniach w dniach 3 i 30 stycznia 2007 r. - postanowiła, że Minister Gospodarki, wspólnie z Ministrem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, podejmie działania mające na celu dokonanie przez Agencję Rezerw Materiałowych (ARM) zakupu półtusz wieprzowych, które będą stanowić rezerwę państwową gospodarczą. W celu realizacji przedmiotowego postanowienia Minister Gospodarki, w uzgodnieniu z Ministrem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, wydał stosowne decyzje.

Jednocześnie należy podkreślić, iż krajowe rezerwy produktów rolnych nie są elementem Wspólnej Polityki Rolnej, w tym wspólnej organizacji rynku wieprzowiny, dlatego też operacje (zakup lub sprzedaż) w ramach gospodarowania zapasami rezerw państwowych utrzymywanymi przez Państwa Członkowskie UE nie mogą naruszać zasad Wspólnej Polityki Rolnej, co oznacza, że muszą być neutralne dla rynku wspólnotowego.

Zgodnie z art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1972/2003 z dnia 10 listopada 2003. r. o środkach przejściowych przyjętych w odniesieniu do handlu produktami rolnymi ze względu na przystąpienie Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz. Urz. UE L 293 z 11.11.2003, z późn. zm.) Państwa Członkowskie zobowiązane są do informowania Komisji Europejskiej o wszelkich zmianach dokonywanych w stanach rezerw państwowych oraz o podstawach prawnych wprowadzania tych zmian.

Ponadto, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wystąpił w dniu 22 grudnia 2006 r. do Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z pisemnym wnioskiem o podjęcie działań mających na celu zbadanie, czy zachowania rynkowe przedsiębiorców prowadzących skup żywca wieprzowego są zgodne z warunkami konkurencji i nie mają charakteru nadużyć. W odpowiedzi Prezes UOKiK poinformował, iż rynki rolne znajdują się pod stałym monitoringiem ze strony podległego mu urzędu, natomiast w chwili obecnej trudno dopatrzyć się zachowań o charakterze nadużyć zniekształcających lub ograniczających konkurencję na rynku wieprzowiny. Poinformował ponadto, iż w ostatnim półroczu do Prezesa UOKiK nie wpłynęły sygnały przedsiębiorców, dotyczące zakłóceń konkurencji na tym rynku.

Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło również działania mające na celu poprawę trudnej sytuacji na rynku zbóż, która dodatkowo pogarsza sytuację producentów trzody chlewnej. Minister występował w tym celu do Komisji Europejskiej o uruchomienie sprzedaży zbóż z zapasów interwencyjnych na rynek wewnętrzny Wspólnoty. Oprócz sprzedaży zbóż z zapasów zgromadzonych przez Agencję Rynku Rolnego, Minister wnioskował również o wystawienie zapasów zgromadzonych w innych krajach członkowskich (głównie w Niemczech i na Węgrzech).

Obok działań doraźnych, przedstawionych powyżej, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podejmuje działania mające na celu wypracowanie rozwiązań systemowych, zmierzających do trwałej poprawy sytuacji producentów trzody chlewnej. Do takich działań należy zachęcanie do zawierania umów kontraktacyjnych z zakładami ubojowymi w celu zapewnienia stabilności zbytu żywca wieprzowego, jak również do wzmacniania pozycji producentów poprzez tworzenie grup producenckich. Umowy kontraktacyjne są instrumentem mogącym wzmocnić pozycję producentów żywca wieprzowego, a także zapewnić przewidywalną w dłuższym okresie cenę oraz sprzyjać rentownej produkcji. W celu promocji ich zawierania, propozycje treści umów kontraktacyjnych oraz aneksów do nich opracowane zostały już w 2005 r. przez Radę Gospodarki Żywnościowej przy Ministrze Rolnictwa i Rozwoju Wsi wspólnie z Departamentem Prawno-Legislacyjnego oraz przedstawicielami zainteresowanych sektorów. Dostępne są one na stronach internetowych Rady Gospodarki Żywnościowej. Obecnie trwają prace nad przygotowaniem projektu nowelizacji tych umów.

Szczegółowe rozwiązania dotyczące zobowiązań beneficjentów we wskazanym powyżej zakresie będą zawarte we wzorze umowy zawieranej pomiędzy beneficjentem a Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Innym rozwiązaniem pozwalającym dostosowywać produkcję rolną do warunków rynkowych oraz poprawiać efektywność gospodarowania jest tworzenie grup producenckich. Zasady organizowania się producentów rolnych w grupy oraz warunki udzielania ze środków publicznych pomocy finansowej związanej z ich organizowaniem i funkcjonowaniem, uregulowane są w ustawie z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2000, nr 88, poz. 983 z późn. zm.).

• zwolnienie dochodu grupy producentów rolnych wpisanej do rejestru tych grup, pochodzącego ze sprzedaży produktów lub grup produktów, dla których grupa została utworzona, wyprodukowanych w gospodarstwach jej członków - w części wydatkowanej na rzecz członków tej grupy w roku podatkowym lub roku po nim następującym, przeznaczonej na zakup środków produkcji przekazanych członkom grupy producentów rolnych oraz na szkolenie członków grupy producentów rolnych;

• zwolnienie z podatku od nieruchomości całości budynków i budowli zajętych przez grupę producentów rolnych, wykorzystywanych wyłącznie na prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży produktów lub grup produktów wytworzonych w gospodarstwach członków grupy zgodnie z jej aktem założycielskim;

• zwolnienie z obowiązku informowania, co najmniej na 12 miesięcy przed końcem danego roku działalności członków grupy, o zamiarze wystąpienia z grupy tych producentów, którzy otrzymali postanowienie o spełnieniu warunków określonych w przepisach w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich.

Ponadto, w ustawie o grupach producentów rolnych zostały także zmienione przepisy, które weszły w życie 30.01.2007 r.:

• Spółdzielnia rolnicza (nie: rolnicza spółdzielnia produkcyjna) GS "Samopomoc Chłopska" i SKR, jeżeli wśród swoich członków mają rolników jednego produktu lub grupy produktów, np. zbóż, ziemniaków, trzody, to spółdzielnia ta ze względu na tych rolników może uzyskać status (wpis do rejestru marszałka) grupy producentów rolnych, jeżeli dostosuje swój statut do ustawy o grupach producentów rolnych i będzie prowadziła dla tamtych członków oddzielną księgowość;

• Minimalny, 3-letni okres członkostwa w grupie, wymagany ustawą, nie obejmuje członków, którzy w dowolnym czasie osiągną wiek emerytalny i będą chcieli odejść na rentę strukturalną;

• Członkowie grupy jako załącznik do wniosku marszałka o wpis grupy zamiast nakazu płatniczego będą dołączać oświadczenia, że są producentami rolnymi.

Podejmowane są również działania prowadzące do szerszej promocji polskiego mięsa zarówno w kraju, jak i zagranicą, a także w celu zdobywania nowych rynków zbytu.

Ponadto, uprzejmie informuję, iż w celu umożliwienia eksportu żywych świń do tych krajów Unii Europejskiej, które są wolne od choroby Aujeszkyego lub w których prowadzony jest program zwalczania tej choroby, prowadzone są działania zmierzające od uwolnienia Polski od tej jednostki chorobowej. W tym celu, od 2006 roku realizowany jest program zwalczania choroby Aujeszkyego u świń na obszarze województwa lubuskiego. Program powyższy został przyjęty w drodze rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie wprowadzenia programu zwalczania choroby Aujeszkyego u świń na obszarze województwa lubuskiego (Dz. U. Nr 109, poz. 751).

Główny Lekarz Weterynarii opracował wieloletni program zwalczania choroby Aujeszkyego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2008 - 2013, w ramach którego będzie kontynuowany program zwalczania tej choroby na terenie województwa lubuskiego oraz w pozostałych województwach. Program ten został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 30 kwietnia 2007 roku i został przekazany do Komisji Europejskiej w celu akceptacji.

Odnośnie działań podejmowanych w sprawie opłacalności produkcji biopaliw należy podkreślić, iż Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, mając na uwadze wpływ rynku biopaliw na możliwość zagospodarowania nadwyżek surowców rolniczych oraz możliwości zwiększenia tej produkcji, opiniując proponowane przez Ministra Finansów zmiany w stawkach podatku akcyzowego, wskazywał na negatywne dla rozwoju rynku biopaliw skutki zmian wprowadzonych bez okresu przejściowego. Wnosił o zmianę podejścia do regulacji podatkowej, której już sama zapowiedź spowodowała zaniepokojenie inwestorów, następnie ograniczenie produkcji biopaliw, a także zmianę podejścia do planowanych inwestycji. Problem ten podnoszony był wielokrotnie na posiedzeniach Rady Ministrów, jak też w bezpośrednich roboczych kontaktach przedstawicieli kierownictwa resortu rolnictwa z kierownictwem resortów finansów i gospodarki.

Z inicjatywy Wicepremiera, Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi Pana Andrzeja Leppera, Klub Parlamentarny Samoobrona RP zgłosił do laski marszałkowskiej projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz zmianie niektórych ustaw, to jest regulacji prawnej, która powinna rozwiązać część z zaistniałych problemów oraz zapobiegać powstawaniu podobnych w przyszłości. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, opiniując projekt stanowiska rządu do poselskich projektów ustaw (druki 1502 i 1503), opowiedziało się za kontynuowaniem prac w Parlamencie nad poselskim projektem. Ustawa po zmianach wprowadzonych przez Komisję Finansów Publicznych została przyjęta przez Sejm w dniu 27 kwietnia 2007 roku i przekazana do Senatu. W dniu 11 maja 2007 roku ustawa po przyjęciu poprawek Senatu została uchwalona.

Zgodnie z przyjętymi zapisami ustawy, proponowana stawka akcyzy na biokomponenty, stanowiące samoistne paliwo na mocy art. 1 ustęp 2 wynosi 10 zł na 1000 litrów. Na mocy art. 2 ww. ustawy proponuje się, aby biokomponenty stanowiące samoistne paliwo nie podlegały opłacie paliwowej. Ponadto na podstawie przepisów art. 4 przewiduje się, że rolnikowi, któremu została przyznana płatność do upraw roślin energetycznych, do powierzchni uprawy rzepaku, przysługuje dodatkowa płatność do tej powierzchni w wysokości 176 zł/ha.

Zwolnienia i obniżone stawki podatku akcyzowego są ważnym, ale nie jedynym elementem działań, jakie należy podjąć dla harmonijnego rozwoju rynku biokomponentów i biopaliw. Zasadnicze elementy wsparcia powinny wynikać z przygotowywanego przez Ministra Gospodarki wieloletniego programu rozwoju biopaliw lub innych paliw odnawialnych na lata 2008 - 2014, będącego wykonaniem zapisu art. 37 (wpisanego z inicjatywy resortu rolnictwa) ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych.

Wicepremier, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi Andrzej Lepper oraz kierownictwo resortu w swoich działaniach mają na celu wprowadzenie rozwiązań, które skutecznie będą promowały stabilny rozwój rynku biopaliw oraz produkcji surowców do ich wytwarzania w perspektywie wieloletniej. Zgodnie ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej realizacja zadań dotyczących sektora paliwowo-enegetycznego, w tym wdrożenie przepisów ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, należy do ministra właściwego do spraw gospodarki. Do zadań Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w zakresie biopaliw należy zabezpieczenie odpowiedniej ilości surowców pochodzenia rolniczego oraz warunków do ich uprawy.

W ocenie resortu rolnictwa zwiększona powierzchnia uprawy rzepaku wynika w pierwszej kolejności z korzystnych relacji cenowych uzyskiwanych przy tej uprawie, a dopiero w drugiej z zapowiedzi zwiększenia produkcji biopaliw. Różnica w ocenie przyczyn leżących u podstaw decyzji podejmowanych przez rolników, odnośnie zwiększania powierzchni upraw rzepaku, nie ma wpływu na podejmowane przez resort działania, zmierzające do zapewnienia zbytu tej produkcji, w tym na inicjatywy legislacyjne.

Ponadto uprzejmie informuję, że resort rolnictwa wspiera rozwój rynku biopaliw również poprzez dodatkowe płatności do roślin energetycznych oraz mechanizmy przewidziane w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich.

Dzięki staraniom resortu rolnictwa na forum Komisji Europejskiej, Polska od 1 stycznia 2007 roku została włączona do systemu dopłat do roślin energetycznych. Obecnie poza płatnością obszarową producenci roślin energetycznych mogą otrzymać również płatność specjalną w wysokości do 45 euro. Za uprawy energetyczne uważane są uprawy wszystkich roślin przeznaczonych do produkcji energii, w tym między innymi zboża i rzepak przeznaczone do wytwarzania odpowiednio bioetanolu, oleju roślinnego lub estrów do wykorzystania jako samoistne paliwo lub komponenty paliw i biopaliw.

• Działanie 112 - ułatwianie startu młodym rolnikom, wsparcie dla osoby fizycznej (do 40 roku życia), jednorazowa premia w wysokości 50 tys. zł, która może być przeznaczona na modernizację gospodarstwa, również w kierunku wykorzystywania energii odnawialnych,

• Działanie 121 - modernizacja gospodarstw rolnych, wsparcie dla osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, prowadzącej działalność rolniczą w zakresie produkcji roślinnej lub zwierzęcej. Pomoc w wysokości od 20 tys. do 500 tys. zł na budowę lub remont połączony z modernizacją budynków służących prowadzeniu działalności rolniczej. W tym na zakup instalacji, nowych maszyn, urządzeń, w tym urządzeń do pozyskiwania energii odnawialnej; zakładanie i modernizację sadów lub plantacji wieloletnich - w tym plantacji roślin energetycznych; zakup instalacji lub budowa elementów infrastruktury technicznej wpływających bezpośrednio na warunki prowadzenia działalności rolnej - w tym urządzeń do pozyskiwania energii odnawialnej.

• Działanie 123 - Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i leśnej, wsparcie dla osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, która: wykonuje działalność w zakresie przetwórstwa lub wprowadzania do obrotu produktów rolnych; działając jako przedsiębiorca wykonujący działalność jako małe lub średnie przedsiębiorstwo lub przedsiębiorstwo zatrudniające mniej niż 750 pracowników, lub przedsiębiorstwo, którego obrót nie przekracza równowartości w zł 200 mln euro. Pomoc w wysokości od 100 tys. do 20 mln zł. na:

- budowę, modernizację lub przebudowę budynków lub budowli stanowiących infrastrukturę zakładów przetwórstwa lub handlu hurtowego produktami rolnymi;

- zakup lub instalację maszyn lub urządzeń do przetwarzania, magazynowania lub przygotowania produktów do sprzedaży;

- zakup lub instalację aparatury pomiarowej, kontrolnej oraz sprzętu do sterowania procesem produkcji lub magazynowania,

- zakup specjalistycznych środków transportu;

- zakup lub instalację urządzeń służących poprawie ochrony środowiska.

• Działanie 311 - Różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej, wsparcie dla osoby fizycznej: rolnika, małżonka rolnika lub domownika - w rozumieniu ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Pomoc w wysokości do 100 tys. zł udzielana między innymi na wytwarzanie materiałów energetycznych z biomasy.

• Działanie 321 - Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności, wsparcie dla jednostki samorządu terytorialnego, jednostki wykonującej zadania jednostek samorządu terytorialnego, operatorów sieci energetycznych. Pomoc w wysokości do 3 min zł na projekty w zakresie wytwarzania, przesyłania i dystrybucji energii elektrycznej oraz ciepła wytworzonego z odnawialnych źródeł energii.

• Działanie 312 - tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw, pomocy (w wysokości do 500 tys. zł) udziela się podmiotom z tytułu inwestycji związanych z tworzeniem lub rozwojem mikroprzedsiębiorstw działających m. in. w zakresie: wytwarzania materiałów energetycznych z biomasy.

Pomoc ze środków krajowych udzielana jest również przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji można uzyskać pomoc w formie dopłat do oprocentowania kredytów bankowych, częściowej spłaty kredytu bankowego, udzielenia gwarancji lub poręczeń spłaty kredytów bankowych. Pomoc ta ma na celu między innymi (§ 2 ust. 2 pkt 3) tworzenie bazy surowcowej upraw roślin energetycznych. Również inne działania objęte pomocą np. powiększenie gospodarstw rolnych; budowa, przebudowa lub remont czy też finansowanie kosztów inwestycji wprowadzających nowe technologie, mogą być wykorzystane na inwestycje związane z rozwojem produkcji surowców oraz biopaliw, w tym również na potrzeby własne.

Z poważaniem

w/z Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Maciej Jabłoński

Warszawa, dnia 15 czerwca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W nawiązaniu do przesłanego do Pani Zyty Gilowskiej, Wiceprezes Rady Ministrów, Ministra Finansów, pisma z dnia 15 maja 2007 r., znak: BPS/DSK-043-311/07, poniżej przedstawiam stanowisko do kwestii podniesionych w oświadczeniu Pani Senator Janiny Fetlińskiej dotyczących zapewnienia opłacalności produkcji biopaliw.

Należy zaznaczyć, że działania dotyczące rozwoju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych przewidziane zostały w ramach programu koalicji rządowej "Solidarne Państwo" z dnia 9 listopada 2005 r. Zagadnienia te uwzględniono w programie z uwagi na liczne korzyści płynące ze stosowania biokomponentów. Wzrost udziału biokomponentów w rynku paliw ciekłych i biopaliw ciekłych zużywanych w transporcie jest bowiem istotnym elementem zrównoważonego rozwoju, prowadzącym do poprawy bezpieczeństwa energetycznego poprzez dywersyfikację źródeł zaopatrzenia w paliwa i zmniejszenia zależności od importu ropy naftowej, przy jednoczesnym pozytywnym wpływie na stan środowiska, a w szczególności na jakość powietrza atmosferycznego przez redukcję emisji dwutlenku węgla i innych zanieczyszczeń. Jednocześnie, rozwój rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych przyczynia się do aktywizacji terenów wiejskich poprzez zwiększenie produkcji rolniczej na cele energetyczne (nieżywnościowe) oraz związane z tym tworzenie nowych miejsc pracy.

Biokomponenty i biopaliwa ciekłe, jako substytut paliw ropopochodnych, zaczynają odgrywać coraz większą rolę w polityce energetycznej zarówno całej Unii Europejskiej, jak i poszczególnych państw członkowskich. Rosnące zapotrzebowanie gospodarki na paliwa i energię wynikające z rozwoju gospodarczego, wobec zmniejszających się zasobów paliw kopalnych, wymusza kierunek poszukiwania i wspierania rozwoju wykorzystania biokomponentów, biopaliw ciekłych i innych paliw odnawialnych.

W związku z powyższym, inicjatywy mające na celu zwiększenie produkcji i wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych w Polsce należy uznać ze wszech miar za pożądane oraz zgodne z trendami obserwowanymi w gospodarce światowej. W skali całego świata obserwuje się obecnie działania mające na celu promowanie wykorzystania biopaliw ciekłych jako substytutu paliw ropopochodnych.

Dostrzegając zalety stosowania biokomponentów i biopaliw ciekłych Unia Europejska podjęła działania legislacyjne mające na celu zwiększenie udziału biokomponentów w rynku paliw wykorzystywanych w transporcie. Wynikiem tych działań było przyjęcie dyrektywy 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie promowania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych. Przepisy dyrektywy zobowiązały państwa członkowskie do podejmowania działań prowadzących do osiągnięcia z końcem 2010 r. minimalnego udziału biokomponentów (zarówno w postaci dodatku do paliw ciekłych, jak i biopaliw ciekłych) w wysokości co najmniej 5,75% - liczonego według wartości opałowej. Na forum Unii Europejskiej wykazywana jest konieczność dalszego wzrostu tego udziału. Jak podaje przygotowany przez Komisję Europejską komunikat "Polityka energetyczna dla Europy" potwierdzony konkluzjami z wiosennego posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 8-9 marca 2007 r., udział biokomponentów w rynku paliw transportowych każdego z państw członkowskich ma osiągnąć poziom co najmniej 10% w 2020 r. (cel ten ma charakter obligatoryjny).

W wyniku działań rządu dokonano pełnej transpozycji dyrektywy 2003/30/WE do polskiego prawa. Transpozycję tę zapewniły ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r.: o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw. Wyżej wymienione ustawy wprowadziły do polskiego prawa szereg zmian, ukierunkowanych na tworzenie korzystnych i stabilnych warunków rozwoju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, w tym trzy niezwykle istotne:

• Stworzenie możliwości wytwarzania przez rolników biopaliw ciekłych na własny użytek. Rolnicy mogą wytwarzać na własny użytek wszystkie rodzaje biopaliw ciekłych stanowiących samoistne paliwo, a w przypadku czystego oleju roślinnego i estrów nie jest konieczne składanie zabezpieczenia akcyzowego. Zgodnie z przepisami ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw biopaliwa ciekłe wytwarzane przez rolników na własny użytek powinny spełniać jedynie minimalne wymagania jakościowe istotne ze względu na ochronę środowiska.

Roczny limit dozwolonej produkcji na własny użytek wynosi 100 litrów na hektar powierzchni użytków rolnych będących w posiadaniu rolnika.

• Wprowadzenie, z dniem 1 stycznia 2008 r., obowiązku zapewnienia określonego udziału biokomponentów w rynku paliw transportowych. Nałożony on został na przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania i importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych, którzy sprzedają je lub zużywają na własne potrzeby. Przedsiębiorcy ci określani są jako podmioty realizujące Narodowy Cel Wskaźnikowy (Narodowy Cel Wskaźnikowy to minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych zużywanych w ciągu roku kalendarzowego w transporcie, liczony według wartości opałowej).

• Wprowadzenie do polskiego prawa pojęcia "wybranej floty" definiowanego jako grupa co najmniej 10 pojazdów, ciągników rolniczych lub maszyn nieporuszających się po drogach albo grupa lokomotyw lub statków, wyposażonych w silniki przystosowane do spalania biopaliwa ciekłego, będących własnością lub użytkowanych przez osobę fizyczną wykonującą działalność gospodarczą, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadąjącą osobowości prawnej. Wprowadzenie tego pojęcia umożliwiło zastosowanie w pojazdach i maszynach należących do "wybranych flot", biopaliw o zwiększonym udziale biokomponentów.

Dla właściwego funkcjonowania rozwiązań zawartych w obu ustawach niezbędny jest jednak skuteczny mechanizm wsparcia obejmujący stabilny system ulg i zwolnień akcyzowych oraz inne formy pomocy publicznej. Wejście w życie, z dniem 1 stycznia 2007 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2006 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego zdecydowanie osłabiło ten mechanizm wsparcia. Zmniejszeniu uległy kwoty zwolnienia od podatku akcyzowego dla paliw ciekłych z dodatkiem biokomponentów oraz dla biopaliw ciekłych, przez co przestały one rekompensować producentom tych paliw zwiększone koszty związane z dodawaniem biokomponentów. Warunkiem niezbędnym dla dalszego rozwoju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych jest zatem znalezienie i zastosowanie takich rozwiązań, które zapewnią dodatkowe wsparcie dla produkcji biokomponentów i biopaliw ciekłych. Rozwiązania te powinny być oparte na założeniu, że rozmiar udzielonego wsparcia powinien być zgodny z przepisami Unii Europejskiej w zakresie opodatkowania produktów energetycznych oraz pomocy publicznej, oraz powinny spowodować, że oferowana użytkownikowi pojazdu cena paliwa zawierającego biokomponenty będzie konkurencyjna w stosunku do ceny paliwa mineralnego.

Wypracowanie tego rodzaju rozwiązań jest celem przygotowanego w Ministerstwie Gospodarki projektu "Wieloletniego programu promocji biopaliw na lata 2008-2014", który stanowi wykonanie art. 37 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Rozwiązania te poprawią opłacalność ekonomiczną całego procesu - począwszy od pozyskiwania surowców rolniczych, przez wytwarzanie biokomponentów, produkcję biopaliw ciekłych i paliw ciekłych z dodatkiem biokomponentów, a kończąc na użyciu tego paliwa. Powinny również gwarantować stabilność warunków funkcjonowania dla wszystkich podmiotów związanych z rynkiem biokomponentów i biopaliw ciekłych, co jest niezbędne do tworzenia długookresowych planów gospodarczych oraz pozyskania przez przedsiębiorców finansowania dla nowych inwestycji.

W trakcie prac nad programem kierowano się zasadą, że wszelkie bariery rozwoju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych powinny być skutecznie usuwane w związku z korzyściami, jakie rozwój ten przynosi, dotyczącymi zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego, wzrostu zatrudnienia oraz poprawy stanu środowiska w drodze redukcji emisji zanieczyszczeń, w tym szczególnie dwutlenku węgla. Korzyści te rekompensują bowiem z nadwyżką ewentualne negatywne strony procesu promowania biokomponentów, jak np. przejściowe uszczuplenie wpływów budżetowych państwa.

Zaznaczenia wymaga również, że nie osiągnie się wymienionych wyżej rezultatów wyłącznie poprzez zapisany w ustawie o biokomponentach i biopaliwach ciekłych obowiązek dotyczący realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego. Rozwiązanie takie doprowadziłoby do sytuacji, w której brak opłacalności rodzimej produkcji biokomponentów spowodowałby, że Polska stałaby się jedynie rynkiem zbytu dla biokomponentów wytwarzanych w innych krajach. Tym samym zaprzepaszczonoby szansę aktywizacji terenów rolniczych związaną z rozwojem rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych w Polsce. W związku z powyższym mechanizm obowiązku, choć niezwykle ważny dla realizacji zobowiązań unijnych w zakresie udziału biokomponentów w łącznej ilości paliw transportowych, powinien stanowić jedynie jeden z wielu elementów wsparcia rozwoju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych. Elementy te przedstawiono w "Wieloletnim programie promocji biopaliw na lata 2008-2014".

Program przewiduje, że nadal rozwiązania podatkowe będą miały bardzo istotne znaczenie w systemie zapewniania opłacalności produkcji biokomponentów i biopaliw ciekłych. Obok zwolnień od podatku akcyzowego w maksymalnej wysokości dozwolonej dyrektywą 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (i związanego z tym znacznego obniżenia akcyzy od biokomponentów stanowiących samoistne paliwa), planowane są ulgi w podatku dochodowym od osób prawnych. Przyjęty system ma przy tym zapewnić stabilność w zakresie ulg i zwolnień podatkowych przez cały okres funkcjonowania programu. Wśród dalszych instrumentów wsparcia finansowego program obejmuje: wyłączenie biokomponentów stanowiących samoistne paliwa z grupy wyrobów podlegających opłacie paliwowej, system dopłat dla rolników uprawiających rośliny energetyczne z przeznaczeniem na biokomponenty, wsparcie inwestycyjne ze środków unijnych oraz zwolnienia podmiotów stosujących biopaliwa ciekłe w pojazdach z opłat za wprowadzanie zanieczyszczeń do powietrza.

Program wprowadza preferencje dla transportu publicznego w aglomeracjach miejskich, uzdrowiskach czy na terenach chroniących przyrodę, którego działanie jest oparte wyłącznie o pojazdy zużywające paliwa ekologiczne (biopaliwa ciekłe, a także CNG i LPG) lub napędzane silnikami elektrycznymi lub hybrydowymi. Zachętą do używania biopaliw, także przez osoby fizyczne, będą ulgi w opłatach parkingowych.

Jednym z rozwiązań zawartych w programie jest wprowadzenie preferencji w zakupie pojazdów i maszyn wyposażonych w silniki przystosowane do spalania biopaliw ciekłych w ramach zamówień publicznych. Bardzo znaczący jest także zapis dotyczący nałożenia na administrację rządową obowiązku sukcesywnej wymiany własnego parku samochodowego na pojazdy przystosowane do spalania biopaliw ciekłych.

Istotnym elementem programu są także działania o charakterze edukacyjno-informacyjnym obejmujące m.in. wprowadzenie tematyki biopaliw ciekłych do programów na wszystkich poziomach nauczania, prowadzenie szerokich kampanii informacyjnych adresowanych do wszystkich użytkowników pojazdów, a także akcji mających na celu zachęcanie i mobilizowanie producentów samochodów do ich przystosowywania do spalania biopaliw.

Z poważaniem

MINISTER

Piotr Grzegorz Woźniak

Oświadczenie skierowane do prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia Andrzeja Sośnierza

Zwrócili się do mnie z prośbą o interwencję, jako do senatora RP, a zarazem lekarza i członka senackiej Komisji Zdrowia, rodzice dzieci autystycznych z Zabrza i Gliwic, będących pod opieką NZOZ Feniks.

Poruszony problem dotyczy zmniejszenia przez NFZ funduszy dla tych ośrodków na pracę terapeutyczną.

Gorąco popieram prośbę rodziców tych dzieci. Należy zaznaczyć, że taka terapia wymaga systematyczności i ciągłości, bo tylko wtedy może przynieść pożądane efekty.

Uprzejmie proszę Pana Prezesa o osobiste zajęcie się sprawą i poparcie NZOZ Feniks w renegocjacjach ich kontraktu z NFZ.

Z poważaniem

Michał Okła

Warszawa, dnia 22.05.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
ul. Wiejska 6
00-902 Warszawa

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 27 marca 2007 roku, znak: BPS/DSK-043-211/07, w sprawie wysokości środków finansowych przeznaczonych przez Śląski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia na rzecz leczenia osób z autyzmem z Zabrza i Gliwic uprzejmie informuję.

W roku 2006 i w 2007 w województwie śląskim zakontraktowano świadczenia w poradni dla osób z autyzmem dziecięcym w Specjalistyczno-Diagnostycznym Ośrodku Zdrowia w Częstochowie, ul. Waszyngtona 36. Natomiast Wojewódzki Zakład Opieki Zdrowotnej nad Matką, Dzieckiem i Młodzieżą w Częstochowie ul. Sobieskiego 7 A oraz Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej FENIKS w Zabrzu , ul. Cieszyńska 2/4 to świadczeniodawcy, którzy mogą leczyć dzieci z autyzmem w ramach poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży, wykonując porady kompleksowo-konsultacyjne lub w ramach programu terapeutyczno-rehabilitacyjnego dla osób z autyzmem dziecięcym.

Z powyższych informacji wynika, że ŚOW NFZ biorąc pod uwagę zapotrzebowanie na leczenie pacjentów z autyzmem w trakcie trwania umowy w roku 2006 zwiększył ponad dwukrotnie kwotę zobowiązania wobec NZOZ FENIKS. Jednocześnie należy zauważyć, że żaden z trzech podmiotów nie wykonał w pełni kontraktu w przedmiotowym zakresie.

W procesie uzgodnienia umów wieloletnich na rok 2007 dla wszystkich świadczeniodawców ustalono ten sam tryb postępowania i analizy realizacji umowy. Znaczy to, że podstawą do sporządzenia propozycji NFZ do zakontraktowania świadczeń na rok 2007 była symulacja średniego miesięcznego wykonania świadczeń w okresie styczeń- sierpień 2006 r. i przeliczenie tego na okres 12 miesięcy.

Widoczne obniżenie kontraktu w przedmiotowym zakresie na 2007 r. wynika z opisywanego powyżej przyjętego jednolitego sposobu postępowania ŚOW NFZ przy ustalaniu wysokości kontraktu na ten rok, ale jednocześnie pragnę dodać, że do dnia dzisiejszego Fundusz nie otrzymał wniosku od ww. świadczeniodawcy o renegocjacje umowy.

Jednocześnie należy tutaj wyjaśnić, że przedstawiony przez NZOZ "FENIKS" potencjał, tj. liczba personelu medycznego udzielającego świadczeń, baza lokalowa, jaką dysponuje świadczeniodawca wskazuje, że nie może on jednorazowo objąć opieką więcej niż 10 dzieci.

Zapewniam Pana Marszałka, że Śląski OW NFZ w żaden sposób nie ogranicza możliwości zawierania umów w przedmiotowym zakresie. Z uwagi na specyfikę schorzeń oraz wymagania, jakie powinni spełniać świadczeniodawcy (tj. warunki lokalowe, personel przeszkolony w zakresie diagnostyki i terapii osób z autyzmem, specjalistyczne formy terapii), niewiele zakładów opieki zdrowotnej decyduje się na wykonywanie świadczeń dla osób z autyzmem dziecięcym. Dotychczas na terenie województwa śląskiego nie pojawiły się oferty innych podmiotów chcących udzielać świadczeń w tym zakresie.

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Andrzej Sośnierz

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Z prośbą o interwencję zwrócił się do mnie burmistrz miasta Darłowa, pan Arkadiusz Klimowicz. Problem, którego dotyczy niniejsze oświadczenie, związany jest z drogą krajową nr 37.

Droga krajowa nr 37, o długości około 14,5 km, stanowi ciąg komunikacyjny łączący drogę DK6, Szczecin - Gdańsk, z morskim przejściem granicznym i portem morskim w Darłowie.

Stan techniczny drogi, który umożliwi jej sprawne i bezpieczne wykorzystanie, ma ogromne znaczenie dla rozwoju powiatu sławieńskiego, a także całego regionu. Niestety w obecnej chwili jej stan jest katastrofalny, co uzasadnia potrzebę pilnego remontu. Na konieczność remontu zwrócił już uwagę poprzedni zarządca drogi, samorząd powiatowy, który w 2006 r. przekazał drogę w zarząd Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad wraz z dokumentacją techniczną przydatną do modernizacji.

Już 7 października 2006 r. burmistrz miasta Darłowa zwrócił się do Ministerstwa Transportu o włączenie drogi krajowej nr 37 do planu inwestycyjnego na rok 2007 r., jednak do dnia dzisiejszego nie otrzymał on jakiejkolwiek odpowiedzi.

Wobec powyższego pragnę jeszcze raz podkreślić, iż remont przedmiotowej drogi jest konieczny i powinien być zrealizowany w możliwie najkrótszym terminie. Dlatego też wnoszę o jak najszybsze podjęcie przez Ministerstwo Transportu działań zmierzających do przeprowadzenia remontu drogi krajowej nr 37.

Z poważaniem

senator RP
Piotr Zientarski

Warszawa, dnia 23 maja 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Piotra Zientarskiego podczas 31. posiedzenia Senatu RP w dniu 13 kwietnia 2007 roku (syg. BPS/DSK-043-274/07), przekazuję na ręce Pana Marszałka poniższe wyjaśnienia.

Droga krajowa nr 37, o długości około 14, 5 km stanowiąca ciąg komunikacyjny łączący drogę DK6, Szczecin-Gdańsk, z morskim przejściem granicznym i portem morskim w Darłowie nie została ujęta w planach inwestycyjnych na lata 2007 - 2013 ze względu na inne bardziej priorytetowe potrzeby. Jednakże zostało wykonanych szereg robót drogowych na drodze krajowej nr 37 w 2006 r.:

1. remonty cząstkowe - 6 123,54 m²,

2. ustawienia pachołków -157 szt,

3. wymiana znaków drogowych - 83 szt,

4. pielęgnacja zadrzewień - 51 szt.,

5. koszenie traw i chwastów (dwukrotne) - 113 600,0 m²,

6. sprzątanie pasa drogowego - 14,5 km,

7. ścianka poboczy - 2652 m².

Ministerstwo Transportu dostrzega pilną potrzebę wykonania remontu drogi, stąd w bieżącym roku zostaną podjęte działania mające na celu dokonacie prac remontowych, ograniczenie utrudnienia ruchu do minimum oraz zapewnienia bezpieczeństwa ruchu na drodze nr 37.

W 2007 r. zostaną wykonane następujące roboty na drodze nr 37:

1. remont nawierzchni na powierzchni ok. 5 000,0 m²,

2. ustawienie pachołków drogowych na niebezpiecznych łukach poziomych,

3. koszenie traw i chwastów (dwukrotnie w ciągu roku),

4. montaż barier i balustrad na obiektach mostowych,

5. dokończenie oznakowania kierunkowego,

6. likwidacja zawyżonych poboczy i wykonanie rowów przydrożnych.

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Eugeniusz Wróbel

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

Panie Ministrze!

Białowieski Park Narodowy jest najcenniejszym polskim obiektem przyrodniczym, który został wyróżniony w 1977 r. przez społeczność międzynarodową uznaniem za rezerwat biosfery (w 2005 r. status ten został rozszerzony na całą Puszczę Białowieską), wpisaniem w 1979 r. na listę światowego dziedzictwa UNESCO (wpis rozszerzony w 1992 r. na część przylegającego Parku Narodowego "Puszcza Białowieska"); oraz przyznaniem Dyplomu Europy w edycjach 1997 r. i 2002 r. Jest to nasz jedyny obiekt przyrodniczy, który znalazł się na liście światowego dziedzictwa. Tak wyjątkowy i wysokiej rangi obiekt zasługuje na najlepszą kadrę i szczególną uwagę resortu środowiska, co dotychczas - niestety - nie miało miejsca.

Nowelizacja ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. wprowadziła pięcioletnie kadencje sprawowania funkcji dyrektora parku narodowego oraz obsadzanie stanowiska dyrektora poprzez konkurs. Na początku 2005 r. odbyły się dwadzieścia trzy konkursy na dyrektorów wszystkich polskich parków narodowych. W większości parków mianowani zostali dyrektorzy, którzy tę funkcję sprawowali poprzednio, mimo często niższej od kontrkandydatów liczby punktów uzyskanych w konkursie. Z prawnego punktu widzenia wszystko było zgodne z przepisami, gdyż w ustawie zapisano, że minister mianuje dyrektora spośród kandydatów wyłonionych przez komisję konkursową. Po co więc był konkurs, skoro po komisyjnym wyłonieniu najlepszego merytorycznie kandydata mianowany był gorszy lub - jak w przypadku Białowieskiego Parku Narodowego - najgorzej oceniony uczestnik konkursu, gdyż wszyscy trzej kandydaci zostali przedstawieni ministrowi przez komisję?

W kilku parkach narodowych, Babiogórskim, Białowieskim, Drawieńskim, Karkonoskim, mianowani dyrektorzy przeprowadzili akcję usuwania ze stanowisk i zwalniania pracowników, którzy odważyli się podjąć wyzwanie i stanęli do konkursu. W większości przypadków byli to najwyższej rangi specjaliści, których jedynym przewinieniem była chęć poprawy funkcjonowania parków narodowych. W przypadku Białowieskiego Parku Narodowego osoba, która wygrała konkurs - zastępca dyrektora do spraw udostępniania parku - zrezygnowała z pracy w BPN po ogłoszeniu decyzji ministra. Drugi w rankingu uczestnik konkursu - zastępca dyrektora do spraw ochrony przyrody - po czterech miesiącach od rozstrzygnięcia konkursu został przesunięty na niższe stanowisko.

Mianowany w wyniku politycznych nacisków dyrektor, Józef P., po dwóch latach sprawowania funkcji został zatrzymany do dyspozycji prokuratora przez funkcjonariuszy wydziału antykorupcyjnego Wojewódzkiej Komendy Policji w Białymstoku. Zgodnie z prasowymi doniesieniami, opartymi na oświadczeniu prokuratury, byłemu dyrektorowi postawiono między innymi zarzuty: uzależniania przyznania premii pracownikom od otrzymania łapówek; udzielenia zamówienia bez zastosowania przepisów prawa zamówień publicznych na kwotę 120 tysięcy zł oraz wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w dokumencie. Po przesłuchaniu i przyznaniu się do części zarzutów Józef P. został zwolniony z aresztu. Postawione zarzuty i zatrzymanie przez Policję spowodowały odwołanie Józefa P. ze stanowiska dyrektora przez ministra środowiska. Pokłosiem nieprawidłowego zarządzania BPN przez Józefa P. jest utrata zaufania społecznego i wiarygodności w oczach lokalnych mieszkańców, jak też znaczne skutki na arenie międzynarodowej: nieprzyznanie Białowieskiemu Parkowi Narodowemu kolejnej edycji Dyplomu Europy - 2007 r. oraz zagrożenie przez UNESCO wpisaniem obiektu na listę obiektów zagrożonych.

Panie Ministrze, po doświadczeniach z poprzedniego konkursu wydaje się, że takie rozstrzyganie konkursów poważnie podważa społeczne zaufanie do tej formy wyłaniania najlepszego kandydata na jakiekolwiek stanowisko. Zwłaszcza w przypadku tak cennego obiektu jak Białowieski Park Narodowy mianowanie dyrektora w tak nieprzejrzysty i zdecydowanie pozamerytoryczny sposób, podyktowane polityczną potrzebą chwili, stawia pod znakiem zapytania intencje i uczciwość całego ówczesnego resortu środowiska.

Panie Ministrze, uprzejmie proszę o szczególne przyjrzenie się ogłoszonemu właśnie konkursowi na stanowisko dyrektora Białowieskiego Parku Narodowego, aby w przyszłości nie było podobnych przypadków jak obecnie.

Czesław Ryszka

Warszawa, dnia 25 maja 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka (pismo z dnia 15 maja 2007 r., znak: BPS/DSK-043-325/07), uprzejmie informuję.

Zgodnie z postanowieniami obowiązującej ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.) Minister Środowiska powołał dyrektorów parków narodowych spośród kandydatów wyłonionych w drodze konkursu. Kandydatów do objęcia stanowiska dyrektora parku narodowego proponował przewodniczący każdej komisji, po przeprowadzeniu wszechstronnej oceny każdego z nich. W ocenie każdego kandydata uwzględniono oceny cząstkowe, wystawione przez poszczególne osoby wchodzące w skład każdej komisji. Lista kandydatów, uszeregowanych zgodnie z otrzymaną liczbą punktów, przekazywana była Ministrowi Środowiska, łącznie z protokołem postępowania konkursowego. Przekazywane przez przewodniczących poszczególnych komisji materiały, z postępowania konkursowego, były w wyłącznym posiadaniu Ministra Środowiska i nie podlegały udostępnianiu na zewnątrz.

Wskazana wyżej ustawa o ochronie przyrody w art. 101 ust. 1 określa dyrektora parku narodowego jako zarządzającego parkiem narodowym. W związku z tym, do wyłącznej kompetencji dyrektora parku narodowego należy powoływanie i odwoływanie zastępców, z którymi chce ponosić odpowiedzialność za prowadzenie tak złożonej i skomplikowanej jednostki, jaką jest park narodowy. Ocena działalności zastępcy dyrektora parku narodowego leży w wyłącznej kompetencji dyrektora parku. Negatywna ocena, może skutkować odwołaniem dotychczasowego zastępcy z zajmowanego stanowiska.

W odniesieniu do Pana Józefa P., byłego dyrektora Białowieskiego Parku Narodowego stwierdzam, że dopiero wyrok sądu skazujący go za popełnione, naganne czyny będzie stanowić podstawę do negatywnej oceny jego postępowania. Aktualnie w jego sprawie prowadzone jest postępowanie prokuratorskie.

Poruszona przez Pana Marszałka sprawa przedłużenia ważności Dyplomu Europy dla Białowieskiego Parku Narodowego będzie rozpatrywana, w drodze głosowania, przez Komitet Ministrów Rady Europy. Ministerstwo Środowiska opracowało już stanowisko w sprawie zaleceń sformułowanych w roku 2006 przez eksperta Rady Europy prof. Eckharta Kuijkena. Do momentu ogłoszenia decyzji w omawianej sprawie, przez Komitet Ministrów Rady Europy, nie należy przesądzać o odebraniu Białowieskiemu Parkowi Narodowemu przyznawanego dotychczas wyróżnienia.

Dziękując Panu Marszałkowi za wykazaną troskę o nasze parki narodowe, zapewniam, że prowadzone postępowanie konkursowe, wyłaniające kandydatów na stanowisko dyrektora Białowieskiego Parku Narodowego, będzie zgodne z obowiązującym prawem. Natomiast wybór dyrektora Parku Narodowego, z pośród zaproponowanych kandydatur, będzie dotyczył osoby posiadającej odpowiednią wiedzę i predyspozycje do sprawowania przedmiotowej funkcji.

z up. Ministra

Podsekretarz Stanu

Główny Konserwator Przyrody

Andrzej Szweda-Lewandowski

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja Leppera, do ministra środowiska Jana Szyszki oraz do ministra zdrowia Zbigniewa Religi

Na całym świecie coraz bardziej rozbrzmiewa dyskusja nad negatywnymi efektami wprowadzanej w wielu krajach produkcji roślin genetycznie modyfikowanych. Jak wykazuje doświadczenie USA, Kanady, Brazylii, Paragwaju, Argentyny, Meksyku, Indii, Indonezji, Kolumbii czy państw afrykańskich, zamiast zwiększenia plonów i poprawienia ich jakości, zmniejszenia zabiegów ochrony roślin poprzez zredukowanie ilości koniecznych pestycydów i poprawy jakości środowiska, uzyskano, po początkowym wzroście produkcji, znaczny jego spadek, wielokrotną zwyżkę zużycia pestycydów i herbicydów, a także masowe wylesienia, erozję gleby (w Argentynie, Brazylii), wyginięcie pszczół, zwiększenie i przyspieszenie efektu cieplarnianego wskutek zwiększenia użycia chemicznych środków ochrony roślin. Stwierdzono zdecydowanie negatywny wpływ na zdrowie spożywania genetycznie modyfikowanej żywności - to jest zwiększenie przypadków zachorowań alergicznych, osłabienia immunologicznego organizmu, działania antykoncepcyjnego - a nawet przypadki śmierci. Jak twierdzi profesor Stanisław Więckowski, opatentowane GMO mogą zagrozić istniejącej od ponad dwunastu tysięcy lat produkcji rolnej, bioróżnorodności i bogactwu naturalnej przyrody.

Fakty te stały się przyczyną ogłaszania się strefami wolnymi od GMO przez przezorne i dbające o swój naród i środowisko kraje, takie jak: Filipiny, Tajlandia, Wietnam, Nowa Zelandia, Iran, Francja, Rumunia.

W Polsce zaś w pojedynczych gospodarstwach mniej lub bardziej legalnie wprowadzana jest produkcja roślin genetycznie modyfikowanych.

W tej sytuacji pragnę zapytać: jakie jest stanowisko rządu RP w tej sprawie i czy odpowiednie ministerstwa zamierzają zająć stanowcze stanowisko, tak aby w odpowiednim czasie zapobiec nieszczęściom, jakie miały już miejsce w krajach, które uległy argumentacji nie do końca opartej na rzetelnie zweryfikowanych badaniach naukowych?

Z poważaniem

Janina Fetlińska

Warszawa, dnia 25 maja 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie pani senator Janiny Fetlińskiej złożone podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 10 maja 2007 roku w sprawie produkcji roślin genetycznie zmodyfikowanych, przekazaną Ministrowi Środowiska przy piśmie znak BPS/DSK-043-323/07, pragnę przedstawić stanowisko resortu w powyższej sprawie.

Wprowadzenie do obrotu roślin genetycznie zmodyfikowanych odbywa się na podstawie Dyrektywy 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie, lub jeżeli roślina ma być wykorzystana jako żywność albo pasza, na podstawie Rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i pasz. Decyzje w sprawie wprowadzenia do obrotu obowiązują na całym terytorium Wspólnoty Europejskiej. Nie ma zatem możliwości, aby Państwo Członkowskie UE samodzielnie przeprowadzało procedurę autoryzacji produktów GMO. Wprowadzenie do obrotu produktów GMO poprzedzone jest długotrwałą i restrykcyjną procedurą, podzieloną na etapy: oceny administracyjnej, oceny naukowej oraz szerokich konsultacji, zarówno na poziomie instytucji Unii Europejskiej jak również na poziomie Państw Członkowskich UE. Celem tej oceny jest identyfikacja wszelkich możliwych zagrożeń dla zdrowia ludzi i środowiska, wynikających z użytkowania danego produktu GMO oraz przedstawienie niezbędnych środków, których zastosowanie pozwoli na uniknięcie tych zagrożeń lub zminimalizuje skutki niekorzystnego oddziaływania tego produktu. Odmiany roślin, które zostały dopuszczone do obrotu z przeznaczeniem do uprawy, zgodnie z przepisami Dyrektywy 2001/18/WE lub Rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, mogą zostać wpisane do Wspólnotowego Katalogu Odmian Roślin Rolniczych (CCA), Wspólnotowego Katalogu Odmian Roślin Warzywnych (CCV) lub krajowych rejestrów i wówczas możliwa jest ich uprawa. Obecnie jedynym produktem dopuszczonym do uprawy na całym terytorium Unii Europejskiej jest kukurydza MON 810, charakteryzująca się odpornością na owady błonkoskrzydłe (m. in. omacnicę prosowiankę). Kilka odmian tej kukurydzy nadaje się do uprawy na terytorium RP.

Innych produktów GMO, wprowadzonych do obrotu we Wspólnocie me wolno uprawiać w naszym kraju.

Rząd RP jest świadomy zagrożeń wynikających z użytkowania GMO, w szczególności uprawy roślin genetycznie zmodyfikowanych. Naszym konstytucyjnym obowiązkiem jest prowadzenie działalności gospodarczej zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju oraz ochrona cennych zasobów przyrodniczych, które posiadamy, tak by nie naruszyć równowagi ekologicznej i nie doprowadzić do zmniejszenia rodzimej bioróżnorodności. Jednym z zagrożeń, które należy wziąć w związku z tym pod uwagę jest środowiskowy wpływ produktów wytworzonych w oparciu o metody nowoczesnej biotechnologii. W ostatnich latach można zaobserwować szybko powiększający się areał produkcji roślin genetycznie zmodyfikowanych na świecie. Z drugiej strony rośnie zainteresowanie konsumentów produktami tradycyjnymi i ekologicznymi. Trwa ożywiona debata publiczna na temat szans i zagrożeń wynikających z prowadzania upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych, stosowania w hodowli pasz zawierających GMO oraz w dalszej perspektywie czasowej hodowli zwierząt genetycznie zmodyfikowanych. Z pewnością niekontrolowane wprowadzenie organizmów genetycznie zmodyfikowanych do środowiska może spowodować poważne zakłócenia w jego funkcjonowaniu.

Aby uniknąć tego zagrożenia Rząd RP przyjął w dniu 7 marca 2006r. Ramowe Stanowisko Polski dotyczące organizmów genetycznie zmodyfikowanych. W stanowisku tym odniesiono się do wszystkich aspektów związanych z zastosowaniem GMO w gospodarce. Ze względu na zagrożenia związane ze stosowaniem GMO poza systemami zamkniętymi Rząd RP, w trosce o to by Polska była krajem wolnym od GMO, opowiedział się przeciwko prowadzeniu zamierzonego uwolnienia GMO do środowiska w celach doświadczalnych, wprowadzeniu produktów GMO do obrotu oraz stosowaniu pasz genetycznie zmodyfikowanych w hodowli zwierząt. Bardzo ważnym aspektem, który został wzięty pod uwagę podczas rozpatrywania ewentualnych korzyści wynikających z zastosowania biotechnologii w uprawie była analiza dostępności rynków zbytu, które akceptują produkty zmodyfikowane genetycznie. Otóż większość krajów będących tradycyjnymi rynkami zbytu dla polskiego rolnictwa jest zainteresowanych produktami tradycyjnymi, wolnymi od GMO. Dlatego Rząd Polski opowiedział się zdecydowanie przeciwko wprowadzaniu do uprawy genetycznie zmodyfikowanych odmian kukurydzy, ziemniaka, buraka cukrowego, rzepaku oraz soi.

Ramowe Stanowisko Polski stanowi ważną deklarację i wyznacza kierunek działania Rządu ale nie jest obowiązującym prawem. W celu skutecznej ochrony środowiska oraz zabezpieczenia interesów polskich producentów żywności tradycyjnej i ekologicznej Minister Środowiska przygotował w porozumieniu z innymi organami odpowiedzialnymi za politykę w zakresie GMO projekt ustawy "Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowanych". Projekt ten został przyjęty na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 13 lutego 2007 r. Wdraża on postanowienia Ramowego Stanowiska Polski a jednocześnie zapewnia transpozycję przepisów prawa Unii Europejskiej w zakresie organizmów genetycznie zmodyfikowanych. Realizacja programu Rządu w dziedzinie GMO znalazła swoje odzwierciedlenie między innymi w przepisach, które regulują eksperymentalne uwolnienie GMO do środowiska oraz komercyjną uprawę roślin transgenicznych.

Niezwykle istotne zmiany, które przyczynią się do zmniejszenia niekorzystnego wpływu organizmów genetycznie zmodyfikowanych na różnorodność biologiczną zostały dokonane w dziale IV omawianego projektu. Zaostrzono mianowicie wymagania stawiane tym użytkownikom GMO, którzy planują prowadzenie prac zamierzonego uwolnienia GMO do środowiska w celach eksperymentalnych. Należy przy tym pamiętać, że takie prace prowadzone są często z organizmami, których wpływ na bezpieczeństwo środowiska nie jest jeszcze dobrze znany. Stąd konieczność dołączenia do każdego takiego wniosku zaświadczenia wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, stanowiącego że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, ze względu na konieczność ochrony miejscowego środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego danego terenu, została ustalona możliwość zamierzonego uwolnienia oraz pisemnego oświadczenia posiadaczy gospodarstw rolnych, sąsiadujących z miejscem zamierzonego uwolnienia, że nie wyrażają sprzeciwu w związku z tym uwolnieniem. Pisemne oświadczenia stanowią przy tym gwarancję, że konsultacje rzeczywiście się odbyły a rolnicy prowadzący gospodarstwa w sąsiedztwie planowanego uwolnienia mają świadomość, że takie prace będą tam prowadzone.

Jeszcze większe obostrzenia wprowadzono w dziale VI regulującym kwestie prowadzenia komercyjnych upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych (strefy wskazane do prowadzenia upraw). Zgodnie z projektowanymi przepisami organem administracji rządowej właściwym w zakresie upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych jest minister właściwy do spraw rolnictwa i rozwoju wsi. Będzie on wydawał decyzję w tej sprawie w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska oraz po zasięgnięciu opinii rady gminy, na terenie której planowana jest uprawa roślin genetycznie zmodyfikowanych. Rolnik zamierzający utworzyć strefę wskazaną do prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych będzie musiał uzyskać pisemne oświadczenia posiadaczy gruntów położonych w obrębie izolacji przestrzennej od gruntu, na którym jest planowana uprawa roślin genetycznie zmodyfikowanych, że nie wyrażają sprzeciwu w związku z zamiarem utworzenia strefy. Dodatkowo będzie zobowiązany do przestrzegania przepisów rozporządzenia, w którym określona zostanie izolacja przestrzenna i zasady zmianowania oraz prowadzenia monitoringu działek rolnych, na których były uprawiane rośliny genetycznie zmodyfikowane. Przy opracowywaniu przepisów regulujących zasady koegzystencji (współistnienia roślin konwencjonalnych i genetycznie zmodyfikowanych) zostanie uwzględniony głos społeczności lokalnych, samorządów i sejmików wojewódzkich, które deklarowały się jako "strefy wolne od GMO". Jednocześnie użytkownik (rolnik) zobowiązany będzie do poinformowania o utworzeniu strefy wskazanej do upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa, który będzie prowadził rejestr użytkowników uprawiających rośliny genetycznie zmodyfikowane.

Dzięki tym rozwiązaniom uprawa roślin genetycznie zmodyfikowanych na terytorium Polski zostanie ograniczona, a tam gdzie takie uprawy będą prowadzone ryzyko związane z ich prowadzeniem zostanie ograniczone do minimum. Wprowadzenie takich wymagań było podyktowane przede wszystkim chęcią ochrony rodzimej różnorodności biologicznej przed niekorzystnym wpływem organizmów genetycznie zmodyfikowanych a także zabezpieczeniem interesów tych rolników, którzy chcą prowadzić gospodarstwa tradycyjne lub ekologiczne. Należy podkreślić, że opracowanie projektu ustawy wymagało osiągnięcia kompromisu, tak by nie łamiąc prawa wspólnotowego jak najlepiej zabezpieczyć interesy rodzimych rolników, konsumentów i środowiska naturalnego. Wprowadzenie całkowitego zakazu obrotu GMO na terytorium Polski byłoby bowiem sprzeczne z prawem wspólnotowym. Taki zakaz godziłby w zasadę swobodnego przepływu towarów (art. 22 Dyrektywy 2001/18/WE). Wprowadzenie przepisów sankcjonujących literalny zakaz naraziłoby przy tym Polskę na postępowanie przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości, co w wypadku przegranej wiąże się z dotkliwymi karami finansowymi.

z up. Ministra

Podsekretarz Stanu

Główny Konserwator Przyrody

Andrzej Szweda-Lewandowski

Warszawa, 30.05.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma z dnia 15 maja 2007 r. (znak: BPS/DSK-043-313/07) przekazującego oświadczenie Pani Senator Janiny Fetlińskiej w sprawie efektów, jakie mogą pojawić się na skutek użytkowania organizmów zmodyfikowanych genetycznie, przedstawiam odpowiedź w przedmiotowej sprawie:

Wprowadzanie do obrotu organizmów genetycznie zmodyfikowanych i ich użytkowanie jest kwestią podlegającą jednolitym zasadom obowiązującym na terytorium Unii Europejskiej. Zgodnie z obowiązującymi w Unii przepisami wprowadzenie do obrotu produktu zawierającego GMO lub składającego się z GMO (w tym wprowadzenie do obrotu genetycznie zmodyfikowanych roślin z możliwością ich uprawy) poprzedzone jest długotrwałą i restrykcyjną procedurą administracyjną, opartą o analizę naukową oraz uwzględniającą szerokie konsultacje społeczne. Tak długie postępowanie ma na celu zagwarantować, że dany produkt po wprowadzeniu do obrotu, nie będzie stanowił zagrożenia dla zdrowia i życia ludzi oraz zwierząt, lub środowiska. W świetle współczesnego stanu wiedzy naukowej brak jest jednoznacznych dowodów, iż znajdujące się obecnie na rynku Unii Europejskiej rośliny GM, dopuszczone do obrotu zgodnie z przepisami dyrektywy 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylenia dyrektywy 90/220/EWG czy też zgodnie z przepisami rozporządzenia 1829/2003/WE w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i pasz stanowią takie zagrożenie.

Obecnie na rynku UE znajduje się w obrocie ponad 20 produktów genetycznie zmodyfikowanych z których jedynie kukurydza MON 810, charakteryzująca się odpornością na owady błonkoskrzydłe (m. in. omacnica prosowianka), została dopuszczona do uprawy.

Odnosząc się do pytania Pani Senator czy rząd RP zamierza podjąć inicjatywę, aby zapobiec skutkom użytkowania GMO informuję uprzejmie, że Rząd Polski w marcu 2006r. przyjął Ramowe Stanowisko Polski w sprawie organizmów genetycznie zmodyfikowanych, w którym opowiada się przeciwko prowadzeniu prac eksperymentalnych z GMO w środowisku oraz wyraża sprzeciw odnośnie wprowadzania do obrotu produktów genetycznie zmodyfikowanych, wprowadzania do obrotu pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz wprowadzania do obrotu z możliwością uprawy genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy, rzepaku, buraka cukrowego, ziemniaka i soi.

Decyzja Rządu o przyjęciu takiego stanowiska wynikała bezpośrednio z negatywnego stosunku polskiego społeczeństwa do GMO oraz uchwał sejmików wojewódzkich, w których wszystkie województwa ogłosiły się strefami wolnymi od GMO.

Ramowe Stanowisko stało się też podstawą wprowadzenia:

1) w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie (Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271):

- zakazu wpisywania odmian genetycznie zmodyfikowanych do krajowego rejestru oraz

- zakazu dopuszczania do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej materiału siewnego odmian genetycznie zmodyfikowanych,

2) w ustawie z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U. Nr 144, poz. 1045) przepisu uniemożliwiającego wprowadzanie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz organizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do użytku paszowego.

Podkreślić jednak należy, że prawo europejskie nie przewiduje generalnych zakazów odnośnie wprowadzania do obrotu czy użytkowania GMO, jeżeli nie są znane naukowe przesłanki potwierdzające szkodliwość danego GMO i zabrania również stosowania takich praktyk przez poszczególne państwa członkowskie, zatem w związku z "zakazami" wynikającymi z obu wymienionych ustaw, Komisja Europejska rozpoczęła oficjalne postępowanie przeciwko Polsce w trybie art. 226 TWE.

Sprawą kontrowersyjną, wymagającą dogłębnej analizy, podnoszoną również przez Panią Senator jest kwestia mniej lub bardziej legalnej uprawy genetycznie zmodyfikowanych roślin. Wobec protestów organizacji ekologicznych i bardzo licznych protestów konsumentów przeciwko wprowadzaniu na rynek produktów zmodyfikowanych genetycznie prawdopodobnym jest, że nie tylko rolnik, który podjął decyzję o uprawie roślin zmodyfikowanych genetycznie, ale również rolnik, którego plony zostałyby ewentualnie "zanieczyszczone" przez uprawiane na pobliskich polach rośliny zmodyfikowane uzyska za nie niższą cenę, lub wręcz nie znajdzie na nie nabywców. Pojawienie się materiału genetycznie zmodyfikowanego w plonach rolników prowadzących uprawę metodami ekologicznymi może doprowadzić do utraty przez gospodarstwo statusu gospodarstwa ekologicznego.

W tej sytuacji mając na względzie powyższe przesłanki oraz wytyczne Ramowego Stanowiska Polski a z drugiej strony dyrektywy UE, w Ministerstwie Środowiska został opracowany projekt ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowanych, w której znajduje się rozdział "Strefy wskazane do prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych". Rozdział ten jest próbą uregulowania zasad koegzystencji w rolnictwie. Projekt stwarza ściśle określone ramy prawne i procedury, których rolnik, starający się o rozpoczęcie upraw roślin transgenicznych, będzie zobowiązany przestrzegać. Uprawa możliwa będzie po uzyskaniu decyzji, którą Minister Rolnictwa będzie wydawał w porozumieniu z Ministrem Środowiska oraz po zasięgnięciu opinii Rady Gminy, na terenie której planowana jest uprawa. Ponadto wniosek w sprawie wydania decyzji o utworzenie strefy wskazanej do prowadzenia uprawy będzie weryfikowany pod względem naukowym przez Komisję ds. organizmów genetycznie zmodyfikowanych działającą przy Ministrze Środowiska, w kontekście bezpieczeństwa danej rośliny dla środowiska (definicja bezpieczeństwo środowiska również określona jest w projekcie ustawy). Opinie wydane przez Ministra Środowiska oraz Radę Gminy reprezentującą głos lokalnej społeczności będą dla Ministra Rolnictwa wiążące przy wydawaniu decyzji. Oznaczać to będzie w praktyce, że Minister Rolnictwa będzie mógł wydać pozytywną decyzję tylko wówczas, gdy uprawa danej rośliny transgenicznej w określonej strefie nie będzie miała negatywnego wpływu na bezpieczeństwo środowiska oraz nie będzie budziła zastrzeżeń lokalnej społeczności.

Ponadto projekt ustawy przewiduje nałożenie na rolnika, który będzie prowadzić uprawę roślin genetycznie zmodyfikowanych, przewidzianą prawem cywilnym odpowiedzialność za ewentualne szkody, które wynikałyby z prowadzenia takiej uprawy. Poszkodowany rolnik, uprawiający rośliny konwencjonalne lub stosujący metody ekologiczne, będzie miał możliwość dochodzenia odszkodowania na drodze sądowej. Projekt ustawy nie ogranicza wysokości odszkodowania oraz nie zawęża możliwości dochodzenia zadośćuczynienia poprzez enumeratywne wskazanie rodzajów strat, których może dotyczyć roszczenie.

Podkreślenia wymaga fakt, że projekt ustawy zakłada solidarną odpowiedzialność rolnika prowadzącego uprawę roślin genetycznie zmodyfikowanych oraz podmiotu, który wprowadził do obrotu materiał siewny.

Z poważaniem

w/z Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SERETARZ STANU

Maciej Jabłoński

Warszawa, dn. 2007-06-05

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W związku z oświadczeniem Pani Senator Janiny Fetlińskiej złożonym podczas 33. posiedzenia Senatu RP, a przekazanym przy piśmie znak BPS/DSK-043-337/07 z dnia 15 maja 2007 roku, uprzejmie informuję, co następuje.

Sprawy odnoszące się do żywności genetycznie zmodyfikowanej są uregulowane rozporządzeniami wspólnotowymi:

- rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy, oraz

- rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 sprawie możliwości śledzenia i znakowania organizmów genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodukowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowanych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.

Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszystkich Państwach Członkowskich UE i w związku z tym Polska będąc członkiem UE jest zobligowana do przestrzegania przepisów tych rozporządzeń.

Wątpliwości dotyczące żywności GM znalazły odzwierciedlenie w przepisach rozporządzenia nr 1829/2003, ustalających skomplikowaną i restrykcyjną procedurę dopuszczania do obrotu organizmów genetycznie zmodyfikowanych jako żywność lub do produkcji żywności.

Jednym z etapów tej procedury jest naukowa ocena wniosku o wprowadzenie do obrotu żywności zawierającej, składającej się lub wyprodukowanej z określonego GMO, która jest przeprowadzana przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA). Na wniosek taki składa się obszerna dokumentacja, w tym wyniki badań potwierdzających, że dane GMO z przeznaczeniem na żywność nie wywiera szkodliwych skutków dla zdrowia ludzi, zwierząt lub środowiska naturalnego, metodyka badań i inne dane.

W czasie przeprowadzania oceny naukowej wniosku odbywają się trzymiesięczne konsultacje z kompetentnymi instytucjami Państw Członkowskich, w trakcie których można zgłaszać uwagi. Rozpatrywane są przede wszystkim aspekty natury naukowej, które dokładnie sprawdzane są przez EFSA.

Proces naukowej oceny wniosku kończy się wydaniem opinii, a następnie przekazaniem jej do wnioskodawcy, Komisji Europejskiej oraz Państw Członkowskich. Po usunięciu danych poufnych jest ona udostępniana opinii publicznej z możliwością zgłoszenia uwag i komentarzy do Komisji Europejskiej w ciągu 30 dni od daty jej publikacji na stronie internetowej KE.

Komisja Europejska, zgodnie z dalszymi etapami procedury, przygotowuje projekt decyzji na prowadzenie do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej, której dotyczy dany wniosek. Projekt decyzji jest następnie przedkładany do konsultacji i jest głosowany na Stałym Komitecie ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt (Standing Committee on Food Chain and Animal Heath- SCFCAH - jeden z licznych komitetów Komisji Europejskiej). Przyjmowanie decyzji odbywa się zgodnie z tzw. komitologiczną procedurą regulacyjną określoną w Decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji zmienionej decyzją Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r.

Podczas dotychczasowych głosowań tego rodzaju decyzji na forum Komitetu nie dochodziło do ostatecznego rozstrzygnięcia, dlatego też decyzje były następnie głosowane na forum Rady Unii Europejskiej.

Przed głosowaniem na posiedzeniu Rady UE koniecznie jest przygotowanie w kraju Stanowiska Rządu w sprawie danej decyzji, a następnie przedstawienie go (wraz z tą decyzją) do przyjęcia przez Komitet Europejski Rady Ministrów oraz na dalszym etapie przez Sejm i Senat RP. Wymóg przygotowania takiego Stanowiska Rządu wynika z przepisów art. 6 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (Dz. U. nr 52, poz. 515 z późn. zm.).

Pragnę podkreślić, że stanowiska zawarte w instrukcjach dla Przedstawiciela Polski na posiedzenia gremiów Instytucji UE (np. SCFCAH), a także Stanowiska Rządu dotyczące projektów decyzji w sprawie wprowadzenia do obrotu organizmu genetycznie zmodyfikowanego z przeznaczeniem na żywność są przygotowywane zgodnie z Ramowym Stanowiskiem RP dotyczącym Organizmów Genetycznie Zmodyfikowanych i są to stanowiska negatywne.

Uprzejmie informuję, że ww. Stanowisko było przygotowywane również przez Ministerstwo Zdrowia oraz Główny Inspektorat Sanitarny i zostało przyjęte przez Radę Ministrów w dniu 7 marca 2006 r.

Jeśli dla danego GMO, pomimo sprzeciwu Polski, zostanie przyjęta przez Komisję Europejską decyzja na wprowadzenie do obrotu GMO z przeznaczeniem na żywność, informacja o tym jest publikowana we Wspólnotowym Rejestrze Genetycznie Zmodyfikowanej Żywności i Paszy

Żywności i Pasze GM znajdujące się w tym Rejestrze mogą znajdować się na rynku UE, pod warunkiem jednak, że są oznakowane zgodnie z przepisami rozporządzenia 1829/2003/WE. Konieczność właściwego znakowania żywności GM (weryfikowanego także w ramach urzędowej kontroli żywności) zapewnia konsumentom możliwość świadomego wyboru między żywnością GM a jej konwencjonalnym odpowiednikiem. Pragnę również zaznaczyć, że decyzje na wprowadzenie do obrotu danej żywności genetycznie zmodyfikowanej są wydawane na okres 10 lat. Przy odnawianiu takiej decyzji brane są pod uwagę dane naukowe, które mogły pojawić się w trakcie obowiązywania decyzji.

Reasumując, wprowadzanie do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej poprzedzone jest długotrwałą i restrykcyjną procedurą administracyjną, oceną naukową i szerokimi konsultacjami społecznymi, zarówno na poziomie instytucji Unii Europejskiej, jak również na poziomie krajowym. W związku z tym biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy naukowej i opinie ekspertów, można twierdzić, że żywność GM dopuszczona do obrotu zgodnie z przepisami rozporządzenia 1829/2003 WE, nie stanowi zagrożenia dla zdrowia ludzi. Ponadto jak dotąd nie znane są przypadki wskazujące na szkodliwość żywności GM w aspekcie populacyjnym. W przypadku jednak, gdyby zaistniały uzasadnione obawy, że żywność (nie tylko genetycznie zmodyfikowana), która pochodzi ze Wspólnoty lub jest przywożona z państwa trzeciego, stworzy poważne ryzyko dla zdrowia ludzkiego, zdrowia zwierząt lub środowiska, wdrażane zostają specjalne procedury zakazujące przywozu, wprowadzania do obrotu oraz wycofywania z obrotu tej żywności. Wymogi te zostały określone przepisami rozporządzenia 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności.

Z wyrazami szacunku

z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Szanowna Pani Minister!

Moje oświadczenie dotyczy problematyki zatrudniania cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Do senackiej Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska wielokrotnie były kierowane pytania w sprawie zatrudniania cudzoziemców, głównie pochodzących zza wschodniej granicy, jako sezonowych pracowników rolnych. Zatrudnianiem obcokrajowców byli zainteresowani głównie rolnicy uprawiający płody rolne. Problem ten dotknął również wielu rolników z Lubelszczyzny, mojego okręgu wyborczego.

W związku z tym uprzejmie proszę o poinformowanie mnie: jakie działania z zakresu uregulowań prawnych podjął resort pracy, aby uniknąć podobnych problemów w tym roku? Czy ze strony resortu są przygotowane rozwiązania, które ułatwią w tym roku zatrudnianie na terytorium RP cudzoziemców w charakterze sezonowych pracowników w rolnictwie?

Jerzy Chróścikowski

Warszawa, dnia 30.05.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Chróścikowskiego na 32 posiedzeniu Senatu w dniu 26 kwietnia br. (znak: BPS/DSK-043-229/07) dotyczącego ułatwień dla cudzoziemców podejmujących prace sezonowe w Polsce - uprzejmie informuję, iż od ubiegłego roku obywatele państw graniczących z RP mają możliwość zatrudnienia krótkoterminowego o charakterze sezonowym, bez obowiązku uzyskiwania zezwolenia na pracę, na okres do trzech miesięcy w ciągu kolejnych sześciu miesięcy, jeżeli podejmą pracę w zakresie sekcji A Polskiej Klasyfikacji Działalności, w grupach:

• 01.1- uprawy rolne; ogrodnictwo, włączając warzywnictwo,
• 01.2 - chów i hodowla zwierząt,
• 01.3 - uprawy rolne połączone z chowem i hodowlą zwierząt.

Aktualnie przygotowany został projekt kolejnych korekt w przepisach ułatwiających cudzoziemcom dostęp do polskiego rynku pracy. Przewiduje on rozszerzenie katalogu wyjątków pozwalających na zatrudnianie cudzoziemców bez obowiązku uzyskiwania zezwoleń na pracę. Skorzystają z tego ułatwienia obywatele państw graniczących z Polską wykonujący prace krótkoterminowe (do trzech miesięcy w ciągu kolejnych sześciu miesięcy) w zakresie wszystkich rodzajów działalności przewidzianych w PKD. Obecnie takie możliwości istnieją jedynie w sektorze rolnym. Rozszerzenie zakresu sektorów zwiększy atrakcyjność pracy legalnej i może przyczynić się do ograniczenia zatrudnienia w szarej strefie.

Propozycje MPiPS przewidują takie możliwości także dla obywateli pozostałych państw, również spoza Europy, którzy podejmą pracę krótkoterminową w rolnictwie, budownictwie lub drogownictwie, w ramach rekrutacji organizowanej przez publiczne służby zatrudnienia.

Projekt stosownego rozporządzenia od dłuższego już czasu jest w trakcie uzgodnień z zainteresowanymi ministrami, wojewodami, marszałkami województw a także z partnerami społecznymi, w tym z centralami związkowymi. Przedłużające się konsultacje spowodowane są rozbieżnością poglądów ministerstw co do zasadności wprowadzania ułatwień w podejmowaniu pracy dla obywateli państw azjatyckich. Do czasu zakończenia tych konsultacji trudno dokładnie przewidzieć kiedy, oraz w jakim kształcie nowy akt się ukaże.

Warto nadmienić, iż w pierwszej połowie czerwca br. kwestie dot. liberalizacji przepisów regulujących dostęp do rynku pracy dla cudzoziemców pochodzących z państw pozaeuropejskich będą rozpatrywane na posiedzeniu Zespołu ds. Migracji, będącego organem doradczym Prezesa Rady Ministrów.

Oczekujemy także na uchwalenie przez Sejm RP noweli ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, która pozwoli na radykalne obniżenie opłat wnoszonych obecnie przez pracodawców przy składaniu wniosku o zezwolenie na pracę.

Ministerstwo prowadzi ponadto konsultacje z partnerem ukraińskim w sprawie współpracy dwustronnej w zakresie przepływu pracowników. Uzgodniony został na szczeblu ekspertów projekt procedur i obiegu dokumentów ułatwiających przekazywane ofert pracy polskich pracodawców obywatelom Ukrainy. Uwzględniono w nim zarówno przypadki podejmowania pracy krótkoterminowej bez obowiązku posiadania zezwolenia na pracę jak i inne formy zatrudnienia.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

dr Romuald Poliński

PODSEKRETARZ STANU

Swoje oświadczenie kieruję do minister pracy i polityki społecznej, pani Anny Kalaty.

Szanowna Pani Minister!

Proszę o informację, co rząd i ministerstwo zamierzają zrobić w sprawie prawa do wcześniejszej emerytury dla nauczycieli oraz w sprawie objęcia ich ustawą o emeryturach pomostowych.

Po pierwsze, w oświacie ruch kadrowy kończy się w miesiącu maju. Czy ministerstwo uwzględniło ten fakt w swoich planach wprowadzenia ustaw okołoemerytalnych jeszcze w roku 2007?

Po drugie, jakie okoliczności spowodowały, że zawód nauczyciela przestał być, w myśl doniesień prasowych, zawodem o szczególnym charakterze?

I po trzecie, jakie są rozwiązania emerytalne w wiodących krajach Unii Europejskiej?

W tej sytuacji bardzo proszę o objęcie nadzorem przedmiotowej sprawy. Dziękuję bardzo.

Warszawa, 30.05.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 9 maja br. znak: BPS/DSK-043-301/07, przy którym przesłane zostało oświadczenie złożone przez senatora Czesława Żelichowskiego na 32 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 26 kwietnia 2007 r. w sprawie prawa nauczycieli do wcześniejszej emerytury oraz w sprawie objęcia ich ustawą o emeryturach pomostowych uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

W systemie emerytalnym uregulowanym przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998r r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) zachowane zostały uprawnienia do wcześniejszych emerytur dla niektórych pracowników, urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r., wykonujących prace kwalifikowane w dotychczasowych przepisach jako zatrudnienie w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając na celu umożliwienie uzyskania wcześniejszej emerytury osobom urodzonym po 1948 r., które w 1999 r. zdecydowały się dobrowolnie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego nie wiedząc, że nastąpi zmiana przepisów Sejm przyjął ustawę z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 17, poz. 95), którymi to przepisami nadano między innymi nowe brzmienie przepisom ustawy emerytalnej dotyczącym warunków przejścia na wcześniejszą emeryturę.

W myśl obowiązujących przepisów powołanej ustawy emerytalnej prawo do emerytury na warunkach określonych dla pracowników, zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje w wieku niższym niż powszechnie obowiązujący po spełnieniu łącznie warunków: nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa oraz spełnienia warunków do uzyskania emerytury do dnia 31 grudnia 2007r.

Ubezpieczonemu, będącemu pracownikiem, urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., a przed dniem 1 stycznia 1969r., zatrudnionemu w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż powszechny wiek emerytalny.

Do celów ustalania uprawnień za pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze uważa się nauczycieli, wychowawców lub innych pracowników pedagogicznych wykonujących pracę nauczycielską wymienioną przepisami ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.).

Wiek emerytalny, rodzaje prac i stanowisk oraz warunki, na podstawie których przysługuje prawo do emerytury ustalane jest na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43, z późn. zm.).

W myśl przepisów wskazanego rozporządzenia nauczyciel, wychowawca lub inny pracownik pedagogiczny wykonujący pracę nauczycielską określoną przepisami powołanej ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela nabywa prawo do emerytury w przypadku kobiety po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego 55 lat i legitymowania się wymaganym okresem zatrudnienia tj. 20 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnym charakterze.

Prawo do emerytury na tych warunkach przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r. jeżeli spełni łącznie warunki: nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa oraz warunki do uzyskania emerytury spełni do dnia 31 grudnia 2007 r.

Natomiast przepisami ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela określono, iż nauczyciele mający trzydziestoletni okres zatrudnienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze, zaś nauczyciele szkół, placówek, zakładów specjalnych oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich -dwudziestopięcioletni okres zatrudnienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze w szkolnictwie specjalnym, mogą - po rozwiązaniu na swój wniosek stosunku pracy - przejść na emeryturę. Nauczyciele spełniający te warunki mogą przejść na emeryturę również w wypadku rozwiązania stosunku pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy w określonych okolicznościach.

Stosownie do przepisów powołanej ustawy nauczyciele urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969r., zachowują prawo do emerytury na wskazanych zasadach, bez względu na wiek, w ciągu dziewięciu lat od dnia wejścia w życie , tj. od dnia 1 stycznia 1999r., przepisów ustawy emerytalnej, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

Jeżeli chodzi o podniesioną kwestię rozwiązań emerytalnych dla nauczycieli w krajach członkowskich Unii Europejskiej, to pragnę uprzejmie wyjaśnić, iż przestrzegana jest zasada szczegółowych cech krajowych rozwiązań dotyczących zabezpieczenia społecznego.

Kwestie związane z ustawodawstwem emerytalnym pozostawione są uznaniu każdego z państw członkowskich.

W Unii Europejskiej - łącznie z pozostałymi członkami tj. Norwegią, Islandią, Liechtensteinem, a także Szwajcarią - obecnie funkcjonuje aż 31 różnych systemów emerytalnych, podlegających ciągłym modyfikacjom.

W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej nie jest prowadzona analiza uprawnień emerytalnych dla nauczycieli w krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Natomiast gdy chodzi o sprawę emerytur pomostowych, to pragnę uprzejmie wyjaśnić, iż aktualnie w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej trwają prace nad projektem ustawy o emeryturach pomostowych.

W projekcie tym zawarto propozycję zmiany przepisów ustawy z dnia 26 stycznia 1983r.-Karta Nauczyciela w myśl, której prawo do emerytury na warunkach określonych w Karcie Nauczyciela będzie przysługiwało również nauczycielom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r., bez względu na wiek, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa oraz spełnili warunki do uzyskania emerytury, z wyjątkiem warunku rozwiązania stosunku pracy, w ciągu dziewięciu lat od dnia wejścia w życie ustawy emerytalnej tj. od dnia 1 stycznia 1999 r.

Projekt ten został poddany szerokim konsultacjom, w tym między innymi z partnerami społecznymi.

Należy zaznaczyć, iż podejmowanie decyzji w tak istotnych z punktu widzenia społecznego i ekonomicznego sprawach, musi być poprzedzone wszechstronną analizą i wymaga konsensusu społecznego.

O ostatecznym kształcie projektowanych regulacji zadecyduje Sejm.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

dr Romuald Poliński

PODSEKRETARZ STANU