Warszawa, dnia 7 maja 2001 r.

W nawiązaniu do wystąpienia z dnia 4 kwietnia 2001 roku pismem o znakach AG/043/17501/IV z prośbą o zajęcie stanowiska wobec oświadczenia złożonego przez Senatora Tadeusza Rzemykowskiego podczas 78 posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2001 roku, którego przedmiotem jest zapytanie o harmonogram telefonizacji poszczególnych gmin powiatu pilskiego, szczególnie miasta Łobżenica i poszczególnych wsi tej gminy przedstawiam, co następuje:

Zadania inwestycyjne realizowane pod roboczą nazwą "Telefonizacji Gmin Wyrzyskich", które obejmowało zachodnią część Powiatu Pilskiego z gminami: Białośliwie, Wyrzysk, Łobżenica, Wysoka, Miasteczko Krajeńskie rozpoczęło się w roku 1998. W roku tym w ramach zadań inwestycyjnych zostały wymienione wszystkie centrale ręczne na cyfrowe obiekty komutacyjne. Wymiana central ręcznych została zrealizowana w Łobżenicy, Wysokiej, Białośliwiu, Miasteczku Krajeńskim oraz także wymieniono centralę elektromechaniczną 32 AB w Wyrzysku. Ponadto w 20 miejscowościach "gmin wyrzyskich" powstały cyfrowe węzły komutacyjne, co umożliwiło z tego terenu pełnej gamy usług telekomunikacyjnych TP S.A.

W związku z tym zaproponował rozłożenie całkowitej telefonizacji na kilka lat. Jednak oczekiwania społeczeństwa i deklarowana pomoc władz gminnych wzięły górę. W następstwie tego uzgodniono, iż telefonizacja poszczególnych gmin będzie inwestycją wspólną: TP S.A. oraz zainteresowanych mieszkańców i gmin. W ramach tych wspólnych działań, przy dużym zaangażowaniu sołtysów poszczególnych wsi powstały listy wnioskodawców zainteresowanych korzystaniem z usług TP S.A.

Zakład Telekomunikacji w Pile zalecił wykonanie dokumentacji technicznej i podpisał stosowne umowy z przedstawicielami poszczególnych gmin, określając w nich terminy realizacji i zadania każdej ze stron. Jednym z zadań gmin było zebranie wkładów finansowych określonych w umowie potrzebnych do realizacji inwestycji. Wyliczone koszty przyłączania do sieci TP S.A. zostały skalkulowane na poziomie 600-800 zł od jednego abonenta w zależności od gminy. W trakcie realizacji zadania okazało się, iż część osób, które wcześniej deklarowały chęć posiadania przyłącza rezygnowały z założenia telefonu, a na ich miejsce wpłacały pieniądze osoby nie będące na listach pierwotnych i nie ujęte w projekcie technicznym. Takie działania doprowadziły do tego, iż pierwotnie opracowany projekt nie zawierał przyłączy dla nowych chętnych osób, których ciągle przybywało.

TP S.A. systematycznie przyłączała abonentów na podstawie list dokonanych odbiorów technicznych i spisywanych porozumień częściowych. Aby uwzględnić w dokumentacji technicznej osoby wcześniej tam nie ujęte w grudniu 2000 roku Dyrektor Pionu Sieci TP S.A. podpisał stosowne umowy z przedstawicielami poszczególnych gmin, w których określono końcowe terminy wykonania przyłączy oraz sposób rozliczenia z osobami, które znajdują się na listach. Terminy realizacji są różne dla poszczególnych gmin. Ostateczny termin realizacji wszystkich przyłączy został określony na 31.07.2001 roku.

Przewidywana liczba nowych abonentów do końca 2001 roku na terenach gmin wyrzyskich, kształtuje się na poziomie: Białośliwie 20, Wyrzysk 30, Łobżenica 30, Wysoka 30, Miasteczko Krajeńskie 30 (razem 140 nowych abonentów).

Warszawa, 2001-05-12

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pragnę jednak wyraźnie podkreślić, iż włączenie jednostek badawczo-rozwojowych do sektora finansów publicznych nie oznacza zrównania tych jednostek z jednostkami budżetowymi, co zostało mylnie zinterpretowane przez Pana Senatora Adama Graczyńskiego w przedłożonym oświadczeniu. Jednostki badawczo-rozwojowe mają zdecydowanie większą swobodę w dysponowaniu otrzymanymi środkami budżetowymi, przekazywanymi w formie dotacji podmiotowej i dotacji celowej. Natomiast jednostki budżetowe dokonują wydatków zgodnie z określonym szczegółowym podziałem wynikającym z klasyfikacji budżetowej. Jednostki budżetowe odprowadzają uzyskane dochody na rachunek budżetu państwa, podczas gdy jednostki badawczo-rozwojowe samodzielnie decydują o przeznaczeniu uzyskanych dochodów. Jednostka badawczo-rozwojowa, w ramach posiadanych możliwości finansowych oraz na podstawie obowiązujących przepisów o wynagrodzeniu, ustala samodzielnie wielkość środków na wynagrodzenia, natomiast wynagrodzenia jednostki budżetowej są limitowane i określone w ustawie budżetowej.

Dodatkowo pragnę wyjaśnić, iż ustawa o finansach publicznych ma charakter systemowy i podporządkowuje jednostki badawczo-rozwojowe rygorom zamówień publicznych jedynie w sposób pośredni. Podstawowym aktem, z którego wynika obowiązek stosowania do zakupów robót i usług finansowych ze środków publicznych przepisów dotyczących zamówień publicznych jest ustawa o zamówieniach publicznych.

Natomiast w odniesieniu do zamówień zlecanych przez jednostki badawczo-rozwojowe, opłacanych ze środków publicznych, ustawa o zamówieniach publicznych ma zastosowanie bezpośrednio do tych jednostek.

Należy również mieć na uwadze, iż wykonywanie prac zleconych przez podmioty spoza sektora finansów publicznych jest oparte na reżimie prawa cywilnego i podlega podstawowej zasadzie jaką jest swoboda umów. Jak się wydaje zarówno dający zlecenie, jak i przyjmujący je do wykonania mogą swobodnie kształtować treść łączącego je stosunku prawnego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 14 maja 20001 r.

Taryfa Nr 1/2000 dla paliw gazowych ustalona przez PGNiG S.A. zatwierdzona decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 1 marca 2000 r. stosowana była od dnia 18 marca 2000 r.

- Ustalenia nowych stawek opłat za przyłączenie - na podstawie 1/4; średniorocznych nakładów na przyłączenie odbiorców do sieci gazowych,

Wprowadzenie powyższej zmiany taryfy spowodowało wzrost średniej opłaty za dostawę gazu wysokometanowego dla wszystkich odbiorców w wysokości 16,3% w stosunku do opłaty obliczonej na podstawie cen i stawek ostatnio obowiązujących, natomiast w poszczególnych grupach taryfowych wzrost średniej opłaty za gaz mieści się w przedziale 12,9% - 21,6%, przy czym należy mieć na uwadze, że jest mowa o tzw. średnim wzroście w grupie taryfowej, który nie jest tożsamy ze wzrostem płatności dla poszczególnych odbiorców.

- Wzrost samej ceny gazu wysokometanowego w obrocie o 28,2% (z 0,394 zł/m³ na 0,0505 zł m³), który oznaczał dla grup odbiorców przemysłowych (W-5 do W-10 - kotłownie, piekarnie, huty szkła, zakłady porcelany, elektrociepłownie, zakłady przemysłowe) średnio 14% - 20% wzrost płatności ogół;.

- Wzrost lub spadek płatności za usługę przesyłową związany ze zmianą relacji składnika stałego i zmiennego opłaty przesyłowej (obniżona została stawka stała a wzrosła stawka zmienna opłaty przesyłowej). Zmiana ta wynika z konieczności realizacji zapisu art. 45 ust. 5 ustawy Prawo energetyczne, stanowiącego, iż udział opłat stałych za świadczenie usług przesyłowych w łącznych opłatach za te usługi dla danej grupy odbiorców nie może być wyższy niż 40%. Z tego tytułu nastąpiło znaczne przesunięcie ciężaru opłat w kierunku opłaty zmiennej i istotny wzrost tej opłaty, rekompensujący utracone przychody w opłacie stałej. Dostosowanie w tym zakresie dotyczyło głównie odbiorców przemysłowych, gdzie przed zmianą taryfy udział opłat stałych w opłatach przesyłowych był bardzo wysoki i przekraczał 90%.

Realizacja ww. zapisu art. 45 ust. 5 ustawy PE, powoduje, że dla odbiorców wykorzystujących gaz w większym stopniu i o dobrym współczynniku wykorzystania zamówionej mocy w ciągu roku (głównie zakłady przemysłowe pracujące w ruchu ciągłym np. przemysł szklarski i ceramiczny) wzrost opłat jest wyższy, natomiast zyskują odbiorcy pobierający gaz nierównomiernie (np. 90% w sezonie grzewczym) i o niskim współczynniku wykorzystania mocy - z uwagi na ograniczenie udziału opłat stałych w opłatach łącznych.

Na podstawie przeprowadzonych analiz można stwierdzić, że dla ponad 400 odbiorców przemysłowych wzrost opłat może przekroczyć 30% i w tej grupie znajdują się przedsiębiorstwa o wysokim współczynniku wykorzystania mocy (huty szkła, zakłady ceramiczne, piekarnie, ale także niektóre zakłady ciepłownicze), natomiast z drugiej strony jest znaczna ilość odbiorców (ponad 3100), którym opłaty za usługi przesyłowe, obliczone na podstawie zmienionych stawek w stosunku do poprzednio obowiązujących, spadły co najmniej o 20%, co powoduje, że całkowity wzrost opłat dla tych odbiorców jest znacznie poniżej średniej dla danej grupy. Korzyść z tego tytułu odnotowały w szczególności małe i średnie ciepłownie pracujące w sezonie grzewczym.

MINISTER
z up. Andrzej Karbownik

Warszawa, dnia 14 maja 2001 r.

Taryfa Nr 1/2000 dla paliw gazowych ustalona przez PGNiG S.A. zatwierdzona decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 1 marca 2000 r. stosowana była od dnia 18 marca 2000 r.

- Ustalenia nowych stawek opłat przesyłowych, zgodnie z postanowieniami art. 45 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne,

Wprowadzenie powyższej zmiany taryfy spowodowało wzrost średniej opłaty za dostawę gazu wysokometanowego dla wszystkich odbiorców w wysokości 16,3% w stosunku do opłaty obliczonej na podstawie cen i stawek ostatnio obowiązujących, natomiast w poszczególnych grupach taryfowych wzrost średniej opłaty za gaz mieści się w przedziale 12,9% - 21,6%, przy czym należy mieć na uwadze, że jest mowa o tzw. średnim wzroście w grupie taryfowej, który nie jest tożsamy ze wzrostem płatności dla poszczególnych odbiorców.

- Wzrost samej ceny gazu wysokometanowego w obrocie o 28,2% (z 0,394 zł/m³ na 0,0505 zł m³), który oznaczał dla grup odbiorców przemysłowych (W-5 do W-10 - kotłownie, piekarnie, huty szkła, zakłady porcelany, elektrociepłownie, zakłady przemysłowe) średnio 14% - 20% wzrost płatności ogółem;

- Wzrost lub spadek płatności za usługę przesyłową związany ze zmianą relacji składnika stałego i zmiennego opłaty przesyłowej (obniżona została stawka stała a wzrosła stawka zmienna opłaty przesyłowej). Zmiana ta wynika z konieczności realizacji zapisu art. 45 ust. 5 ustawy Prawo energetyczne, stanowiącego, iż udział opłat stałych za świadczenie usług przesyłowych w łącznych opłatach za te usługi dla danej grupy odbiorców nie może być wyższy niż 40%. Z tego tytułu nastąpiło znaczne przesunięcie ciężaru opłat w kierunku opłaty zmiennej i istotny wzrost tej opłaty, rekompensujący utracone przychody w opłacie stałej. Dostosowanie w tym zakresie dotyczyło głównie odbiorców przemysłowych, gdzie przed zmianą taryfy udział opłat stałych w opłatach przesyłowych był bardzo wysoki i przekraczał 90%.

Realizacja ww. zapisu art. 45 ust. 5 ustawy PE, powoduje, że dla odbiorców wykorzystujących gaz w większym stopniu i o dobrym współczynniku wykorzystania zamówionej mocy w ciągu roku (głównie zakłady przemysłowe pracujące w ruchu ciągłym np. przemysł szklarski i ceramiczny) wzrost opłat jest wyższy, natomiast zyskują odbiorcy pobierający gaz nierównomiernie (np. 90% w sezonie grzewczym) i o niskim współczynniku wykorzystania mocy - z uwagi na ograniczenie udziału opłat stałych w opłatach łącznych.

Na podstawie przeprowadzonych analiz można stwierdzić, że dla ponad 400 odbiorców przemysłowych wzrost opłat może przekroczyć 30% i w tej grupie znajdują się przedsiębiorstwa o wysokim współczynniku wykorzystania mocy (huty szkła, zakłady ceramiczne, piekarnie, ale także niektóre zakłady ciepłownicze), natomiast z drugiej strony jest znaczna ilość odbiorców (ponad 3100), którym opłaty za usługi przesyłowe, obliczone na podstawie zmienionych stawek w stosunku do poprzednio obowiązujących, spadły co najmniej o 20%, co powoduje, że całkowity wzrost opłat dla tych odbiorców jest znacznie poniżej średniej dla danej grupy. Korzyść z tego tytułu odnotowały w szczególności małe i średnie ciepłownie pracujące w sezonie grzewczym.

MINISTER

z up. Andrzej Karbownik
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 15 maja 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

O wysokości środków jakie mogą być przeznaczone w danym roku na finansowanie z funduszy publicznych określonych celów i zadań, w tym finansowanych z Funduszu Pracy, decyduje Parlament RP przyjmując ustawę budżetową na dany rok, której integralną część stanowi plan finansowy Funduszu Pracy. W ustawie budżetowej na 2001 r. na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu przewidziana została kwota 800 mln zł. A zatem Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy - nie może dokonać podziału pomiędzy poszczególne samorządy powiatowe kwoty wyższej od określonej w ustawie budżetowej.

Decyzje o limitach środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu jakie mogą być wydatkowane w 2001 r. przez poszczególne samorządy powiatów, przekazane zostały przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy - dysponenta Funduszu Pracy - starostom powiatów w piśmie z dnia 30 marca br. Kwoty limitów ustalone zostały wg. wzoru algorytmu, określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz. U. Nr 27, poz. 299).

Jednocześnie nadmieniam, że wzór algorytmu preferuje przede wszystkim powiaty o wysokiej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych oraz stopie bezrobocia, a także powiaty o dużym udziale: długotrwale bezrobotnych w ogólnej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych, bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku oraz wysokim udziale bezrobotnych absolwentów.

Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostała rezerwa w wysokości do 20% środków Funduszu Pracy przewidzianych w planie na realizacje zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu. Rezerwa ta przeznaczona jest na finansowanie dodatkowych programów określonych w kontraktach zawieranych przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z samorządami powiatów. W 2001 r. środki rezerwy mogą być przeznaczone także na zwiększenie limitu w celu sfinansowania powstałych na koniec ubr. zobowiązań z tytułu realizowanych programów przeciwdziałania bezrobociu, jeżeli przyznane środki w ramach wzoru algorytmu nie pokrywałyby tych zobowiązań.

Jednocześnie pragnę podkreślić, że w ramach otrzymanego limitu środków Funduszu Pracy starosta sprawujący zwierzchnictwo nad powiatowym urzędem pracy decyduje o tym na terenie której gminy realizowane będą i w jakim zakresie programy przeciwdziałania bezrobociu (szkolenia, prace interwencyjne, roboty publiczne itp.).

Z szacunkiem

Warszawa, 15 maja 2001 r.

O wysokości środków jakie mogą być przeznaczone w danym roku na finansowanie z funduszy publicznych określonych celów i zadań, w tym finansowanych z Funduszu Pracy, decyduje Parlament RP przyjmując ustawę budżetową na dany rok, której integralną część stanowi plan finansowy Funduszu Pracy. W ustawie budżetowej na 2001 r. na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu przewidziana została kwota 800 mln zł. A zatem Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy - nie może dokonać podziału pomiędzy poszczególne samorządy powiatowe kwoty wyższej od określonej w ustawie budżetowej.

Decyzje o limitach środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu jakie mogą być wydatkowane w 2001 r. przez poszczególne samorządy powiatów, przekazane zostały przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy - dysponenta Funduszu Pracy - starostom powiatów w piśmie z dnia 30 marca br. Kwoty limitów ustalone zostały wg. wzoru algorytmu, określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz. U. Nr 27, poz. 299).

Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostała rezerwa w wysokości do 20% środków Funduszu Pracy przewidzianych w planie na realizacje zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu. Rezerwa ta przeznaczona jest na finansowanie dodatkowych programów określonych w kontraktach zawieranych przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z samorządami powiatów.

Warszawa, 2001-05-11

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357, z późn. zm.) w brzmieniu nadanym nowelą z dnia 18 lutego 2000 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

b) nauczyciela kontraktowego - 1 617 zł (wzrost o 138 zł - 9,3%)

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, iż podstawą do ustalenia powyższych średnich kwot przypadających na poszczególne stopnie awansu zawodowego stał się przepis art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. Stanowi on, iż średnie wynagrodzenie nauczyciela stażysty wynosi 82% kwoty bazowej określanej dla pracowników państwowej sfery budżetowej na podstawie art. 5 pkt 1 lit. a i art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1999 r. nr 110, poz. 1255) i ustalanej corocznie w ustawie budżetowej. Średnie wynagrodzenia nauczycieli pozostałych stopni awansu w stosunku do średniego wynagrodzenia nauczyciela stażysty wynoszą w roku 2001 odpowiednio:

1) dla nauczyciela kontraktowego - 123 %

2) dla nauczyciela mianowanego - 161 %

3) dla nauczyciela dyplomowanego - 184 %

Zgodnie z ustawą budżetową na rok 2001 (Dz. U. Nr 21, poz. 246) prognozowany wskaźnik wzrostu przeciętnych wynagrodzeń na rok 2001 wynosi - 7,6%. Oznacza to, iż kwota bazowa będąca podstawą określenia wysokości wynagrodzenia nauczyciela stażysty, a zarazem nauczycieli pozostałych stopni awansu wynosi w roku 2001 - 1 603, 56 zł.

W myśl zapisu art. 30 ust. 11 ustawy Karta Nauczyciela podwyższenie wynagrodzeń nauczycieli przeciętnie do wskazanych powyżej kwot następuje nie później niż w terminie określonym dla pracowników państwowej sfery budżetowej, każdorazowo z wyrównaniem od dnia 1 stycznia.

Powyższe oznacza, iż regulacja wynagrodzeń nauczycielskich, w myśl zapisu art. 8 ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej - powinna nastąpić w ciągu trzech miesięcy po ogłoszeniu ustawy budżetowej (czyli w roku 2001 do dnia 22 czerwca).

Ponadto pragnę poinformować, iż zarówno wysokość średnich wynagrodzeń nauczycieli jak i ostateczny termin wdrożenia podwyżek wynagrodzeń na każdym ze stopni awansu zawodowego i w każdej jednostce samorządu terytorialnego jest zatem przesądzony ustawą. Uchwały organów prowadzących w sprawie regulaminów podlegają nadzorowi pod względem zgodności z prawem. Zgodność regulaminu z ustawą Karta Nauczyciela zachowana, jeżeli średnie wynagrodzenia nauczycieli poszczególnych stopni, składające się z wynagrodzenia zasadniczego i pozostałych składników wynagrodzenia, odpowiadają na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego, co najmniej średnim wynagrodzeniom określonym w ustawie.

W obowiązującym brzmieniu Karta Nauczyciela nie nakłada na Ministra Edukacji Narodowej obowiązku corocznego ustalania wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego. Posiadane kompetencje dotyczą wyłącznie prawa do regulacji w wewnętrznej strukturze wynagrodzenia, przesądzonego już w przeciętnej wysokości, ustawą.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA
PODSEKRETARZ STANU
Lech Sprawka

Warszawa, 15 maja 2001 r.

O wysokości środków jakie mogą być przeznaczone w danym roku na finansowanie z funduszy publicznych określonych celów i zadań, w tym finansowanych z Funduszu Pracy, decyduje Parlament RP przyjmując ustawę budżetową na dany rok, której integralną część stanowi plan finansowy Funduszu Pracy. W ustawie budżetowej na 2001 r. na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu przewidziana została kwota 800 mln zł. A zatem Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy - nie może dokonać podziału pomiędzy poszczególne samorządy powiatowe kwoty wyższej od określonej w ustawie budżetowej.

Decyzje o limitach środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu jakie mogą być wydatkowane w 2001 r. przez poszczególne samorządy powiatów, przekazane zostały przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy - dysponenta Funduszu Pracy - starostom powiatów w piśmie z dnia 30 marca br. Kwoty limitów ustalone zostały wg. wzoru algorytmu, określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz. U. Nr 27, poz. 299).

Wnioski o przyznanie z rezerwy dodatkowych środków mogą być kierowane do Prezesa KUP

Z szacunkiem

Warszawa, dnia 9 maja 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W wyroku z dnia 27 listopada 2000 r. (sygn. akt U. 3/2000, Dz. U. Nr 107, poz. 1147) Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż § 11 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999 r. jest niezgodny z art. 92 ust. 2 Konstytucji RP oraz z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t.: Dz. U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74, z późn. zm.). W konsekwencji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, § 11 rozporządzenia Rady Ministrów, dotyczący gminy Działdowo, utracił moc obowiązującą z dniem 7 grudnia 2000 r.

W dniu 26 lutego 2001 r., pismem nr RCL-110/36/01, Rządowe Centrum Legislacji poinformowało Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, iż zmiany przedmiotowego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999 r., są skorelowane z przepisami projektu rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Ogłoszenie rozporządzenia RM zmieniającego rozporządzenie z dnia 21 grudnia 1999 r., powinno nastąpić po ogłoszeniu rozporządzenia Ministra RRiB w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Prace nad tym projektem zostały przedłużone z uwagi na zmianę delegacji ustawowej, zawartej w art. 26 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (j.t.: Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086, z późn. zm.).

Warszawa, 16.05.2001 r.

W przyjętej ustawie budżetowej na 2001 r. na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu przewidziana została kwota 800 mln zł. A zatem Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy - nie może dokonać podziału pomiędzy poszczególne samorządy powiatowe kwoty wyższej od określonej w ustawie budżetowej. Dlatego umowy na zadania kontraktowe, Prezes Krajowego Urzędu Pracy zawiera ze starostami także w oparciu o środki Funduszu Pracy wynikające z ustawy budżetowej na dany rok.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że wzór algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz. U. Nr 27, poz. 299), preferuje przede wszystkim powiaty o wysokiej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych oraz stopie bezrobocia, a także powiaty o dużym udziale: długotrwale bezrobotnych w ogólnej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych, bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku oraz wysokim udziale bezrobotnych absolwentów. Nadmieniam, że zebrane uwagi i opinie do ww. rozporządzenia, znowelizowanego w stosunku do ubiegłorocznych zasad przekazywania środków Funduszu Pracy oraz długie i wielowątkowe dyskusje pozwoliły wypracować obowiązujące zasady. Przyjęty wzór algorytmu podziału środków różnicuje i uwzględnia sytuację poszczególnych powiatów pod względem bezrobocia, jednak podstawowym problemem są ograniczone środki Funduszu Pracy przewidziane w ustawie budżetowej na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu.

Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z powyższym rozporządzeniem, w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostała rezerwa w wysokości 20% środków Funduszu Pracy przewidzianych w planie Funduszu Pracy na realizacje zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu. Rezerwa ta przeznaczona jest na finansowanie dodatkowych programów określonych w kontraktach zawieranych przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z samorządami powiatów.

Warszawa, dnia 16.05.2001 r.

Przy podziale środków dla jednostek samorządu terytorialnego dokonano dokładnej analizy, w której uwzględniono stopę bezrobocia, udział środków własnych gmin na zadania pomocy społecznej, oraz liczbę osób korzystających z pomocy społecznej w 2000 r. Jednak niektóre ośrodki pomocy społecznej z powodu braku środków nie realizowały w pierwszych miesiącach br. wypłaty świadczeń w ramach zadań zleconych w tym także świadczeń obligatoryjnych.

Nie zwracałem się do parlamentarzystów Mazowsza ze specjalnymi prośbami o zwiększenie nakładów finansowych na pomoc społeczną ponieważ uważam, że parlamentarzyści reprezentując swoje regiony powinni być doskonale zorientowani w ich sytuacji ekonomicznej i mają obowiązek być emisariuszami w sprawie odpowiedniego zabezpieczenia występujących potrzeb.

I WICEWOJEWODA MAZOWIECKI
Andrzej Wieczorek

Warszawa, dnia 16.05.2001 r.

Instytut Rynku Elektronicznego określił wartość sprzedaży całości polskiego rynku AGD w 1998 roku na 1 mld USD a w 1999 roku na 930 mln USD.

Popyt producentów sprzętu chłodniczego w Polsce na sprężarki hermetyczne można szacować na poziomie ok. 1 mln szt. rocznie. Czołowi producenci krajowego sprzętu chłodniczego są zaopatrywani w sprężarki hermetyczne przez znane koncerny zagraniczne (ELEKTROLUX, DANFOSS, L'UNITED HERMETICA). Niejednokrotnie współpraca z dostawcami sprężarek jest podyktowana powiązaniami kapitałowymi.

Polskie przedsiębiorstwa wytwarzające sprężarki w Poniatowej to jest kolejno EDA S.A. (od sierpnia 1998 r. w upadłości), Zakład Produkcji Sprężarek Hermetycznych Sp. z o.o. (od września 1998 roku w likwidacji, od września 1999 roku w upadłości), Zakład Produkcji Rynkowej Sp. z o.o. (od lipca 2000 r. w likwidacji, od listopada 2000 r. w upadłości) nie zdołały sprostać silnej konkurencji zagranicznej. W 1999 roku Zakład Produkcji Rynkowej sprzedał niecałe 35 tys. sztuk sprężarek z czego 24 tys. firmie ZAMEX (obecnie w upadłości) a pozostałą ilość punktom serwisowym.

W kolejnej części oświadczenia Pan Senator Stanisław Gogacz poruszył kwestię realizacji Projektu Ochrony Warstwy Ozonowej finansowanego ze środków Globalnego Funduszu Ochrony Środowiska (GEF) na mocy Umowy o Grant zawartej w dniu 13 czerwca 1997 roku pomiędzy Ministrem Gospodarki RP a Bankiem Światowym. Projekt ten (składający się z 9 podprojektów) pomógł Polsce zrealizować cele zawarte w "Krajowym Programie Eliminacji Substancji Zubożających Warstwę Ozonową" to jest wyeliminować znaczącą część zużycia Substancji Zubożających Warstwę Ozonową (SZWO) w sektorze chłodnictwa i pianek, zorganizować sieć 3R (odzysku, regeneracji i redystrybucji) czynników chłodniczych, przeprowadzić szkolenia znacznej liczby serwisantów urządzeń chłodniczych i użytkowników halonów oraz kampanię informacyjną nt. ochrony warstwy ozonowej i konieczności odzysku SZWO.

Agencja wywiązała się ze wszystkich zobowiązań wynikających z ww. Porozumienia. Należy jednak podkreślić, że Porozumienie to nie dotyczy zarządzania mieniem i udziałami skarbu państwa na zlecenie organów państwowych, wspierania procesów restrukturyzacji, zagospodarowania mienia przyjętego od skarbu państwa.

W 1996 roku EDA S.A. wystąpiła z wnioskiem do Ministerstwa Przemysłu i Handlu o przyznanie grantu z Globalnego Funduszu Ochrony Środowiska (GEF). Eksperci Banku Światowego dokonujący ówcześnie weryfikacji podprojektu przedłożonego przez EDĘ S.A. byli przeciwni przyznaniu grantu dla tego przedsiębiorstwa z uwagi na słabą kondycję finansową spółki. EDA S.A. została warunkowo zakwalifikowana do uzyskania grantu na skutek deklaracji złożonej Bankowi Światowemu przez II NFI o prowadzonej przez ten fundusz restrukturyzacji spółki. W 1997 roku grant został przyznany wydzielonej przez II NFI z EDY S.A. spółce - Zakładowi Produkcji Sprężarek Hermetycznych.

(i )- powierzenie realizacji podprojektu finansowego ze środków grantu Zakładowi Produkcji Rynkowej Sp. z o.o.;

W 1999 roku Zakład Produkcji Rynkowej utracił rynek na chłodziarki do mleka, utrzymując jednocześnie pełne zatrudnienie związane z produkcją tego wyrobu, co w konsekwencji doprowadziło do likwidacji (lipiec 2000) i upadłości (listopad 2000) spółki. Wobec braku możliwości realizacji podprojektu przez Zakład Produkcji Rynkowej, w pierwszym kwartale 2000 roku, Agencja Rozwoju Przemysłu wspólnie z Ministerstwem Gospodarki podjęła intensywne działania oraz negocjacje z Bankiem Światowym mające na celu niedopuszczenie do wstrzymania finansowania przez bank. Jednym z rozwiązań proponowanych przez Bank Światowy było przekazanie realizacji podprojektu oraz grantu z Poniatowej do innego przedsiębiorstwa na terenie kraju. Opcja ta nie została zaakceptowana przez Ministra Gospodarki i ARP z uwagi na wysoką stopę bezrobocia w Poniatowej. Ostatecznie udało się uzyskać zgodę Banku Światowego na powierzenie realizacji projektu oraz grantu, nowo tworzonej przez ARP S.A. spółce EKOPON.

Mając na uwadze nieutracenie przez Polskę środków pomocy zagranicznej Agencja Rozwoju Przemysłu w dniu 24 sierpnia 2000 roku utworzyła Zakłady Urządzeń Elektrycznych Sp. z o.o. EKOPON. Obecnie zaangażowanie finansowe ARP w spółce EKOPON wynosi około 5 mln zł. Występując w roli aktywnego inwestora Agencja podjęła znaczne ryzyko. Zaangażowanie ARP w rozwiązywanie problemów gospodarczych w Poniatowej zasadniczo wykracza ponad zobowiązania Agencji wynikające z Porozumienia z Ministrem Gospodarki.

Agencja finansuje to przedsięwzięcie mimo, że nie ma w tym zakresie żadnych zobowiązań ani też nie składała obietnic w tej sprawie. Koszty uruchomienia produkcji kilkakrotnie przekroczą wspomnianą przez Pana Senatora kwotę 1,3 mln zł przeznaczoną na wykup wyeksploatowanego i przestarzałego majątku należącego do mas upadłości spółek EDA i ZPSH.

Obecnie trwają rozmowy z potencjalnymi odbiorcami zagranicznymi, opracowywana jest dokumentacja konstrukcyjna i technologiczna, prowadzone są wszelkie inne prace mające na celu uruchomienie produkcji.

Z wyrazami szacunku