Starosta, realizując zadania wynikające z ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, z perspektywy rocznego doświadczenia może zasygnalizować sytuacje, które nie mają ostatecznego rozstrzygnięcia w ustawie ani w rozporządzeniach. Sytuacja taka pojawia się przy art. 12 ust. 4 wyżej cytowanej ustawy. Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 22 maja 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania oprocentowania, spłaty i umarzania pożyczek dla osób niepełnosprawnych w § 8 pkt 4 wprowadza dodatkową sytuację. Jest to odmowa umorzenia. W ustawie czytamy, że starosta umarza pożyczkę - można by zatem sądzić, że jest to zadanie obligatoryjne po spełnieniu wymienionych warunków. Pojawienie się zapisu o odmowie umorzenia pożyczki w rozporządzeniu wyklucza pojęcie obligatoryjności.

Ponadto ustawa i rozporządzenie nie wyjaśniają ostatecznie, jaką postać ma mieć decyzja starosty. Czy należy to rozpatrywać w kategoriach decyzji administracyjnej, zgodnie z kpa, a więc by przysługiwało stronie prawo wniesienia odwołania? I do kogo? Czy też decyzja starosty ma mieć charakter pisma informującego? Bo jeśli kierujemy się zasadą, że umowy zawierane z pożyczkobiorcami reguluje kodeks cywilny, to w tym przypadku stronie nie przysługiwałoby prawo odwołania się. Mogłaby jedynie ponownie zwrócić się do starosty o rozpatrzenie wniosku, podając uzasadnienie.

Taki sposób interpretacji znajduje odzwierciedlenie w uchwale nr 36 zarządu PFRON z dnia 1 lutego 1999 r., która podaje wzór pisma umarzającego pożyczkę. Czy więc w obecnej sytuacji, przy obowiązujących przepisach, samorządowe kolegium odwoławcze może uchylić decyzję starosty, która nie ma charakteru decyzji administracyjnej? Czy kolegium jest władne do rozpatrywania spraw dotyczących umowy cywilnoprawnej, gdzie strony są PFRON, reprezentowany przez starostę jako pożyczkodawca, i osoba niepełnosprawna jako pożyczkobiorca?